In meer dan 25 jaar wielerverslaggeving heb ik zelden een meer trieste dag meegemaakt als die 5e juli 2012 in Honfleur. Rob was de avond voordien te gast in Vive le Vélo en zoals wel vaker logeerde de ploeg die de gasten begeleidt in het hotel waar ook wij – de startploeg van de Tour – verbleven. Ik slaap normaal gezien heel vast tijdens de Tour, maar niet die nacht.
Het was onrustig, er was over en weergeloop in de gang, ik hoorde veel stemmen en ben zeker een keer of 10 wakker geworden of toch op z’n minst geen diepe slaap gehaald. Ik was ‘s ochtends opgestaan zonder een uitgeslapen gevoel. Groot was de verbazing dan even later aan de ontbijttafel, toen de leden van de crew van Vive le Vélo me hun gsm toonden met het sms-bericht van Katrien Van Looy, Rob’s vriendin en nicht van Rik II, en de onwezenlijke tekst ‘Rob is vannacht overleden’.
Niemand had nog honger, er werd alleen nog maar met elkaar gepraat in rouwstemming, niemand had zin om de dag te beginnen; maar wat kun je anders doen? De journalist in mij werd snel wakker: redactie contacteren, feiten checken, naasten opbellen, bericht maken en dan schoorvoetend toch naar de start van de rit om reacties te sprokkelen. Vrienden en collega’s van Rob in tranen, mensen die hem heel goed kenden die niet uit hun woorden geraakten, sommigen moesten wij nog op de hoogte brengen,…. Enfin, zo’n dag die je nooit meer wil meemaken.
Want wat voor een vent was Rob Goris dan ook! Onze beste ijshockeyspeler uit die tijd, die zo graag met de fiets reed als alternatieve training. Stronken van bovenbenen die de pedalen martelden, snelheid maken met dat struise lichaam van hem, diep gaan dankzij zijn ijzeren conditie en dat met een gestel waarop je een huis kon bouwen. En niets van dat alles vond je terug toen je met hem een praatje maakte of interviewde: de vriendelijkheid en bescheidenheid in persoon, een hart van koekebrood, maar wel met een openheid en een soort naïviteit hem eigen om met grote ogen naar die nieuwe wereld, de koerswereld, te kijken. Want hij wentelde zich zo graag in dat milieu. Hij had dat een beetje leren kennen dankzij schoonopa Rik Van Looy, met wie hij regelmatig op pad trok om eens goed door te rijden. Naar verluidt moest Rik zelfs niet onderdoen, zelfs als ze tegen 50 km/u vlamden. En om dan de gloed in Rob’s ogen te zien als ie daarover vertelde, dat was veel geld waard.
Het voorbeeld
Helaas, we hebben niet lang van deze superkerel kunnen genieten. Het lot besliste anders, maar wat had dat wonden geslagen. Ik ben nog altijd dankbaar dat mede dankzij het initiatief van Kris Bellemans Herentals Rob niet was vergeten. Kris zou een herinneringsavond organiseren in een café op de markt van Herentals waar een gedenkplaat ter ere van Rob zou worden onthuld. In het gezelschap van onder meer Tom Boonen, Ludo Gieberts, Rob’s ouders en vele andere vrienden en vriendinnen, onder wie ook Natalia, vroeg Kris me om dat eerbetoon in te leiden en te modereren. Het werd een avond om nooit meer te vergeten. Een heel warme avond, 1 grote familie was daar samen en allen hadden ze een goed woord over voor Rob. De held, het voorbeeld, de sportman met het grote hart, de man die iedereen graag zag en iedereen zag ook Rob graag.
7 jaar is het ondertussen dus al geleden. ‘t Is misschien tijd om er dezer dagen even bij stil te staan en nog eens aan Rob terug te denken. Zo maken ze er geen 2 meer. Wie hem gekend heeft, moet dankbaar zijn om zo’n fijne mens te hebben leren kennen. Hij bereikte de top op het ijs, spijtig dat ie de kans niet kreeg om dat ook op de fiets te doen.
Carl Berteele.