Ze behoort al van bij het begin tot de vaste schrijversequipe van WielerVerhaal, maar graag laten we renster Mieke Docx (Jos Feron Lady Force) ook zelf eens aan het woord. De Lierse fietst nog niet zo heel lang, maar de passie druipt er wel vanaf, ook op training. De honger van Docx: niet te stillen!
Mieke Docx: “Officieel woon ik in Lier en train ik dus vaak in de omstreken van de Kempen. Al moet ik wel eerlijk zijn: ik train heel vaak hetzelfde rondje daar. Dat komt eigenlijk door een heel stom voorval. Het eerste jaar dat ik koerste, zo’n 3 jaar geleden, besloot ik eens een training te doen met de gps van mijn papa. Die training verliep vrij goed totdat ik plots de weg niet meer vond. Ik was dat toestel niet echt gewend, dus dwaalde ik maar wat rond. Het was ijskoud die dag en mijn eten en drinken was op. Ik ben na heel lang zoeken bevroren en leeg thuisgekomen. Mijn duim was nog 2 weken gevoelloos. Sindsdien had ik zoiets van: ik blijf lekker dicht in de streek en rij op de wegen die ik ken.”
De Westhoek
Mieke Docx: “Het liefste van al train ik in de Westhoek. Daar verblijf ik in de weekends en vakanties in Koksijde. Je kan van daar alle richtingen uit én de kans op verdwalen is veel kleiner. (lacht) Gewoon altijd richting zee rijden als je het niet meer weet, en je komt er wel weer. Ik ken mijn weg daar veel beter dan in Lier en dat maakt het voor mij ook een stuk leuker om op de fiets te springen. Die typische West-Vlaamse wegjes zijn trouwens zalig om op te trainen. Je bent even helemaal alleen op de wereld, want veel volk of verkeer kom je daar niet tegen.”
“Gewoon altijd richting zee rijden als je het niet meer weet, en je komt er wel weer”
“Verder rijd ik heel graag los langs het strand. Dat is heel rustgevend en motiveert mij voor de aankomende wedstrijd. De vele wind neem ik er maar al te graag bij, daar word ik sterker van. Ook ligt Koksijde niet zo ver van de Franse grens, een kleine stage in het buitenland van twee of drie uurtjes doe ik dus ook geregeld. (lacht) Maar echt op buitenlandse stage ben ik nog nooit geweest. Dat geeft soms wel stress in de winterperiode: dan zie je iedereen in warme landen kilometers trainen en zit je zelf op je rollen het beste er uit te halen. Maar langs de andere kant: ik doe veel liever crosstrainingen en wedstrijden in de winter. Goed voor je kracht en techniek wat aan te scherpen en eens zo leuk.”
Mannelijk geweld
Mieke Docx: “Ik ben iemand die niet zo graag alleen traint. Ik kan mezelf dan moeilijker motiveren om langer door te gaan of harder op de pedalen te trappen. Hoewel ik soms echt wel kan genieten van een eenzame, lange training. Maar het liefste rijd ik toch in het gezelschap van iemand en nog liever zelfs in het gezelschap van een hele groep. Mijn favoriete training is dan ook die van woensdagavond. Dan rijd ik naar Schilde om daar om klokslag 6 uur met een heel toffe bende, De Spildoren, een mooi ritje te maken. Het gemiddelde ligt soms tegen het wedstrijdgemiddelde en is dus een heel goede training voor mij.”
“Ik ben met die training ook heel erg gegroeid. Mijn eerste koersjaar was ik na die training van 70 km stikkapot. Nu rijd ik er zelf naar toe, zelf naar huis en ben ik nog springlevend na de training van 100 km tegen een mooi gemiddelde. Buiten de geweldige sfeer is het mini-wedstrijdje midden in de training ook fantastisch. Op een vaste baan met weinig verkeer persen we er dan een wedstrijdje uit tot aan de streep die op de grond getekend staat. Vroeger was het aanklampen bij de laatste groep, dit jaar kon ik mee van voor strijden voor een ereplaatsje tussen al dat mannelijk geweld. Ja, dat geeft toch wel voldoening en moraal. Het is een training waar ik elke week ongelooflijk hard naar uitkijk.”
K3 en Spring
Mieke Docx: “Zonder oortjes ga ik niet naar buiten. Als ik merk dat de batterij van mijn gsm bijna leeg is, stel ik mijn training een half uurtje uit. Ik leef echt van muziek, het motiveert me ook enorm. Als ik me mentaal wat slechter voel, kan een stevig nummer me juist heel hard op die pedalen laten stampen. Ik fiets meestal wel rond met maar 1 oortje in. Veiliger zodat ik het verkeer kan horen rondom mij, maar zo kan ik ook de stilte van het West-Vlaamse land horen. Ik luister echt naar de meest uiteenlopende muziek. Ik kan er echt geen stijl op plakken. Er zit zelfs K3 en Spring tussen, maar voor de rest is het wel wat serieuzere muziek.”
“Als ik écht geen zin heb, ga ik gewoon niet trainen. Ik wil nog lang verder blijven koersen. In combinatie met school wil ik mezelf niet te hard pushen. Ik moet het plezant blijven vinden. Als mijn lichaam nee zegt, ga ik dus gewoon niet of doe ik het rustiger aan. Ik heb dan ook het geluk dat ik niet heel veel training nodig heb om mee te kunnen op nationaal niveau. Maar meestal lukt het me wel om op mijn fiets te kruipen. Eenmaal ik weg ben is de motivatie er en geniet ik van de training. Ik denk ook vaak aan mijn doelen en dat maakt het gemakkelijker om er voluit voor te gaan. In de winter kan ik me wel opvallend beter motiveren. Dat ligt misschien aan de soort trainingen, die zijn dan veel gevarieerder. Lopen, krachttraining, crosstraining, zwemmen,… Dat maakt het voor mij veel leuker. Koksijde is ook een paradijs om al die trainingen te doen. Met de duinen hier kan ik mij volledig uitleven met mijn crossfiets en er bestaat niets zaliger dan een paar kilometers te lopen op het strand. Ik vind het ook helemaal niet vervelend om lang op mijn rollen te zitten. Velen vinden dat verschrikkelijk, maar ik maak het mezelf leuk door een film of de televisie op te zetten.”
Fotomateriaal: Mieke Docx – Rudy Schietecatte.