Het zijn donkere wolken die dezer dagen boven Lochristi trekken. Alicia Franck heeft na haar val tijdens de opwarming van de Superprestige in Boom een hard verdict gekregen: 6 weken gips voor haar gebroken kuitbeen en wellicht een kruis over haar seizoen. Na een sleutelbeenbreuk in juli en een zwaar beschadigde knieschijf in december vorig jaar zit het de 22-jarige Oost-Vlaamse voorlopig niet mee in het veld. “In het mountainbiken ben ik vaak zwaarder gevallen, maar toen had ik blijkbaar meer geluk.”
We spreken Alicia Franck nadat ze op maandag net haar definitieve verdict te horen heeft gekregen. “Het ligt in de lijn der verwachtingen. Het gaat om een Weber B-fractuur. Het been is volledig doorgebroken, maar gelukkig niet verplaatst. Dat spaart me alvast een operatie. Ik zit nu 6 weken in het gips en moet binnen 3 weken eens terug om te kijken hoe ver we staan. Als het mee zit mag ik er dan al lichtjes op beginnen steunen. Na die 6 weken kan de revalidatie écht beginnen. Momenteel is het nog te vroeg om een plan op te stellen. Ik kan nu weinig doen…. De komende 3 weken moet ik al plat liggen. Niet evident voor mij, want ik ben geen stilzitter.”
Het is een zucht die weerklinkt aan het eind van die laatste zin. Ze wil eigenlijk liever alweer beginnen crossen. “Als je 6 weken aftelt vanaf vorige zaterdag, dan zitten we begin december”, maakt Franck snel een hoopvolle rekensom. “Dan zou ik misschien kunnen beginnen fietsen, maar je weet natuurlijk niet hoe ver je dan staat. Als coureur wil je op de fiets zitten, dus ja, ik wil snel weer beginnen.” Toch blijft ook nu het gezond verstand zegevieren. “Ik wil vooral degelijk opbouwen en me niet overhaasten. Het BK in Koksijde kan misschien wel, maar in welke omstandigheden zou ik daar dan kunnen starten? Dan is het beter dat ik het goed aanpak en later in het jaar nog wat wedstrijden rijd. Ik bekijk het liever op langere termijn.”
Narcose
Alicia Franck was nochtans met veel ambitie aan het seizoen begonnen. “Vorig jaar was mijn 1e volledige winter. Ik wilde op het einde van dat seizoen graag een stap vooruit zetten en dit jaar beter doen. Vooral in de wereldbekers wilde ik aanzienlijk beter presteren en in de overige klassementscrossen was het de bedoeling om zoveel mogelijk top 5-plaatsen bijeen te fietsen. Het doet pijn om er nu zo uit te liggen. Net in de Polderscross van Kruibeke kreeg ik weer mijn beste gevoel te pakken….”
Ze kwam wat later op gang door een zware tuimelperte in de 2e etappe van de Tour de Féminin, een rittenwedstrijd met de nationale ploeg in Tsjechië, begin juli. “Ik heb toch lang afgezien van die val, want ik had een hersenschudding en moest ook onder narcose. Dat sleep je toch even mee. En net in juli, een belangrijk moment in de voorbereiding, wanneer de duurtrainingen worden gedaan. Als je dan een paar weken mist, dan loop je direct een bepaalde achterstand op. Ik ben maar 2 weken van de fiets gebleven, maar pas na een maand kon ik echt weer op een degelijk niveau gaan trainen. Omdat ik niets aan mijn benen had, kon ik wel snel beginnen fitnessen om zo de achterstand toch wat te beperken. Dat heeft me toch een beetje gered.”
Gemotiveerd
Het was pas 8 maanden nadat ze met haar brommer op weg naar school werd aangereden, waardoor haar 1e volledige winter in het veld meteen werd gedwarsboomd. “Mijn knieschijf was toen zwaar beschadigd. Eigenlijk had ik er weinig pijn aan, maar als ik me zou overzetten, dan zou dat kunnen scheuren, waardoor ik dan wel onder het mes had gemoeten. Voorzichtigheid was dus geboden om snel te herstellen. Trainen kon toen ook al een paar weken niet.”
Tegenslagen bij de vleet, maar Alicia Franck gaat er niet aan ten onder. “Elke tegenslag is te veel, maar langs de andere kant is het ook nooit te veel. Ik wil altijd terugvechten, ook al heb ik nu een jaar bijna voor niks getraind. Ik blijf zeer gemotiveerd om alles voor mijn sport te geven, maar dit is natuurlijk wel een ferme streep door mijn rekening.”
En zeggen dat ze uit een veel gevaarlijkere sport als het mountainbiken komt. “Het is misschien erg om zeggen, maar in het mountainbiken ben ik vaak veel zwaarder gevallen. Daar zijn de risicio’s veel groter. Blijkbaar zat het geluk toen meer aan mijn zijde. Ik hoop nu maar dat ik het ergste gehad heb en de volgende jaren blessurevrij kan blijven.”
Fotomateriaal: Kristel Van Gilst.