De mannen van Tarteletto-Isorex trokken deze maand naar de Ronde van Iran en kwamen nog wel thuis met de eindzege van Rob Ruijgh. Koersen in het Midden-Oosten, het zorgt voor sportief én extrasportief spektakel. Rob Ruijgh schreef er speciaal voor WielerVerhaal zelf een blog over.
Rob Ruijgh: “Toen teammanager Peter Bauwens een uitnodiging ontving voor deelname aan de Ronde van Iran hebben we er geen moment over getwijfeld om in dit avontuur te stappen. Iedereen binnen het team was dolenthousiast om naar Iran af te reizen en daar een avontuur te beleven dat we de rest van ons leven mee zouden dragen.”
“De Ronde van Iran, dat is een 6-daagse wielerronde in de provincie Azerbeidzjan, in het Noord-Westen van Iran, met Tabriz als hoofdstad. Een ronde met dagelijks een flinke dosis hoogtemeters en met het dak gelegen op maar liefst 2.175m. Voor mij persoonlijk een uitdaging nadat ik in het verleden de Giro, de Vuelta en de Tour de France, maar ook het Critérium du Dauphiné reed. Maar ook vanwege het feit ik de laatste jaren op voornamelijk Vlaamse kasseiwegen heb gedokkerd.”
Openingsceremonie
Rob Ruijgh: “Bij aankomst op de luchthaven van Tabriz, nadat we tijdens onze vliegreis eerst nog een overstap hadden gedaan in het Turkse Istanboel, werden we al opgewacht door de organisatie van de Tour of Iran. Als ware prinsen werden we ontvangen en kregen een voorkeursbehandeling bij de paspoortcontrole en andere controleposten, waardoor we haast ongehinderd per bus naar ons 1e hotel werden gevoerd. Ondertussen werden we voorgesteld aan onze gids, student Ali, aangesteld vanuit de organisatie, die ons team van bij de aankomst tot de terugreis zou bijstaan.”
Een gebed en gezang dat voor ons Europeanen toch wel een tikkeltje apart leek, bleek de opening van elke ceremonie. Maar een mens zou een mens niet zijn als hij niet snel wende aan verandering. Na een paar dagen was de aparte stijl van muziek, voorafgaand aan de etappe zelfs mooi en bovendien muziek waar je als renner ook nog eens moraal van krijgt.”
Verloren gereden
Rob Ruijgh: “Buiten het feit dat we allemaal mannen als Davide Rebellin en Stefan Schumacher kennen, was het toch wat aftasten wat deze koers zou geven. Na wat research in uitslagen van voorgaande edities en andere koersen in de Asia Tour hadden we een beeld gevormd over onze tegenstand en wat we daarvan mochten verwachten! Van de plaatselijke wielerploeg uit Tabriz, die deze koers als een waar wereldkampioenschap aanschouwde, waren we dus op de hoogte, maar tevens ook van andere Iraanse teams.”
“Na iedere rit reden we in groep onder begeleiding op de fiets terug naar ons volgende hotel. Dat ritje duurde slechts enkele kilometers. Maar… Na de derde rit met aankomst in Tabriz moesten we dus wederom per fiets naar ons hotel. Onze ploegmaat Andy Leigh fietste enkele honderden meters achter onze groep omdat hij ervoor koos wat rustiger te rijden en ik besloot op hem te wachten. Eenmaal zwoegend bovenop het klimmetje aangekomen, waren we de andere jongens van de groep kwijt. Daar stonden we dan, midden in Tabriz, een stad in Iran ergens in het Midden Oosten. Je zou, als je afgaat op de mediaberichten die we gewend zijn, de ergste dingen in je hoofd halen.”
46-jarige etappewinnaar
Rob Ruijgh: “”Now we have a problem, Andy”, zei ik. We trokken onze stoute schoenen aan en stapten op een groepje mensen toe. Tot onze verbazing werden we gewoon netjes te woord gestaan en toonden ze ons de weg naar het hotel, met plezier zelfs. Helaas is Tabriz een stad van ruim 1,5 miljoen inwoners en 324 vierkante kilometer groot. Dus na slechts 1 instructie waren we helaas niet geholpen. Nadat we de weg wel in iedere nieuwe straat hadden gevraagd, zijn we uiteindelijk gewoon terug bij ons hotel aangekomen. De mensen in Tabriz hebben ons vriendelijk en behulpzaam te woord gestaan. Schitterend volk!”
In de 2e rit, op eigenlijk de 1e echte klim van deze ronde, losten zij, de Tabriz-mannen, de verwachtingen in om vanaf de voet van deze col een moordend tempo op te leggen. Het was wel een atypische berg. Er waren namelijk geen haarspeldbochten, het was gewoon recht omhoog tegen de bergwand, op geasfalteerd wegdek in een open decor met een woestijnachtig uitzicht en waarin de wind dus vrij spel had. Tijdens het klimwerk waren Davide Rebellin en ik vaak metgezellen die samen in de klimmende waaier positie moesten kiezen. Ik heb dan ook heel veel met hem gesproken. Davide is met z’n 46 jaar nog lang niet versleten, want hij won zelfs nog een rit in deze Ronde.”
De sleutel tot eindwinst
Rob Ruijgh: “De basis voor mijn eindwinst werd al gelegd in de 2e rit, toen ik aan de voet van de slotklim – alweer in woestijnachtig decor, die voorafging aan een afdaling, naar twee Kazachstaanse vluchters sprong. Toen we samen de klim over raakten met nog een Australische Drapac-renner zijn we afgedaald tot de aankomst, waarin ik in de sprint 2e werd. 2 dagen later, op de slotklim van Sarein, werd ik 3e en kon ik de leiding nemen.”
“Met nog 2 etappes te gaan, hadden we een grote opdracht uit te voeren om uiteindelijk het eindklassement mee naar België te nemen. Het proces dat we afgelopen jaar met alle jongens hebben doorgemaakt, de tijd en energie vanuit de staf en vanuit het management viel allemaal in z’n plooi. Iedereen steeg tot ver boven zijn eigen niveau uit. Abram Stockman, Michiel Stockman, Jelle Mannaerts, Niels de Rooze en Andy Leigh waren gewoonweg fantastisch.
Los van het feit dat we waren aangekomen in een land met een totaal andere cultuur dan wij in het Westen gewend zijn, zijn we vanaf het eerste moment van harte verwelkomd door vriendelijke mensen. Met de berichten uit onze media in het achterhoofd kan ik concluderen dat het slechts een heel klein deel is dat het nieuws bij ons in z’n greep houdt en de berichtgeving over dit prachtige land helaas overschaduwt. Goed nieuws is namelijk geen nieuws!
Bovendien heb ik me weer eens mogen uitleven op hoge bergen en ben ik blij dat ik mijn team, de renners, de staf en manager Peter Bauwens de eindwinst heb kunnen bezorgen. Iran is fantastisch!!!