De opmars van de Colombianen op het hoogste niveau van het wielrennen valt niet meer te stuiten. Andere Zuid-Amerikanen zijn evenwel zeldzaam. Hier en daar zie je er eens eentje opduiken, maar nauwelijks op het voorplan. Maximiliano Richeze trekt al acht jaar zijn streng in het Europese peloton. Een aangename kennismaking met de volbloed Argentijn van Team Lampre-Merida.
Tekst : YBRO Sports Writing
Het leven van Maximiliano Ariel Richeze begint op 7 maart 1983 in de Argentijnse hoofdstad Buenos Aires. De Richezes zijn een echte wielerfamilie. ‘Max’ is de oudere broer van Mauro Abel, die twee jaar jonger is. Ook die heeft later bij de teams Panaria, Bardiani en Nippo gereden. “Nu rijdt hij bij het nationale team van Argentinië en neemt hij deel aan wedstrijden hier in Europa”, opent ‘Max’. “Maar hij neigt steeds meer naar de piste. Onze verstandhouding is heel goed. We hebben altijd samen gereden in Argentinië en ook bij Panaria en Nippo zaten we tegelijkertijd. We voelden elkaar heel goed aan in een wedstrijd. Aan één blik hadden we voldoende om te weten hoe het met de ander ging. Hij trok altijd de sprint voor me aan.” Hun oudere broer Roberto Antonio was ook wielrenner – en er is ook nog hun jongere neefje Adrian Ezequiel. De microbe kregen ze te pakken van de pater familias. “Toen ik zeven was, ging ik naar alle wedstrijden van mijn vader kijken”, vertelt Richeze gezwind. “Daar is mijn passie voor het wielrennen begonnen. Na zijn carrière heeft mijn vader ook voor enkele Argentijnse ploegen gewerkt. Ik ging steeds met hem mee naar de wedstrijden. Ik was twaalf of dertien toen ik samen met mijn broer zelf begon te rijden. Mijn vader wou niet dat we jonger begonnen opdat we toch een normale kindertijd zouden hebben. Ik heb een mooie jeugd gehad in Argentinië en met veel van mijn vrienden van toen heb ik vandaag nog steeds contact.”
Bij een team reed Richeze niet meteen, in Argentinië gaat het er namelijk iets losser aan toe. “Bij de jeugd schreef je je gewoon in voor je leeftijdsklasse, trok een truitje naar keuze aan en weg was je. Mijn vader had een fietsenwinkel en had truitjes met de naam van de zaak erop. Ik en mijn broer reden dus rond met reclame voor de winkel van mijn vader. Ik heb heel goede herinneringen aan die beginperiode. Al mijn jeugdvrienden volgden mijn wedstrijden op de voet.”
Piste
“Ik woonde in de buitenwijken van Buenos Aires, toch al gauw op dertig kilometer van het echte centrum”, vervolgt de sprinter van Lampre-Merida zijn jeugdstory. “Het was er zeer moeilijk om te trainen. Toen we klein waren, gingen we altijd op de wielerbaan rijden. Ook nadien was het moeilijk. Waar ik trainde was het een laagvlakte, zonder enige helling. De straten waren die van een stedelijk gebied en eens buiten de stad waren er enkel autostrades. Ook nu nog, als ik naar Argentinië terugkeer, heb ik geen andere keuze dan te trainen op een autosnelweg.” En hoewel de wereld er niet meer uitziet zoals twintig jaar geleden, is er geen beterschap. “De situatie is tegenwoordig zelfs nog slechter. Het verkeer in Buenos Aires is hels en naar fietsers wordt helemaal niet omgekeken.”
Toch kon Richeze zich gestaag ontwikkelen en lag er op een dag een profcontract voor hem klaar. “Al ging het niet altijd even makkelijk. Op mijn 23e ben ik naar Italië gegaan met de bedoeling mijn brood te verdienen met het wielrennen”, herinnert hij zich. “Ik was op dat ogenblik zo goed als fulltime pistier. De meesten in Argentinië trouwens, aangezien er weinig op de weg werd gekoerst. Al wie professional wou worden, moest naar het buitenland. Toen ik in 2002 op mijn 23e als junior deelnam aan het wereldkampioenschap op de piste maakte ik kennis met ene Mirko Rossato. Hij is de huidige sportdirecteur van Bardiani en van het U23-team Trevigniani. Hij had al met een aantal Argentijnen samengewerkt en wilde mij ook een kans geven. Op dat moment was in Italië nog het reglement van kracht dat buitenlanders pas na drie jaar bij de U23 een profcontract konden krijgen. Mirko vroeg me hem na deze drie jaar te contacteren, als ik nog steeds ambitie zou hebben om in Europa te rijden. Ik ben toen eerst twee jaar als amateurrenner aan de slag gegaan. Tijdens dat eerste jaar won ik zeven wedstrijden en het jaar erna elf. Na die twee jaar ben ik prof geworden.”
