Dat wielrenners geen slecht leven hebben, daar konden we ons al een beeld van vormen. Maar welke momenten steken er nu uit? Zijn het alleen overwinningen en mooie wedstrijden, of is er meer dat de wielerstiel de moeite waard maakt? Wee maar zeker dat het dat 2e is. Dat blijkt eens te meer wanneer Sander Cordeel, renner bij Willems Veranda’s, terugdenkt aan wat de koers hem al heeft gebracht.
Sander Cordeel: “Ik ben begonnen met de wielersport bij de 2e jaars nieuwelingen. Ondanks dat ik altijd vlot uitreed moest ik lang wachten op mijn eerste overwinning. Waarschijnlijk zat het feit dat ik altijd achteraan in het peloton hing, er voor iets tussen. In mijn eerste thuiskoers die vlak aan mijn deur passeerde, trok ik van bij het begin alleen ten aanval en hield heel de wedstrijd stand, wat resulteerde in mijn allereerst overwinning. Wat heel mooi was – aangezien het een thuiskoers – is dat er heel wat supporters aanwezig waren.”
Belgisch kampioenschap tijdrijden
Sander Cordeel: “Het BK tijdrijden is waarschijnlijk een van mijn mooiste overwinningen, ook al kwam deze voor mij redelijk onverwacht. Ik wist dat de conditie goed was en tijdrijden had mij altijd goed gelegen, maar elke keer waren er wel enkele renners sterker. Ik moet vooral mijn broer bedanken, want op een 10-tal minuten voor de start ontdekten we dat het volle wiel niet in mijn fiets paste. Ik bleef me focussen op mijn opwarming terwijl mijn broer het probleem oploste, waardoor ik last minute toch kon starten.”
Reizen
Sander Cordeel: “Vooral tijdens mijn jaren bij Lotto heb ik vaak in het buitenland gekoerst. Ik heb dus al veel van de wereld gezien. Mooie steden, landen en landschappen waar ik anders nooit zou gekomen zijn. Als je kan koersen in een wereldstad als Peking met het Vogelnest als decor geeft dit wel een ander gevoel dan de kerktoren van de naastliggende gemeente; zonder afbreuk te doen aan onze prachtige kerktorens. Ik heb nog meer de smaak van het reizen te pakken gekregen en ontdekt dat er zoveel te zien is in de wereld. Ik kijk er dan ook altijd naar uit als er een koers op het programma staat in een land of stad waar ik nog nooit geweest ben. Mijn lijstje is al mooi aangedikt, maar er mogen er uiteraard nog veel bij!”
Crocodile Trophy
Sander Cordeel: “Tijdens de Ronde van Peking overtuigde ploegmakker Adam Hansen mij om deel te nemen aan de Crocodile Trophy, een 8-daagse MTB-wedstrijd in de outback van Australië. In plaats van naar huis terug te keren, reisde ik verder naar Cairns, waar de race 2 dagen later van start zou gaan. Ik kocht ter plaatse een fiets en mijn MTB-schoenen kwamen een uur voor de start toe. Ook al had ik de koers licht onderschat met de warmte en vele hoogtemeters, de supergoede sfeer maakte veel goed. In de 3e etappe kwam ik ten val in de jungle en scheurde de ligamenten van mijn schouder. Met de helikopter werd ik naar het ziekenhuis gevlogen, wat op zich al een belevenis was. Na een nacht in het ziekenhuis sloot ik mij terug aan bij de caravan en nam de job als hulpkok op mij. Ook al kon ik niet meer fietsen, het kamperen en samen op pad zijn met een groep onbekenden die naar het einde toe een grote groep vrienden werd, was heel plezant. Tot op vandaag heb ik met veel van hen nog contact. Na de wedstrijd bleven we met een heel deel van de crew nog een tijdje in Cairns, wat een leuke tijd was.
Koers in Kemzeke
Sander Cordeel: “Van bij de jeugd train ik samen met mijn vaste trainingsmaten Jarno en mijn broer. Na al die jaren samen op pad zijn we heel goede vrienden geworden. Toen 2 jaar geleden bleek dat Jarno zijn mama terminaal ziek was, was dit een grote schok. Aangezien zij ook altijd op de koers was en we heel vaak bij haar stopten tijdens een training hadden we een hele goede band. Toen bleek dat ze niet lang meer te leven had, was het een wens van Jarno om nog een laatste keer te winnen waar zij bij was. Vorig jaar op een maandag na de Ronde van Belgie was het kermiskoers in onze thuisgemeente. Het was nog eens een kans om samen te koersen. Die koers ben ik gestart met als enig doel dat Jarno zou kunnen winnen. Ongeveer half koers reden we samen op en over de kopgroep en konden we zo samen richting de eindstreep rijden, waar Jarno dan zijn handen in de lucht kon steken. Van alle koersen zal deze mij altijd het meest bijblijven.”
Fotomateriaal: Sander Cordeel.