Ik staar naar mijn glas wijn. Op het etiket van de fles staat Amarone della Valpolicella. Ik sluit de ogen en proef de krachtige smaak die m’n tong prikkelt. Ik geniet na op een rustige zondagavond. Na alweer een spektakelstuk van hem. In het zand van Koksijde.
De voorbije 2 weken was hij heer en meester over de zandkorrels die ze hem onder de wielen schoven. Hij amuseerde zich rot. Won met gemak. Flaneerde in een kuil en over een duin met een stijl zoals je dat maar heel af en toe ziet.
Hij, Mathieu van der Poel, was in het zand gewoon onaantastbaar.
Hij reageert op het zand, zoals ik op dat glas Amarone. Met een blik vol liefde. Een gezicht dat met alleen al z’n mimiek toont dat de mens in kwestie helemaal verkocht is. De goesting weerspiegelt in de glimlach. De meest intense passie flakkert op in het vuur in de ogen. Plots is de wereld niet veel meer dan die zandbak of dat glas wijn. En zijn alle zorgen even van de baan.
Vrij van zorgen. Voor hem is door zand crossen geen opgave. Dat lijkt het alleszins niet te zijn. Hij ontspant haast als het startschot gegeven is. Eindelijk. Eindelijk kan hij doen wat hij zo graag doet. Eindelijk vrij van supporters die een foto willen of journalisten die vragen stellen. Eindelijk gewoon hij en zijn fiets.
Dat bedenk ik me. Als ik daar zit. Ik en mijn glas Amarone.
Ik laat de rode wijn walsen in m’n glas. Terwijl ik hem weer door het zand zie klieven. Met het grootste gemak dat de wereld kent. Met de nonchalance die hem zo goed af gaat. Met de kunst en vaardigheid die waarschijnlijk eenvoudigweg in zijn bloed zit. Die hij gekneed heeft tot een talent dat hem het grootste plezier schenkt.
Ik neem nog een slok en kijk naar het etiket op de fles die vanuit Veneto haar weg naar mij vond. De details in de afwerking zijn net zo groot als de perfectie in techniek waarmee hij zichzelf tot zandkoning kroonde. De rode kleur van de vloeistof in m’n glas is net zo donker als de brute kracht die hij etaleert. Maar tegelijkertijd danst hij net zo soepel door het zand als de tannines die mijn smaakpupillen zoeken.
Het glas wijn sluit een mooie zondag af. En doet ontspannen. Doet dromen over meer. Meer van Italië, maar ook meer van veld. 2 werelden die niet hand in hand gaan, maar die mijn zondagen in wintermaanden wel vorm geven. Ik hef het glas Amarone op Mathieu van der Poel.
En net als de wijn in m’n glas, zal ook hij alleen maar beter worden met de tijd.
Fotomateriaal: Danny Zelck.