Zucht. Ik kijk naar m’n handen en zie de gevolgen van het nog lopende voorjaar. Afgetekend. De spanning. De stress. Het resultaat toont zich in de vorm van m’n nagels. Of beter, het gebrek eraan. Nu toch al dik 3 jaar had ik het mezelf afgeleerd. Een slechte gewoonte. Tot voor kort was nagelbijten verleden tijd. En dan kwam het voorjaar. Dat verdomd schone voorjaar 2017.
Dat voorjaar waarin er gekoerst wordt. Rechtdoor gekoerst. Niet gespeculeerd. Niet op het wiel gereden. Dat jaar waarin iedereen gelooft in z’n eigen kracht. Het jaar van de aanval. Gilbert is 1 van die mannen die de koers momenteel bijzonder veel grandeur geeft. De Belgisch kampioen stoomt dezer weken over het televisiescherm alsof de kilometers hem niet deren.
Grinta. Hij heeft een verbeten trek op het gezicht. Al kun je er ook een glimlach in zien. De goesting en het genot van de koers is op z’n façade af te lezen. Z’n lichaamstaal spreekt boekdelen. Voor Gilbert gaat een grote speeltuin open. Ene waarin hij zich helemaal weet uit te leven. Het is alsof de drang naar de Vlaamse klassiekers jarenlang ver weg in een hoekje zat te wachten. Te broeden. Tot dat magische moment waarop hij z’n vleugels kon spreiden over Vlaamse hellingen en kasseien.
Terugwaaien en weer vooruit boksen
Naar een coureur met die uitstraling is het leuk kijken. Mannen die alleen achterom loeren om te zien of ze de schaduw in hun wiel kwijt zijn. Mannen die als een springveertje de ene versnelling na de andere plaatsen. Die terugwaaien en weer vooruit boksen. Die spelen met de pedalen. Hij heeft een dosis lef in het lijf waarmee hij ook zondag ver kan komen. Wie daar nu nog aan twijfelt, hoeft al zeker geen pronostiek in te vullen en kan beter z’n geld aan 12-12 schenken. Dan worden er heel wat nuttigere dingen mee gedaan.
De zaligheid van het wielrennen zit nu al weken gebald in de Vlaamse klassiekers. Gilbert staat dit seizoen mee op de affiche die onze koersen promoot. Hij schrikt niet terug voor een nummertje en lijkt de touwtjes bijzonder goed in handen te hebben. Hij babbelt vanuit de teamgeest, maar weet ongetwijfeld wanneer een joker gespeeld moet worden. Het is de sterkte van de renner die Gilbert is. De tonnen ervaring in het winnen, samen met de supervorm waarin hij nu verkeert, maken van hem een bijzonder gevaarlijke kandidaat.
Bravoure
Het was dan wel niet de wereldtop die hij dinsdag het nakijken gaf in Zottegem, maar door de manier waarop onderstreept hij wel nog even dat hij er staat. Je suis là. Het leuke aan dit seizoen is dat niemand schrik heeft van de topfavorieten. Maar dat die topfavorieten het in koers tot dusver net bijzonder goed met elkaar konden vinden. Dat de topfavorieten niet het wit uit elkaars ogen kijken, maar zo hard proberen rijden dat de ander tussen z’n kader belandt.
Als ik weer thuis ben na De Panne ga ik ze opnieuw lakken, m’n nagels. Een fleurig kleurtje dat te mooi is om weg te plukken. Hopelijk. Als Gilbert zondag de koers met net zoveel bravoure als de voorbije week laat losbarsten en Greg met Sagan mee oorlog komt maken, zal ik m’n handen waarschijnlijk tussen stoel en billen moeten verbergen om die nagels te laten overleven. M’n kansen zijn klein, maar ik blijf erin geloven. Iedereen die aan de start staat, heeft in principe een kans om te winnen. Dat zeggen ze toch?
In ieder geval.
Winnen, dat doet er maar één.
Maar koersen? Dat doen ze ook zondag allemaal.
Hopelijk.
Laat ons nagelbijten van spanning, alsjeblieft.
Fotomateriaal: Didier Dufrane.