Het was met een bang hartje dat ik samen met mijn Veranda’s Willems-ploegmakkers afreisde naar onze eerste grote afspraken van het nieuwe seizoen. 2 wedstrijden van categorie UCI.1 die ons in extremis startrecht hadden gegeven. Een mooie kans om ons tegen een heel pak absolute toppers meteen te laten zien! We reisden samen rechtstreeks van onze ploegstage in het Spaanse Calpe af om onze kans te wagen. Er werd ons mooi weer voorspeld!
In La Marseillaise kregen we te maken met een felle mistralwind die tegen stond. Collectief werden we op de voorlaatste klim van de dag teruggeblazen naar de tweede groep. Bergop probeerde ik nog hemel en aarde te verzetten om onze sprinter Timothy Dupont opnieuw vooraan te krijgen, maar dat lukte die dag niet. Het harde werk op ploegstage hing nog te veel in de kleren, de frisheid ontbrak.
Na twee dagen deugddoende rust was het tijd voor de Ster van Bessèges. Ik voelde me meteen een pak beter. Het harde werk deze winter had toch geloond! Dag na dag zette ik stappen vooruit en met een goed gevoel sloot ik de slottijdrit in Bessèges af. ‘Weldra ga ik uitpakken’, dacht ik bij mezelf.
Zo’n 2 weken en een ploegvoorstelling later was het opnieuw volle bak in een sterk bezette Tour du Haut Var. Ik kende daar niet mijn beste ronde en was licht verkouden. De griep tierde immers welig op het thuisfront. Maar toen kwam het zeer onverwachte nieuws dat we met de ploeg een last minute plaatsje hadden gekregen om van start te gaan in de grote Omloop Het Nieuwsblad. Met dank aan Giant-Alpecin. De ene zijn dood is de andere zijn brood, naar het schijnt.
“De ene zijn dood is de andere zijn brood”
Zo weinig mogelijk had ik aan het toeval over gelaten. Ik had de laatste twee edities herbekeken, het parcours uitgebreid verkend, mijzelf perfect verzorgd. En of ik er klaar voor was! Na een klein uur koers knokte ik mezelf in de vroege ontsnapping. Toen ik in de zone van de waarheid slechts 4 renners – Sagan, Van Avermaet, Benoot en Rowe – uit de achtergrond zag terugkomen, was mijn eerste reactie: ‘Waar is de rest?’ Maar al snel bleek dat die rest op voldoende afstand hing. Met nog 30km te gaan op het kassei-tweeluik Padden- en Lippenhovestraat in Velzeke voelde ik me nog bijzonder sterk. Hoewel ik zonder energiegels kwam te zitten, begon ik samen met die grote kleppers rond te draaien. Een beetje overmoedig, bleek achteraf. Toen de wereldkampioen op De Lange Munte – de laatste kasseistrook van de dag – doortrok, moest ik vooraan de rol lossen. Ik leerde die dag opnieuw veel bij…
Sleutelbeenbreuk zorgt voor veel honger
De woensdag na de Omloop startte ik in gure weersomstandigheden in de GP Le Samyn tegen Dour. Opnieuw met goede benen, opnieuw vooraan mee in koers. Maar ik raakte betrokken bij een val en kwam ongelukkig neer. Verdict: linkersleutelbeen gebroken. Wat een ramp! Na een snelle operatie en revalidatie stond ik 4 weken later al opnieuw aan de start van een mooie wedstrijd in de provincie Henegouwen. Ik koerste met heel veel honger en een open vizier. Hoewel mijn inspanningen nog niet ver genoeg droegen voor winst, ging ik toch mooi huiswaarts met de trui van bergkoning. Al snel werd duidelijk dat ik conditioneel niet veel had verloren. Het harde werk deze winter had opnieuw geloond.
“Op indrukwekkende wijze haalden we de laatste 15 km als ploeg alles en iedereen terug”
In het Circuit des Ardennes in de Franse Ardennen kon ik me vooral tijdens rit 2 eens goed uitleven. Halfweg koers raakte ik samen met ploegmakker Elias Van Breusseghem voorop in een groep van een 20-tal renners. De samenwerking verliep echter niet van een leien dakje en we werden opnieuw gegrepen. Dan maar alles op de sprint met Timo, dachten we. Op indrukwekkende wijze haalden we de laatste 15 km als ploeg alles en iedereen terug. Timo werd echter nip 2e maar veroverde wel geel! De laatste dag deed ik er alles aan om mijn ploegmaat in die mooie gele trui te houden, maar echt álles liep mis. Met pijn in het hart verloren we die dag het eindklassement.
Onvermoeibaar in Kroatische konningenrit
In het prachtige Kroatië gingen dit jaar absolute topploegen zoals Astana, Tinkoff, Trek-Segafredo en Dimension Data van start. Ook mijn ploeg Veranda’s Willems was er bij, vastberaden om opnieuw te verbazen. Dat lukte ook aardig! We kleurden niet alleen het wedstrijdverloop met tal van ontsnappingen maar kwamen ook dicht bij een overwinning in de massasprints.
Tijdens de koninginnenrit met aankomst boven op een col van 20 km moest ik het voor de ploeg gaan doen. We gingen fel van start. De ene ontsnapping volgde op de andere. Op de eerste lange col van de dag geraakte ik met 17 renners vooruit. Het was een absoluut elitegroepje van klassementsrenners. Jammer genoeg had Tinkoff niemand mee en kletsten zij het gat weer toe. Onvermoeibaar trok ik opnieuw in de aanval. Deze maal met 7 andere renners. We kregen tot ruim twee minuten voorgift. Maar aan de voet van de slotklim was deze voorsprong geslonken tot amper 40 seconden. Hoewel ik veel gegeven had, kon ik de volledige klim een hoog tempo aanhouden en finishte ik die dag mooi als 20e.
De laatste rit arriveerde in de straten van de hoofdstad Zagreb. Het was een typisch Vlaamse aankomst: 350m omhoog op kasseien. Daar zouden we ons nog eens tonen! Samen met de ploeg draaide ik perfect de 2 lokale circuits in Zagreb op. Ik haalde alles uit de kast om sprinter Dupont in de top 3 af te zetten aan de voet van het klimmetje. Zelf sprintte ik nog naar een 6e plaats, waarmee ik opnieuw mijn eigen verwachtingen overtrof! Ik zat immers al à bloc bij het opdraaien van de klim. Blijkbaar was ik niet de enige….
Nu is het voor mij vooral uitkijken naar de Ardense Pijl van komende zondag. En daarna de Ronde van België en de ZLM Toer!
Fotomateriaal: Brecht Dhaene.