Stanazol
Anno 2006 zette Richeze zijn krabbel onder zijn eerste contract als prof. Dat gebeurde dus bij Team Panaria, het huidige Bardiani. Met dank aan Mirko Rossato. “Het is vooral hij die mij enorm geholpen heeft”, beseft de Argentijn. “Het was in die periode heel moeilijk om prof te worden en Rossato was degene die me een duwtje in de rug gaf. Daarnaast overtuigde ook mijn landgenoot Ruben Bongiorno, die net als ik bij Panaria reed, mij mee om de stap te zetten. Mijn resultaten hebben er nadien voor gezorgd dat ik aan de slag kon blijven als prof.”
Twee jaar na zijn debuut werd Richeze echter betrapt op Stanazol, een anabole steroïde. “Het is zonder twijfel het moeilijkste moment uit mijn carrière geweest”, zucht hij. “Ik begreep aanvankelijk helemaal niet wat me overkwam, hoe die stof in mijn lichaam terecht was kunnen komen. Iedereen onthield echter maar één ding, namelijk dat ik positief was bevonden. Ik heb mijn stalen ook laten controleren door de UCI, dat een volledig bloedonderzoek vroeg omdat het een vreemde stof betrof in mijn bloed. Hieruit heb ik begrepen dat de sportdranken die ik tijdens de winter in Argentinië had gekocht, besmet waren. Hoewel dit werd aangetoond, werd ik toch voor twee jaar geschorst. Hierdoor heb ik wellicht het mooiste deel van mijn carrière gemist. Ik was jong en alles ging goed op dat moment. Het heeft me echter wel sterker gemaakt. Ik ben blijven trainen tijdens die twee jaar, gesteund door mijn familie en vooral door mijn vrouw. Ook aan de Japans/Italiaanse ploeg D’Angelo & Antenucci-Nippo heb ik veel te danken. Zij gaven me de kans om weer als renner aan de slag te gaan. Van dan af moest alles opnieuw beginnen.”
Merida
Eind 2012 stapte fietsenfabrikant Merida als cosponsor in het WorldTour-peloton en kreeg Richeze – die zichzelf beschouwt als een ‘passista veloce’, een hardrijder die ook kan sprinten – de kans om bij de nieuwe formatie Lampre-Merida voor het eerst op het hoogste niveau te rijden. “Waarom ze mij zijn komen halen, dat moet je aan het team en aan manager Saronni vragen. Het jaar vóór mijn transfer had ik veel gewonnen, vooral in Italië. Ik veronderstel dat dit Saronni erg beviel. Vorig jaar was mijn eerste jaar bij Lampre-Merida en in het begin kende ik wat gezondheidsproblemen. Nadien ging het beter en heb ik altijd geprobeerd me te mengen in de groepssprinten. Dat heeft me een nieuw contract opgeleverd.” De overgang beviel hem zwaarder dan hij had verwacht. “Ik had gedurende twee jaar enkel kleinere wedstrijden gereden en het was al van 2007 geleden dat ik nog in de ProTour (voorloper van de WorldTour, red.) actief was geweest. Het was vooral wennen aan de afstanden van de wedstrijden. Ik kende sommige races nog van voor 2007, maar pas halfweg het seizoen kwam ik terug op dreef. Dit jaar is mijn rol duidelijker en werk ik vooral voor Sacha Modolo. Ik voel me heel goed bij Lampre-Merida. Ik ben het team heel dankbaar, in het bijzonder Saronni en de staf. Het is dankzij hen dat ik weer de belangrijkste wedstrijden kan rijden waarvan ik als kind droomde.”
Als Argentijn in Europa spendeert Richeze heel wat uren in het vliegtuig. “Ik woon deels in Argentinië en tijdens het seizoen verblijf ik in het Italiaanse Bassano del Grappa in de provincie Vincenza. Ook al ben ik er weinig, aangezien we heel het jaar van het ene naar het andere decor moeten reizen. Pas op het einde van het seizoen, in oktober, keer ik terug naar Argentinië en daar blijf ik tot februari. Sinds mijn dochter eind juni geboren is, merk ik dat het wel lastiger is om weg van huis te zijn. In het begin had ik niet gedacht dat het zo moeilijk zou zijn. Maar als ik nu vertrek, moet ik continu aan mijn dochtertje denken. Tijdens het seizoen heb ik ook niet echt hobby’s, omdat de tijd ontbreekt. Als ik terug in Argentinië ben wel. Ik ben fan van gocarts. Ik ga er af en toe mee rijden op de baan. Verder breng ik veel tijd door met mijn vrienden en familie. Daar heb ik echt wel nood aan na een jaar in Europa.”
