Ik was erbij toen Vincenzo Nibali op de Tre Cime di Lavaredo naar de eindzege in de Giro reed. Tussen de dwarrelende sneeuwvlokken door. Haast onherkenbaar aan de streep. De yeti. In een roze trui die nog amper kleur had, maar wel een flinke dosis heroïek in zijn extra witte laagje droeg. Legendarisch. Held.
Aan superlatieven geen gebrek. Mijn ontgoocheling om die drie spitsige bergtoppen niet te zien doorheen de mist, maakte prompt plaats voor een onvergetelijke herinnering uit 2013, mijn persoonlijke rollercoasterjaar. Dank, Vincenzo Nibali.
Maar. Dan komt er die toch wel opvallende reactie op de geannuleerde koninginnenrit in de Tirreno 2016. Ai Vincenzo. Populair maak je je toch niet met dat soort uitspraken. Veiligheid, jongen. We weten dat jij als geen ander toch recht blijft in de onmogelijke afdaling. En we weten sinds 2013 dat klimmen in de sneeuw je koud laat. Ik was fan van je serene persoonlijkheid. De voorbije 24 uur stond je midden in een storm die ik niet voor mogelijk had gehouden. Was je even het noorden kwijt? Was het je Siciliaanse furie die heel even opflakkerde?
Of stuurde een externe mening je reactie met een stevige hand bij?
Ik kan me niet van de indruk ontdoen dat je het allemaal niet precies op die manier wilde uitdrukken. Dat je ontgoocheld bent, daar kunnen we inkomen. Dat je het gevaar soms wel opzoekt, dat weten we ook. Dat gaatje in de Ronde van Lombardije was zo vreselijk onrealistisch. En toch dook je. Onbevreesd. De charme die je rennerskwaliteiten kleurt. Dreigementen horen daar minder bij. Jammer genoeg.
De lawine aan reacties – of ‘het sneeuwbaleffect’, voor die woordspeling had ik ook kunnen kiezen – was te verwachten. Je bent erin geslaagd een stevige dosis Ierse stront en smerigheid over je heen te krijgen. Al heeft Matt Brammeier ongelijk. Je wil slechts de Giro skippen. Rio is je doel. En de kans dat het daar sneeuwt, is nu net bijzonder klein. Daar heb je geen ‘garantie’ nodig om een koers effectief door te laten gaan. Tenzij het er té warm zou zijn. Dat weather protocol. Wie heeft daar in godsnaam om gevraagd?
Toch Vincenzo, niet te veel noten op je zang graag. Garanties kun je nooit hebben. Ik bedoel, het is niet omdat ik Louboutins koop (en daar dus enorm veel geld aan spendeer…), dat ik de garantie heb dat mijn voeten pijnvrij zullen zijn. Wees coureur. Neem het zoals het komt. Dat is wat de renner doet. Maar neem ook veiligheid. In het wielrennen bestaat geen schwalbe. Als je valt, dan is dat voor écht!
Ach, laat Matt Brammeier de hele wereld nu maar tegen je opstoken (met een ook niet zo kuise tweet…). Hier in België zal je met open armen ontvangen worden. We zijn te content na het uiteindelijke scenario van de koers der twee zeeën om ons met zulke polemieken bezig te houden. Dankzij de sneeuwbulletins kregen we een klassieke ontknoping in de Tirreno. En ene Greg Van Avermaet is toevallig Vlaming. Een erg geliefde dan nog.
Fotomateriaal: Twitter – taipeitimes.com.