Ik heb gisteren een uniek BK meegemaakt. Het was het 25e in mijn carrière en doorgaans worden kampioenschappen gereden op bekende parcoursen. Maar wat Oostende voor het eerst aanbood, was nogal straf. Nooit meegemaakt. Maanden geleden begon het al, toen bekend raakte dat de 100e editie aan zee zou worden gereden. Hoezo, in Oostende? Daar wordt toch al lang geen cross meer georganiseerd?
De mannen van Hooglede-Gits zouden het regelen en die hebben wel ervaring, knowhow en geld. Bij de wielerbond ging het licht dus op groen. Het woord brug viel toen nog net niet; maar op de voorstelling van de veldrit in september leek alles al in kannen en kruiken. Start en aankomst op de hippodroom; en om een rondje op het strand te maken zou een brug voor de verbinding zorgen! Watte? Kwam dan die maandagavond enkele weken geleden met onvoorstelbare stuntbeelden van de installatie van die brug over de bovenleiding van de kusttram. Ik ben deze week toch stiekem eens gaan kijken naar dat kunstwerk dat ‘s avonds aan weerszijden met kerstlichtjes verlicht werd. Met de wind, de regen en de mist was het bij momenten feeëriek.
En dat je op het strand zou moeten lopen, ja, wat had je nu anders verwacht. Ik stond meer paf van de hellingsgraad van 21% die 2 keer op en af zou genomen moeten worden binnen een minuut of 2. Hoe sterk moest je dan niet zijn om het verschil te kunnen maken? De naam Van Aert verdween niet meer uit de favorietlijst – let op het enkelvoud! Echt waar, je moest er geweest zijn om het te geloven, heel indrukwekkend. Zeker als je eens op de dijk onder de brug doorging – 6 meter hoog – en als je vanop het strand zag tegen welke snelheid de renners eraf kwamen gesjeesd. Niet te doen.
Belegerde vesting
Al wie ooit aan zee geweest is, en in Oostende in het bijzonder, herkende gisteren de koningin der badsteden niet meer. Een muur van bussen stond er vanaf de Northlaan richting Troonstraat, tot bijna tegen de brug. Aan de andere kant vanaf hotel Astrid was alles afgesloten, want het rennersdorp bevond zich op de parking van het zwembad en iedereen die ook maar in de buurt van de Wellingtonrenbaan kwam, moest eerst 25 euro betalen. Voor wat hoort wat als je een brug van 200.000 euro leg. Uiteraert – let op de schrijfwijze!
Oostende was even een belegerde vesting, maar het was de moeite waard. Van 9 uur ‘s ochtends kwamen ze van overal in het land afgezakt. Ik had overnacht in het Thermae Palace en moest om 10 uur al door een massa publiek richting de VRT-compound. 100 keer moest ik antwoorden op de vraag of Van Aert ging winnen. Of ze nu uit Ooigem, Lochristi, Lede, Booischot of Wechelderzande kwamen: iedereen wist het al. De cross bij de beloften was een veeg teken: de sterkste zou winnen.
Drank
Ondertussen bleef de massa maar toestromen. En ook de drank bleef stromen in de supporter. Ik wilde graag mijn eerste flitsen in de uitzending voor de profs vanop het strand verslaan en later moest ik ook terug. Nooit duurde die oversteek zo lang, want overal stond het rijendik en hier en daar waggelde er al iemand. Ondanks de onemanshow heeft het publiek een unieke namiddag meegemaakt. Dit decor moet in 2021 prachtig zijn voor de organisatie van een WK.
En o ja, toen ik gisteren rond een uur of 6 naar mijn auto ging, ben ik toch de brug eens opgegaan. Wat een climax van een dag uit de duizend en vooral het besef dat crossers straffe mensen zijn,. Dit was een serieuze klim! Ik ben blij dat ik het heb meegemaakt. Zeker voor herhaling vatbaar en, niet te vergeten, proficiat aan alle unieke winnaars van dit BK!
Fotomateriaal: Davy De Blieck.