Voor velen zijn de klassiekers het summum van het wielrennen. De Ronde van Vlaanderen, Paris-Roubaix, Luik-Bastenaken-Luik… Zware koersen met vele straffe verhalen die erachter schuilen. Maar naast deze welbekende wedstrijden, hoe zwaar en heroïsch ze ook mogen zijn, bestaat er nog iets dat misschien wel veel zwaarder en heroïscher is. In het ultrafietsen leggen de deelnemers onmenselijke afstanden af. 1000’en kilometers, met enkel een fiets en wat ze kunnen dragen. Eind maart stond ook de 1e editie van The Indian Pacific Wheel Race op de kalender van deze heuse marathonkoersen.
Zwarte schaduw hangt over de wedstrijd
Voor we het over de race zelf en zijn talrijke verhalen kunnen hebben, moeten we eerst even stilstaan bij de zwarte schaduw die over de race hangt. In de laatste uren van de wedstrijd kwam de Brit Mike Hall om het leven na een botsing met een motorvoertuig. Hall was een echte marathonfietser: hij won meerdere gelijkaardige langeafstandstochten en maakte ook in de Indian Pacific Wheel Race lange tijd aanspraak op de zege. Na het tragische overlijden besloot de organisatie om de wedstrijd meteen stop te zetten. Enkel onze landgenoot Kristof Allegaert, die als 1e de finish ging bereiken, mocht als eerbetoon de wedstrijd uitrijden. Toch willen we u dit verhaal niet onthouden, want wat deze mannen doen, getuigt van passie en liefde… liefde voor de koers.
Stuk van 146 km rechtdoor
De Indian Pacific Wheel Race is een race dwars door Australië. De deelnemers starten letterlijk met hun achterwiel in de Indische Oceaan in Fremantle in het westen van het land. De finish ligt aan het Sydney Opera House, de eerste die met zijn voorwiel de Stille Oceaan inrijdt, mag zich de winnaar noemen. Daartussen ligt 5.500 km, door de wind, door de regen, door bergen, door woestijnen, door de hitte, door de koude… er ligt zelfs een kaarsrecht stuk van 146km in het parcours! Je kan alleen maar hopen dat de wind hier goed zit. Hierbij rijden ze daar adembenemende landschappen en zijn ze volledig op zichzelf aangewezen. Op zichzelf, hun fiets en al wat ze kunnen dragen.
De race gaat natuurlijk niet alleen om hard trappen. De deelnemers moeten ook zorgen dat ze voldoende eten en drinken. Voedsel dat ze zelf moeten vinden. Slapen doen ze het best zo weinig mogelijk. Een paar uurtjes, in een tentje, ergens waar het een beetje veilig is. Het moge duidelijk zijn: dit is geen alledaagse koers, niet voor mietjes. Prijzengeld is er niet. Het enige wat er valt te rapen, is roem. Voor ons mag dat gerust eeuwige roem zijn.
Het is de 1e keer dat de Indian Pacific Wheel Race wordt georganiseerd, maar de wedstrijd is nu al ontzettend populair. Het blijft bovendien een pure koers, zonder overdreven commercialisering. Het sportieve primeert. Het verloop van de race kun je trouwens uitstekend volgen op hun Facebook-pagina. En ook op de website verschijnen boeiende updates. Op 18 maart, om 6 uur ‘s morgens, stonden 70 dappere deelnemers aan de start. Aan de start van hun heldentocht.
5.500 km, 70 fietsers, meer dan 100 straffe verhalen
Elke deelnemer heeft wel zijn eigen reden om mee te doen, zijn eigen doel en dus ook zijn eigen vaak waanzinnige verhaal. Paul Ardil was met zijn 74 jaar de oudste deelnemer. De jongste was Lochie Kavanagh. Hij is nog maar 18 jaar en schreef zich vorig jaar in zonder een koersfiets te bezitten, laat staan dat hij al veel getraind heeft.
De 3e plaats werd lange tijd bezet door een vrouw, Sarah Hammond. Heel knap hoe zij haar ‘mannetje’ stond. Met haar prestaties werd ze een echte heldin in Australië. Een andere vrouw, een Italiaanse, zorgde voor een andere straffe prestatie. Na 1.200 km moest ze naar het ziekenhuis, maar in plaats van op te geven en thuis te gaan herstellen, rustte ze 2 dagen, liftte terug naar de start en begon opnieuw. Zonder binnenbanden, dus gebruikte ze maar handdoeken om haar voorband op te vullen.
20.000 calorieën per dag
Onder deze ultrarenners vinden we ook een Belg terug. Een goede bovendien. Kristof Allegaert wordt gesponsord door Sportful en is in het gewone leven leerkracht in Kortrijk. Vorig jaar was hij nog de beste in een gelijkaardige wedstrijd in Turkije. Hij legde toen de 4000km af in 8 dagen. Een ervaren marathonfietser dus, met een ongelooflijke passie voor zijn ros!
Maar zo’n wedstrijd is natuurlijk ook afzien én op een zekere manier ook zien te overleven. Je moet zorgen dat je steeds over voldoende brandstof beschikt. Niet eenvoudig, zeker niet als je bedenkt dat Kristof zo’n 20.000 calorieën per dag verbruikt. “Onmogelijk om dit weer aan te vullen! Dus als je wil vermageren, schrijf je maar in! Vaak is het ook niet mogelijk om een volwaardige maaltijd naar binnen te spelen. Het gebeurt dikwijls dat mijn avondmaal bestaat uit een aantal snoeprepen, enkele magnums en andere ‘troep’, zoals we zeggen. Die moet ik dan gaan kopen in een winkeltje langs de kant van de weg. Snel naar binnen spelen en terug de fiets op.” Je moet hierbij eens goed naar de fiets van Kristof kijken: ongelooflijk dat je daarmee een heel continent kan doorkruisen! Alles wat hij nodig heeft, draagt hij mee: slaapgerief, tentje… je moet er ook rekening mee houden dat het daar overdag 35 graden kan zijn en diezelfde nacht nog kan vriezen.
Het moge duidelijk zijn: de Indian Pacific Wheel Race is een ongelooflijke uitdaging! En iedereen die deelneemt verdient tonnen respect…. Alleen zal deze editie altijd overschaduwd worden door het tragische overlijden van Mike Hall. RIP, makker!
Fotomateriaal: @Facebook Indian Pacific Wheel Race