Cabeza de carrera. 3 woorden. Heerlijk Spaans. Het was alsof ik op een wolkje door de lucht ging zweven. Zo gelukkig was ik. Zo intens gelukkig was ik dat daar ‘Cabeza de carrera’ stond. En geen Engelse vertaling van de belangrijkste wielerterm in een wedstrijd. De eigenheid bewaard. De internationalisering tegengewerkt. Een detail. Maar zo belangrijk. Zo important.
De Vuelta maakt me enthousiast. En toch staat de Giro op een ereschavot. José De Cauwer zou zeggen dat ik zot ben van Italianen. Ik ga altijd met een tegenargument proberen de discussie om te keren. Maar de woorden zijn op antenne geschied. Ik ben zot van Italianen. In ieder geval van Italië. Mijn hart ligt bij de Giro. Los op kop. Met een kilometer voorsprong. De Tour en de Vuelta niet op de passionele fotofinish. En toch. Ik mis de woorden: ‘Testa della corsa’.
Nee. ‘Head of the race’.
Engels krijgen we te zien. Dat lelijke, internationale Engels. Wat is er mis met vasthouden aan een eigen identiteit? Wat is er mis met vol trots vast te houden aan tradities? Niks. Helemaal niks. In tegendeel zelfs. Het kleurt voor een stuk het karakter van de koers. Het geeft cachet aan de algemene uitstraling. Het brengt de koers terug naar de basis: de sport van het volk.
Ik overdrijf misschien. Waarschijnlijk denkt u dat nu. En waarschijnlijk klopt dat ook. Want wie ligt daar nu in godsnaam van wakker? Wel, ik. Ik lig daar van wakker. En ik droom dubbel zo goed als dat Engels plaats ruimt voor het Italiaans, Spaans of Frans. In Frankrijk zijn ze chauvinistisch genoeg om wel vast te houden aan hun edele taal. In Spanje blijkbaar ook. Of wacht. ASO.
Tête de la course.
Nu, ik laat het niet aan m’n hart komen. Ik negeer die balken gewoon. Ik focus op de koers en op wat er te gebeuren staat. Ik weiger m’n humeur te laten kelderen door amper drie woorden. Dat zou pas belachelijk zijn. En toch. Het voelt zoveel beter als dat kleine detail er wel bij is. Als de organisatie met dat kleine detail rekening houdt. Als die 3 woorden me iedere keer weer in het oog springen en heel even afleiden.
Muggenzifterij. Ja, ik weet het. Details. Inderdaad. Maar gaat het daar niet net om in het leven? Dat we blij zijn met zo’n onnozel detail. Dat dat ene detail onze dag maakt? Als dat mijn grootste zorg is, dan hoop ik nog lang aan dit tempo te mogen leven. Banaliteiten zijn er nooit genoeg in la bella vita. Koersbanaliteiten al helemaal niet. Wereldproblemen verdwijnen heel even in het niets bij kort, intens en onnozel geluk als dit.
En dan komt die finish. De adrenalinestoot van de namiddag. Dat moment waarop het er plots niet meer toe doet wat in die totaal overbodige balk te lezen staat. In het Engels, het Spaans. Het mag Chinees zijn, toch zal ik er in een fractie van een seconde plots geen aandacht meer voor hebben. Voor dat ene detail dat me tijdelijk zo gelukkig maakte.
Heb ik hier wat rond de pot zitten draaien? Heb ik uw tijd zitten verdoen? Het spijt me. Maar die 3 kleine woorden hebben me al doen glimlachen deze week. En ik weiger mijn ochtendhumeur te laten overheersen. Dus nu denk ik 3 weken lang aan ‘Cabeza de carrera’. Geloof me, ik ben nu, 3 weken lang, nog aangenamer gezelschap.
Geniet van de Vuelta. Enne, kijk eens naar dat balkje linksonder. Die glimlach komt er wel.