Mama keek hem aan en knikte: ze zou de Hallembaye op dat oude stalen ros met 3 versnellingen kort en klein stampen. En papa zou haar die nieuwe fiets cadeau doen. Belofte maakt immers schuld. En als er 1 ding is dat mijn mama écht heeft, dan is het wel karakter. Sinds die dag is haar echtgenoot daar niet 100, maar 200% van overtuigd (twee keer vlot bevallen was onvoldoende bewijs…). Enfin, zwalpen daar deed ze niet aan mee. Stoempen, dat wel. Maar boven geraakte ze. En in de jaren die volgden hield ze er een heuse Ullrich-manier van fietsen aan over.
Een stijl die minder trendy is momenteel. Veel meer komt het van de kracht. Van de uren fitness in de winter. Alleen had Der Jan dat nog niet zo goed begrepen. Het postuur was er wel, maar het ging vaker om vet dan om spiermassa. Een mens moet dan al eens sleuren tegen de steile flanken van een Franse Alpencol. Een verschil met Peter Sagan. Niet de rasklimmer, maar wel de jongen die in deze Eneco Tour een parcours op zijn maat moet vinden. Mits niet te veel tijdverlies in de korte proef tegen de klok (check!). En mits een goede prestatie van het Tinkoff-collectief in Sittard.
Peter is een blok talent. Gekoppeld aan professionele ernst. Met een voldoende groot vleugje flair. Uitstraling. Charme. Winnaar. Begint het U stilaan te vervelen? Vooral dat EK afgelopen zondag was oh zo voorspelbaar. Zelden met zoveel ironie de aankomst – voor mezelf – becommentarieerd. Daar ging ie dan. 3 keer stevig doorduwen, een blik achterom werpen en de armen omhoog. Glimlachen. Een keer iets dieper ademen om vervolgens weer het normale ritme bij een rustpols aan te nemen. Geen gehijg. Geen gepuf. Een doodeenvoudige zege.
Nummer zoveel in het rijtje.
Niemand die makkelijker wint dan de Slowaak. Zucht. En toch. Telkens weer kijk ik met open mond naar de manier waarop. En kijk ik uit naar zijn interviews. In dat heerlijke Sagan-Engels. Hopend op een sappige quote, zoals hij er dit weekend weer maar eens eentje de wereld instuurde. Gevolgd door een aanstekelijk lachje dat zijn haast kinderlijke onschuld nog wat meer gewicht geeft. Geef toe, zou U het erg vinden als Peter in Qatar iedereen een neus zet? Omdat niemand hem uit de wielen gereden kreeg? Laat Peter maar trappen. Door de boter. Zonder grote molen.
Dit weekend zoek ik naar Sagan. Op de Hallembaye. Die voor mij gelijk staat aan een roetsjbaan waar ik de vlinders in m’n buik voelde als we met de wagen op pad waren naar de Voerstreek. Om te wandelen. En nadien pannenkoeken te eten in ‘s Gravenvoeren.
Maar mama en papa, die fietsen erover. En papa heeft het duizenden keren herhaald: “Trap kleiner, Marianne, het doet me pijn aan de ogen, die onmenselijke versnelling.” Maar ze bleef vasthouden aan dat grote tandwiel vooraan. Een radslag die ik, met zelfde lengte en postuur, amper in gang geduwd kreeg. Ons mama is een sterke madam. Die toch ook luistert naar raadgevingen van manlief. Haar trapfrequentie is de voorbije 15 jaar danig vermenigvuldigd. En ondertussen rijdt ze niet op haar 3e generatie sportieve vrouwenfiets. Dit jaar kreeg ze op Moederdag een koersvélo cadeau. Een zwart, mat kader met wit stuurlint. Een pareltje.
De Hallembaye deed ze er nog niet mee. Maar enkele steile puisten in Lombardije wel. En papa? Die durft zonder schaamte toegeven dat ze niet alleen een beter trapritme vond, maar ook aan kracht heeft gewonnen.
Tja vader, U daagde uit, moeder beet zich vast.
En het begon allemaal op de Hallembaye. Lang, lang geleden.
Fotomateriaal: alchetron.com, ouest-france.fr.