Exact om 5.30 uur loopt de wekker af, maar we liggen dan naar schatting toch al een half uur te woelen. Dat gebeurt hoogst zelden, maar vandaag is dan ook geen doordeweekse dag. Oké, het is Pasen, maar daar komen we ons bed niet meteen vroeger voor uit. Het is zondag, maar dat is voor ons doorgaans een werkdag. Er is maar één goeie reden om de slaap te laten en dat is Dé Ronde van Vlaanderen. We houden schoonschip en kruipen exact 26 minuten later achter het stuur richting Brugge. Honderd veertig kilometer en een cappuccino later arriveren we in de stad van Jan Breydel. Nog nooit zoveel mensen gezien om half acht ’s ochtends. Brugge lijkt wel belegerd. Geen auto komt er nog door, of het moeten dienstvoertuigen, cateringwagens, of auto’s met een persplaatje zijn. Hebben we even geluk. We mogen ons ergens “reglementair” parkeren in de binnenstad. De plaatsjes zijn schaars. We haasten ons richting Grote Markt, waar straks de renners hun deelname moeten ‘aftekenen’ en waar ook het officieuze startschot wordt gegeven. Het is al wringen om door de massa te geraken en het is nog tweeënhalf uur tot het vertrek.
Concentratie
De Jan Garemynzaal in de Hallen achter het podium is ons verblijf voor de komende twee uur, al verlaten we die snel om de sfeer op te snuiven aan het podium, waar Michel Wuyts en Carl Berteele het pré-koersgebeuren entertainen. Onder aanvoering van Jelle Wallays, verrassende winnaar van Dwars door Vlaanderen, is Topsport Vlaanderen – Baloise het eerste team dat present geeft op het podium. Handtekeningen worden gezet, eerste interviewtjes afgenomen. Het publiek blijft toestromen, terwijl het orkest Vlaamse deuntjes uit de tijd van toen speelt. We horen onder meer El Bandido van Will Tura. De topfavorieten laten nog wat langer op zich wachten, te meer omdat intussen is medegedeeld dat de start met een kwartier is verlaat. De boeren willen net voorbij de officiële start in Oostkamp andermaal protest voeren en ze hebben er moeite met het parkeren van hun gevaartes.
Wanneer de Vlamingen op de voorgrond treden, klinkt gejuich en applaus. Vooral voor Greg Van Avermaet en Sep Vanmarcke – de favoriet van heel veel Vlamingen voor de 99e Ronde. Ook Jens Keukeleire mag als rasechte Bruggeling op extra vocale support rekenen. Intussen doet Vansummeren een klapje met Sir Bradley Wiggins. Wedden dat die laatste jaloers is op Summie’s winst in Parijs-Roubaix 2011? De laatste renners rijden het podium af, door een corridor naar de overkant van de markt, klaar voor de start. We kunnen Sep nog iets toefluisteren, en hij grinnikt. Hij weet waarover het gaat, maar het is moeilijk inschatten of dat nu bewust of onbewust is. De focus is er immers al. De renners wachten het startschot van burgemeester Landuyt af. Achteraan sluiten Vanmarcke, Devolder en Kristoff het peloton. Drie topfavorieten op een vierkante meter of twee. Kristoff kijkt afwisselend naast en achter zich – ook de topfavoriet lijkt wat nerveus voor zoveel hectiek, terwijl ‘Volderke’ recht voor zich uit staart en Vanmarcke in zijn zadel zit gezakt, benen gespreid, hoofd gebogen. Opperste concentratie, want dit moet zíjn dag worden.
Blutsen
Eens de trekker van het beruchte pistool is overgegaan, stroomt de markt zienderogen leeg. We haasten ons naar onze ‘cockpit’ voor een koffie en zoeken dan de wagen op om koers te zetten richting Oudenaarde. Of zullen we nog snel de eerste helling meepikken? Tiegemberg is dat. Ja, dat zullen we maar doen. Hop, naar Anzegem. Zeventig kilometer, maar al op een boogscheut van aankomstplaats Oudenaarde. Wanneer we rond het middaguur aankomen, staat het volk op Tiegemberg al vijf rijen dik. Vlaamse kermis op zijn best. “Wie er moet winnen? Een Belg, hé!” Het is de algemene teneur. We krijgen meteen een vlagje met de Vlaamse Leeuw aangereikt – ook de Volksbeweging is blijkbaar op post. De namen van Vanmarcke en Van Avermaet en hier en daar ook Jürgen Roelandts gaan over de lippen. Zdenek Stybar wordt gefluisterd – toch een halve Belg. Of Geraint Thomas – in bloedvorm. Al tippen sommigen ook wel op Sagan. Van Kristoff horen we niks. Terwijl de voorjaarszon door de bomen priemt, entertaint een bende jonge gasten – “de toekomst, meneer!” – het publiek door de helling steeds weer op en af te rijden. Een paar rijen voor ons komt Wouter Vandenhaute postvatten, met aan zijn zijde Anderlechtvoorzitter Roger Vanden Stock. Dat hebben ze aan de overkant snel in de smiezen. Eéntje tovert zijn megafoon boven en trekt een hele horde Club Bruggefans mee. Roger kan er hartelijk om lachen. Zou hij denken: Anderlecht wordt toch weer kampioen?