Colombianen
Desondanks heeft Richeze het niet al te moeilijk gehad om zich van de Zuid-Amerikaanse levensstijl aan te passen aan de Europese. “De manier van leven is vrij gelijkend”, vindt hij. “Het enige moeilijke hier in Europa was de afstand tot mijn familie en vrienden. Als je zo ver woont, neem je niet even het vliegtuig om terug te keren. Dat is het moeilijkste geweest voor mij. Het was nodig om ook hier vrienden te maken, eerst bij Bardiani en vervolgens toen ik prof werd. Later heb ik ook vrienden gemaakt in Bassano, waar ik woon. Die mensen zorgden ervoor dat ik niet te veel heimwee had naar Argentinië. Taallessen heb ik nooit genomen. Ik heb het Italiaans op mezelf geleerd, vooral door tijd door te brengen met mijn teamgenoten.” Intussen is hij opnieuw de enige Argentijn in de WorldTour. Vorig jaar was er ook nog Lucas Haedo en twee jaar geleden diens broer José, maar nu dus alleen Richeze, die dat nochtans liever anders zou zien. “In zekere zin is dat wel een eer, maar ik zou willen dat er ook nog andere Argentijnse renners in de WorldTour meereden. Het zou goed zijn mocht het Argentijnse wegwielrennen floreren en mochten er jonge renners kunnen doorgroeien”, vindt hij. “Er is veel talent in mijn land en ik hoop met mijn plaats in de WorldTour ook deuren te kunnen openen voor andere Argentijnse renners.”
Op extra steun van de bond durft Richeze alvast niet te hopen. “De Argentijnse federatie investeert al meer dan vroeger in het wielrennen. Ze organiseren nu ook trainingskampen hier in Italië, en voorheen ook al in Spanje. Ook de U23 kunnen naar Europa komen. De weg naar een profcarrière loopt in Argentinië vaak via het baanwielrennen, zoals het geval was bij Walter Pérez en Juan Curuchet, de wereldkampioenen op de baan. Zij hebben een grote carrière gehad op de piste en dankzij hen zijn vele deuren opgegaan in het wielrennen. “Voor Colombianen, die op dit moment veel aanzien verwerven in het peloton, is dat een ander verhaal. “Zij hebben de gewoonte in de bergen te trainen. Voor hen is het makkelijker naar het buitenland te gaan. In Argentinië zijn er veel minder bergen. Nochtans is het talent er wel en denk ik dat er binnen een paar jaar sterke Argentijnse renners zullen opstaan, net zoals bij de Colombianen nu.”
Geen hangmat
Richeze is intussen dertig en ziet zijn actieve carrière stilaan op zijn einde lopen. Al is het peloton nog niet meteen verlost van deze nuchtere jongen. “Mijn droom om deel uit te maken van de Worldtour en deel te nemen aan de belangrijkste wedstrijden is al gerealiseerd. Ik was zeer ontgoocheld de Tour niet te kunnen uitrijden door de problemen die ik had na mijn val (Richeze stapte na een tuimelperte in de vijfde etappe – de kasseienrit naar Arenberg – uit de wedstrijd, red.). Ik ben al zeer tevreden over mijn carrière en het is niet gemakkelijk nu nog veel vooruitgang te boeken, maar ik blijf hard werken voor mijn team. Ik hoop nog een vijf à zes jaar renner te kunnen zijn.”
Een hangmat wordt nadien geenszins zijn nieuwe speeltje. “Een droom die ik al heb sinds ik in Italië ben, is om na mijn carrière ofwel voor het nationale team van Argentinië ofwel voor een Argentijnse ploeg te werken. Zo kan ik alles doorgeven wat ik hier geleerd heb. We kunnen in Argentinië nog veel opsteken over organisatie, trainingstechnieken en wedstrijdvoorbereidingen. Mijn droom is dus te kunnen werken voor het nationale team van Argentinië en renners de kans te geven door te groeien naar een profcarrière. Dat kan zowel in Europa als in Argentinië zijn. De meeste Argentijnse renners zitten toch een heel jaar hier in Europa. Voor mij zou het interessant zijn hier te kunnen werken en zo renners te laten doorstromen. En als ik in Argentinië zou werken, dan ook steeds met het oog op een transfer naar Europa. Ook al zijn er nu wedstrijden in Amerika en Azië, het hart van het wielrennen ligt nog steeds in Europa.”
Leuk om weten: Richeze werd vorig jaar de tweede Argentijn ooit in de Tour de France, na José Haedo voor Team Saxo Bank in 2012. Richeze nam twee keer deel aan de Giro en won in 2007 twee ritten. Die kwamen hem echter pas toe nadat Alessandro Petacchi betrapt was op salbutamol.
Foto’s: Bettiniphoto / Lampre-Merida
12 comments
https://kursovyebuhgalter.ru
купить сплит систему split-sistema11.ru .
https://1ecenter.ru
световое и звуковое оборудование https://zvukovoe-oborudovanie11.ru/ .
Услуга демонтажа старых частных домов и вывоза мусора в Москве и Подмосковье от нашей компании. Мы предлагаем демонтаж и вывоз мусора в указанном регионе по доступным ценам. Наша команда https://hoteltramontano.ru гарантирует выполнение услуги в течение 24 часов после заказа. Мы бесплатно оцениваем объект и консультируем клиентов. Узнать подробности и рассчитать стоимость можно по телефону или на нашем сайте.
https://na-dache.pro
http://klubmama.ru
создание и продвижение сайтов http://www.prodvizhenie-sajtov15.ru .
раскрутка сайтов в москве
Лучшие картинки различных тематик https://stilno.site
механизированная штукатурка стен цена за м2 http://mekhanizirovannaya-shtukaturka11.ru/ .
цвет с доставкой саратов flowerssaratov.ru .