Dat winnen geen vanzelfsprekendheid is. Dat zeges niet op bestelling komen. Dat hard werken een must is om ook maar eens op het hoogste schavotje van een koers te staan. Maar wie alles blijft geven en blijft geloven in zichzelf, wordt beloond. Junior Dave Verbeken heeft er 6 jaar op moeten wachten, op zijn 1e winst. Die smaakte dan ook heel erg zoet!
Dave Verbeken: “Ik ben begonnen bij de 12-jarige aspiranten. Voor mijn verjaardag had ik mijn eerste koersfiets gekregen en ik was er meteen zot van. Zoals iedere jonge renner droomde ik er van om profwielrenner te worden. Ik moest hard werken voor mijn eerste koers te kunnen uitrijden. Ik ging elke dag 20 km trainen, want de koersen duurden zo lang. Op woensdag was er steeds een ploegentraining van 60 km. In mijn eerste koersen was ik na 2 of 3 rondjes al gelost en iets later werd ik ook nog gedubbeld. In koers 3 werd ik niet meer gedubbeld, maar wel nog gelost. De daaropvolgende wedstrijd in Humbeek reed ik eindelijk mee uit in het peloton, 8e werd ik.”
Met dank aan Maxim Bollé
“Bij de aspiranten sukkelde ik echter vaak met mijn bloedwaardes en waren mijn koersen heel wisselvallig. Bij de nieuwelingen lukte het gelukkig beter. Mijn eerste koers bij de nieuwelingen werd ik 9e. Helaas duurde de euforie niet lang, want ik viel in een massasprint en daardoor sukkelde ik heel het seizoen met mijn rug. In die periode leerde ik met Maxim Bollé 1 van de beste nieuwelingen kennen. Hij hielp er mij altijd boven op, sprak mij steeds weer moed in en nam mij mee op zijn trainingen, waar ik heel hard afzag. Zo begon het koersen toch beter te gaan. Kort daarna kreeg ik een aanbieding van een nieuw startende ploeg: ‘Vive le Velo’. Ik heb niet geaarzeld en heb meteen getekend.”
Ontsnapping
Dave Verbeken: “Bij ‘Vive le Velo’ werkte ik met trainer Rik Keyaerts. Elke training van mij volgt hij nauwgezet. Door zijn trainingsschema’s en koersinzicht begon ik beter te rijden. Ik reed veel ereplaatsen bij de junioren waaronder 3 keer 2e, maar winnen lukte me nooit. Mijn niet-koersende vrienden vroegen me steeds wanneer ik nu eindelijk eens ging winnen, maar ik wist nooit echt wat ik erop moest antwoorden. Als 2e jaars junior was ik vaak mee, maar het winnen lukte nog altijd niet. Vele top 10-plaatsen, dat wel. Omdat ik geen snelle eindsprint heb, zijn er altijd wel gasten sneller dan mij.”
“Tot 27 augustus 2016 dus, toen ik met 11 andere renners mee in een kopgroep zat. We waren met 5 van onze ploeg. Het draaide niet rond zoals het moest omdat we met 5 van dezelfde ploeg mee waren en dus heb ik geen moment getwijfeld en ben ik er alleen van door gegaan met nog 6 ronden te gaan. Ik twijfelde in mezelf waar ik aan begonnen was, maar mijn ploegmaats in de achtergrond legden de koers plat. En zo werd mijn voorsprong groter en groter, waardoor ik mijn allereerste overwinning ooit heb kunnen boeken.”
Beker van België
Dave Verbeken: “Het was echt genieten toen ik aankwam en mijn handen in de lucht mocht steken. Iedereen was blij voor mij, al mijn ploegmakkers kwamen naar me toe en pakten me vast. Ze zeiden: “Eindelijk, je verdient dit zo hard”. Mijn trainer kwam me ook omhelzen en dat deed goed want het is ook door hem dat ik dit kon realiseren.”
“Wat 2016 betreft wil ik nog in alle koersen mijn best doen en hopelijk misschien nog een 2e en 3e overwinning pakken. Graag zou ik ook nog eens uitblinken in een grote koers en misschien nog in het eindklassement van de Beker van België in de top 10 komen. Volgend jaar word ik belofte, maar momenteel heb ik nog niets getekend, dus ik heb nog geen ploeg. Er zijn wel een paar aanbiedingen, maar ik wacht nog met te tekenen. Als 1e jaars belofte verwacht ik niet te veel, in het begin gewoon overleven en dan nog zien of ik nog iets over heb en zo altijd proberen sterker en sterker te worden. Ik wil mij het 1e jaar toch al wat proberen te bewijzen en misschien zo interesse opwekken bij grotere ploegen. Ik mag bij de beloften nog altijd meetrainen met mijn huidige team, zo moet ik niet altijd alleen trainen. Ik ben ‘Vive le Velo’ echt dankbaar, want zonder hen was ik nooit op dit niveau gekomen.”
Fotomateriaal: CT Vive le Velo.