Ontelbare anekdotes heeft de Ronde van Vlaanderen. Ik zit al jaren op de motor in de koers en beleefde de Ronde dus altijd al van héél kortbij. Voor WielerVerhaal rakel ik dan ook met heel veel enthousiasme 5 onvergetelijke momenten op. Iedereen klaar voor editie 100?
Moment 1: De doorbraak van Museeuw
Ik zit sinds 1993 op de motor en ja, dan kun je natuurlijk je eerste Ronde niet vergeten, hé. Maar toen wisselde ik nog af met Luc Van Langenhove. Ik had de Omloop het Volk gedaan en hij reed de Ronde op de motor, wat betekende dat ik aan de streep zat. In de loop der jaren ben ik dan de vaste verslaggever op de motor geworden, ook omdat het commentaar geven vanuit de cabine mij minder lekker af ging en omdat Luc geen grote fan van de motor was. Maar die eerste Ronde van mij is ook wel de eerste zege van Johan Museeuw geweest, met die demarrage op Ten Bosse en alleen Frans Maassen, de Nederlander, die kon volgen. Eigenlijk was het – achteraf gezien – de doorbraak voor Museeuw op het hoogste vlak en dan was het toch ook voor mij een hele genoegdoening om die zege mee van commentaar te mogen voorzien.
Moment 2: De Muur als breker
De Ronde van 1998 bezorgt me nu nog altijd kippenvel. De derde zege van ‘de Leeuw’ heb ik echt van heel kortbij meegemaakt. Een ontketende Museeuw was weggegaan op de Muur; those were the days. Helaas, maar begrijpelijk voor de veiligheid – ja, ook toen al! – mag er maar 1 motor mee de Muur op en dat is die van de neutrale assistentie. Wij moeten dus met z’n allen de omleiding volgen en ondertussen hoor ik hoe Museeuw de Ronde naar zijn hand aan het zetten is. Op het punt waar wij mogen inpikken, zoeft hij ons voorbij met een indrukwekkende snelheid. Wij erachter en dan komt het moment van de beklimming van de Bosberg. In een gigantisch decor van Vlaamse leeuwenvlaggen stuwt een uitzinnige menigte Johan naar boven. En ik daarachter op de motor om dat te vertellen. Magisch!
Moment 3: De generatiewissel Boonen – Van Petegem
De Ronde van 2005 – de eerste van Tom Boonen – zal altijd een aparte plaats innemen. Je moet weten: na de Muur en de Bosberg, heerlijke finales waren dat toch, heeft er zich een elite-groepje afgezonderd met onder meer Boonen, Peter Van Petegem, Erik Zabel en Andreas Klier. Er wordt slag om slinger gedemarreerd, maar de Peet en Klier zijn trainingsmaten en Zabel een ploegmaat van Klier, dus Boonen moet vaak reageren. Op een ultieme aanval van Van Petegem gaat Tom erachter en dan komt het. Ik zit daar achter te kraaien van de pret met wat er zich allemaal voor mijn ogen afspeelt, ik kan alles tot in het detail vertellen wat daar gebeurt. En in plaats van in het wiel van Van Petegem te kruipen, gaat Boonen erop en erover en stuift weg. Met mijn profetische woorden: “de generatiewissel speelt zich hier voor onze ogen af, Boonen neemt het letterlijk over van Van Petegem in de kasseiklassiekers”.
Moment 4: Discotheek voor Devolder
De Ronde van 2008 en de eerste van Stijn Devolder. Ik ben eigenlijk nog een beetje doof van die Ronde, want het is uniek wat ik toen meemaakte. Devolder trekt zich in die koers niets aan van de tactiek bij QuickStep. Hij trekt in aanloop naar de Eikenmolen – op 26 km van de streep – zijn oortjes uit en rijdt weg. Niemand komt nog in de buurt en wij dus mee met hem voor een beklijvende finale. Dat betekent ook dat ik mee kan in de aanloop naar de Muur en wat ik daar meemaak, is van een aardse schoonheid die ook Stijn gigantisch veel plezier moet doen. We rijden de spoorwegbrug over in Geraardsbergen en dan naar de voet van de Vesten. We ronden de weg langs de kerk en duiken een discotheek van lawaai binnen. Dat heb ik nooit meer meegemaakt: hoe de supporters daar op de flanken van de Vesten Devolder staan aan te moedigen…. Echt waar: ik kon op de duur mezelf niet meer horen spreken. Het was alsof we in een volle arena rondreden met alleen maar schreeuwende mensen.
Moment 5:
De Ronde van 2012 is de eerste met aankomst in Oudenaarde. Wat een aanpassing! Heel mijn leven – van sinds ik een kleine gast was tot mijn radiojob op de motor – heb ik finales kunnen zien op de Muur en de Bosberg. En dan plots is dat gedaan en rijden we 3 ronden over de Oude Kwaremont en de Paterberg. Ik had het er niet makkelijk mee, moet ik zeggen. Het voelde een beetje als verraad aan. Op zich werd die finale nog lastiger, maar goed, we moesten er mee leven. Wat de organisatoren wellicht hoopten en waar ze enorm mee gediend werden, is dat het een schitterende koers werd in een topjaar van Tom Boonen. Dan vergeet je veel natuurlijk. Pozzato, Ballan en Boonen zijn de overlevers op de laatste doortocht op de Paterberg en als Boonen dan na 10 lange kilometers rechtdoor naar Oudenaarde de 2 Italianen klopt… Dan juicht iedereen, hé. En dan wordt de switch met de mantel der liefde toegedekt. En: op die 2 beklimmingen mag de motor wel mee!