Het zou een Ronde worden met heel wat menselijk leed en nog veel meer blikschade. We zijn er bijna getuige van, want boven op Tiegemberg houdt een wagen van Flanders Classics – de organisator, jawel – de karavaan op. Ze zijn net op tijd weer weg voor de koplopers er aan komen. Het peloton volgt op een minuut of zes. Sky controleert, de topfavorieten zitten nog op hun gemak. Het is nog 177 kilometer, je zou voor minder. Ze krijgen hier ontelbaar oorverdovende aanmoedigingskreten toegeworpen, maar na de passage is het ook hier een nooit geziene leegloop. Op naar de volgende doortocht, of naar een cafeetje om de koers op groot scherm te volgen.
Forza Italia!
Wij zetten koers richting Oudenaarde, waar we achteraan het plaatselijke college kunnen parkeren. Het is vlakbij de markt van Oudenaarde. De twee perszalen – een voor de Vlaamse en Nederlandse pers en een voor de Franstalige pers – zitten al zo goed als afgeladen vol. De meesten zijn dan ook recht van huis of van de start naar hier gekomen. Wij nemen even tijd voor een korte lunch en volgen het ingaan van de laatste 140 kilometer ter plekke op groot scherm. Daarna gaan we ‘den arrivee’ verkennen. Ongelofelijk hoeveel volk er op de been is. Grote schermen hier en daar. Daarvoor staan, zitten of hangen wielerliefhebbers, jong en oud, die geen seconde van de koers willen missen. Anderen lopen rond, van de ene stek naar de andere. Nog anderen gaan nu al aan de finish staan om het slot van de vrouwenkoers mee te pikken. De Italiaanse Longo Borghini haalt het na een solo van dertig kilometer. Forza Italia! Onze eigenste Belgisch kampioene Jolien D’Hoore wint de sprint van het achtervolgende groepje voor onder meer de Nederlandse dames Anna Van der Breggen en Annemiek van Vleuten. Voor toppers als de Britse Armitstead en de Franse Ferrand-Prévot ook, chapeau!
Viking
Bij de mannen kunnen ze aan de laatste tachtig kilometer beginnen. Het lijkt er nog niet op dat de koers meteen gaat ontploffen, dus slaan we de richting van de perszaal in. De zon schijnt fel, voor het eerst dit jaar. Het lichaam is nog niet geacclimatiseerd en we snakken naar water. We volgen de laatste vijftig kilometer aan het scherm gekluisterd, watertje hier, frisdrankje daar. We zien hoe Vanmarcke de aanval der favorieten mist, hoe Terpstra de beslissende demarrage forceert – ja, die zijn weg! Het doet ons denken aan zijn demarrage van het jaar voordien op weg naar de piste in Roubaix, maar dit gaat eventjes anders. Van Avermaet bijt meerdere keren de tanden stuk op de koplopers – met Sagan in zijn wiel. Of komt-ie er toch nog bij? Net niet! Kristoff vloert uiteindelijk Terpstra in een machtssprint. De Noorse Viking is duidelijk een categorie te sterk. De beste man van het voorjaar heeft gewonnen. Daar kunnen we mee leven. We gaan nog wat interviews beluisteren, met enkele perscollega’s en renners een babbel slaan aan de teambussen en pakken met een gerust hart in. Oh, lopen we nog even Erik Zabel tegen het lijf zeker! Da’s jeugdsentiment. Zijn zoon Rick koerst bij BMC en won twee jaar geleden nog De Ronde voor beloften. Ook een talent dus. Intussen is de medische controle afgelopen en kan de persconferentie beginnen. Kristoff toont zich ontspannen, moet precies nog beginnen aan zijn koers vandaag. Het is natuurlijk maar schijn. Hopelijk geraakt hij tijdig hersteld voor een krachtmeting op de Noord-Franse kasseien komende zondag. Op naar Roubaix!