We zijn de auto toch al kwijt geraakt. Parkeren op een afgesloten Pearl is een absolute uitdaging. De locals zijn dan ook niet te spreken over het hele koersgebeuren hier. Ze staan driftig te discussiëren met een lokale seingever over “hoe dit niet de afspraak was”. Jammer. Er is geen doorkomen aan. Toch niet voor haar. Wij? Wij doen waar we zin in hebben. En er is niemand die ons tegenhoudt.
Het is geen stoere praat. Het is de realiteit. Je moet namelijk inventief zijn hier in het Midden-Oosten. Als je wil oversteken, moet je dat gewoon doen. Het heeft geen zin braaf en gedisciplineerd op zoek te gaan naar oversteekplaatsen. Die zijn er namelijk niet. Bijzonder handig op een parcours dat afgesloten is op een aangelegd eiland.
Op hun lui gat
Oh, ja. Die lokale seingevers. Juist. Na een tijdje hadden we dan toch door dat zij ons naar de overkant kunnen begeleiden. U leest het goed. Ze doen de dranghekken open en leiden je naar de overkant van de weg. Nu ja. Grote wachtrijen zijn er niet. Dus voorlopig is dat geen probleem. En de kans is klein dat dat een probleem zal worden. Laat staan een groot probleem. Over de koppen lopen doe je hier niet. En het zou verbazen als dat tegen zondag wel het geval zou zijn.
Een wandeling over de Pearl leert ons niet veel. En als je iets vraagt, is er geen mens die er het juiste antwoord op weet. Een antwoord, dat wel. Maar het juiste? Dat zelden. Ze sturen je hier naar de start als je om de finish vraagt. Het vertrouwen is dan snel zoek. Of ze veel van koers kennen, ik denk het niet. En met ‘ze’ bedoel ik de mannen. Vrouwen zie je hier amper. De mannen zijn vriendelijk en zitten vooral op hun lui gat. Als ik even mag zeggen waar het op staat.
Fanzone is geen supermarkt
Nu, ergens begin ik dat stilaan te begrijpen. De natuur in dit land staat niet toe dat het leven zijn haastige gang gaat zoals dat bij ons het geval is. Het 1e half uur in die zon is nog uit te staan. Het 2e half uur begin je te hunkeren naar een flesje water. Fris of niet, alles voldoet dan. Na een uur moet je gaan zitten. In de schaduw. Om even te puffen en je vooral niet op te jagen aan die natte rug onder dat lichte jurkje dat blijkbaar toch veel te dik is.
Water drinken is dan het advies. Wel, zoek hier maar naar een café. Veel succes daarmee. Het is een regelrechte ramp. Aan de finish vragen we het nog een keer aan eenzaam zittende vrijwilliger die in dat kleine plekje schaduw z’n namiddag doorbrengt. Hij stuurt ons aan het verkeerslicht naar links en daar zou ‘a small supermarket’ moeten zijn. Wel, het was de fanzone.
Snappen jullie wat ik daarstraks bedoelde met: het vertrouwen is snel zoek?
Golfkarretjes
Wat ons plots wél heel erg interesseerde: de golfkarretjes! Wij wilden te voet naar die fanzone doorstappen, het water tegemoet, maar er werd ons gezegd te wachten. Op de chauffeur die vriendelijk aanbood even een groter karretje op te pikken om ons te vervoeren. En terwijl ik wachtte, wat zag ik? Jawel! Een bord met daarop: Crossing Point! Al stond het wel mooi geparkeerd achter een gigantische paal van het verkeerslicht. Haast geen mens die de zeldzame oversteekplaats ook maar weet te vinden.
Zeldzaam is soms ook de logica. Het ene golfkarretje zet ons af, we mogen uitstappen en de brug oversteken, waar het volgende karretje ons weer zal oppikken. Die brug? Enkel geschikt voor 15 personen. Niet meer. Daar staat dat uitroepteken voor op het kleine waarschuwingspapiertje. En geloof het of niet, er staat effectief een jongen de mensen te tellen. Walkietalkie in de hand, mocht het volk dan toch uit z’n voegen gaan barsten.
Oh ja, of hier gezond koersweer is? Geen idee. Ik weet niet hoe de inspanning voelt. Maar als het zondag zo warm is als vandaag, dan finisht nog niet de helft van dat peloton. Onwaarschijnlijk heet is het hier. Al zou het tegen het einde van de week wat frisser moeten worden. We hopen het. Voor de jongens, maar eerlijk gezegd ook voor onszelf. En de wind? Die wakkert rond het middaguur altijd net iets meer aan. Net te laat? Zijn ze dan nog in de woestijn? De komende dagen komen de eerste wegritten en zullen we wijzer worden.
Ik heb de finish alvast bereikt. Maar hier moet het dus de komende dagen allemaal gebeuren!
Zonnige en bijzonder warme groetjes uit Doha!
Tot later deze week.
Annelore.
Fotomateriaal: Annelore Cleuren.