De gezellige Sint-Gummaruskapel was woensdagavond het toneel van het afscheid van Jurgen Van den Broeck, het sportieve gedeelte welteverstaan. Vriendenkring ‘Et Alors’ organiseerde er de praatavond ‘Een leven voor de Tour’, gemodereerd door gerespecteerd wielerjournalist Guy Van Den Langenbergh, die Van den Broeck de beste Belgische ronderenner sinds Lucien Van Impe noemt. En dat tijdperk is toch ook alweer 40 jaar geleden. Het werd een geanimeerd gesprek van ruim 2 uur, waarin ook bondscoach Kevin De Weert, een generatiegenoot van de Locomotief van Morkhoven, zijn zegje kreeg.
Van den Broeck, die in het nabijgelegen Herentals woont, begon te fietsen met wat vrienden en u raadt nooit wat er gebeurde in zijn 1e wedstrijd: een valpartij! 1 van de rode draden doorheen zijn gelouterde carrière. Zijn 1e grote wapenfeit is de wereldtitel tijdrijden bij de junioren in Lissabon, 2001. “Het was nipt, maar ik wist al maanden vooraf dat ik daar ging winnen”, grijnst Van den Broeck, die toen net als Kevin De Weert voor de Kortrijkse Groeningespurters reed, de beste Belgische jeugdploeg van dat moment.”Tijdrijden, dat is jezelf en de fiets, dat lag me”, vult VdB aan.
Texas
Hij kwam bij US Postal terecht. “Ik kwam daar als piepjong broekventje bij een internationaal gezelschap met mannen als Armstrong, Hincapie en Azevedo. Het was de ploegstage in Texas en ik was toch wel wat nerveus. Ik herinner me mijn 1e ontmoeting met Lance, hij was heel rustig en vriendelijk tegen me, dat had ik niet verwacht. Eigenlijk was hij 1 van de aangenaamste mensen die ik er ontmoet heb. Wel chic dat ik daar zat, want Dirk Demol, voorheen ook ploegleider bij de Groeningespurters, belde me al toen ik pas 2 wedstrijden bij de beloften had gereden.”
Van den Broeck droomde ervan om grote rondes te rijden en mocht zich daar bij de Amerikaanse ploeg op toeleggen. “Ik was zo gemotiveerd dat ik voor het 1e trainingskamp individueel op stage ging en zo al direct overtraind was. Moest ik een week rusten in plaats van stevig te fietsen. Het was 1 van de grote jeugdzondes die renners begaan.”
Plantrekkerij
Al snel keerde Van den Broeck echter terug naar België. “Ik koos voor de Lotto-ploeg omwille van het geld”, bekent hij. “Ik wilde niet per se weg bij US Postal, maar Lotto legde zoveel meer op tafel….” In Belgische loondienst reed hij in 2007 zijn 1e Giro. “Het is niet geworden wat ik ervan verwacht had”, lacht VdB. “Ik moest echt naar het buitenland om beter te leren klimmen. De vluchtheuvels in de Ardennen konden mij niet tot een topper maken. Mijn 1e individuele stage in dat kader was echt plantrekkerij, behelpen met alles en nog wat. Ik was nog jong, kon nog niets. Ik herinner me dat ik de wasmachine moest open doen, maar had geen flauw benul dat ik moest wachten tot de deur unlockte. En dus vond ik er niet beter op om ze open te breken met een schroevendraaier. (lacht) Ik heb in die periode veel bijgeleerd.”
Na een zeer knappe 7e plaats in de Giro van 2008 mocht Van den Broeck het jaar erop naar de Tour. “Dat was natuurlijk een grote droom die uitkwam, maar eigenlijk werd het een haatliefdeverhouding. Het is het grootste circus van allemaal, maar er is zoveel druk, alles wordt uitvergroot en je hebt nauwelijks rust met die massa volk en de dagelijkse transfers. Sportief gezien liep het ook moeilijk met de situatie rond Cadel Evans. Hij was kopman, maar ik was gewoon beter.” Van den Broeck zou 13e worden in zijn 1e Tour de France.
Honger!
Om zo optimaal mogelijk te klimmen moesten er ook bij Jurgen Van den Broeck kilo’s af. “Ik moest altijd honger lijden”, sakkert hij. “Er moest altijd zoveel mogelijk af. Soms vertrok ik op training zonder eten en at ik ‘s avonds minimaal. Mijn goede gewicht was 68 kg, maar in de Tour van 2014 woog ik er maar 64. Dat was tegelijk mijn ondergang, want je moet natuurlijk wel krachten kunnen blijven ontwikkelen.”
In de Tour van 2011 had VdB geschiedenis kunnen schrijven. “Maar 1 stomme fout besliste er anders over”, beseft hij. In de afdaling van de Col du Perthus brak hij schouderblad en 2 ribben en liep tevens een klaplong op. “Het was die dag een slagveld in het peloton”, weet de ex-renner nog. De zware tuimelperte in de Tour van 2013 betekende achteraf gezien eigenlijk het einde van zijn loopbaan, hoewel hij nog terugvocht.
De toekomst oogt nog onzeker, maar VdB zal straks wel de legendarische mountainbikewedstrijd Cape Epic rijden. “En ik wil jongeren gaan begeleiden, want dat gebeurt in België nog steeds onvoldoende, ook bij de topploegen”, vindt hij. Net als zijn carrière oogt dus ook zijn toekomst mooi.
Bedankt voor alle mooie momenten, Jurgen Van den Broeck!
Fotomateriaal: Toon Gijbels.