Enkele jongens van Topsport Vlaanderen – Baloise poseerden op Instagram fier in een outfit die ze niet helemaal gewoon zijn. Die kousen tot onder de knieën. Een relatief los T-shirt. Gelukkig stond er nog ‘Vélo’ op. Op die manier hoefden ze hun habitat niet helemaal de rug toe te keren toen ze een namiddag balletjes gingen trappen. Preben Van Hecke voerde zijn troepen aan. Met de glimlach. Zijn uithangbord.
Breed smilen deden ook Zdenek Stybar en Tony Martin. Op Instagram. Net iets strakker in het pak dan onze jongens in de kleedkamer. Nu ja, Parijs is dan ook niet te vergelijken met een of ander Belgisch boerendorp waar een potje voetbal op het programma staat. Zeker niet als in de stad van de Tourarrivée het parcours van 2016 eindelijk vanonder de sluier verdwijnt.
Ze hebben de bergen en dalen weer gevonden. Net als de Alpen en de Pyreneeën. Ook de sprints en klimmetjes naar mythische oorden. Maar vooral, gelukkig, vooral de kilometers tegen de tijd. Zowel op het vlakke als op de stijgende flanken. De herinneringen aan de overwinningen van het duo dat op de foto lekker ontspannen glimlacht, doet mij nu al hunkeren naar de vier landen – Franrkijk, Spanje, Andorra en Zwitserland – die de Tour binnen zoveel maanden weer zal aandoen.
Met een wereldkampioen die het peloton doet herleven. Weg van de zware dopinginhoud die een parcours als dit eigenlijk zou oproepen. Door een Alpenweek die zo ellendig, misselijkmakend en tegelijk genietend zwaar is. Dat is het mooie van de Tour. Vanaf nu hobbelen de schaapjes die ik ’s avonds tel over de rittenschema’s van Le Tour. En dwarrelen ze voorzichtig naar de dalen onder een sterrenhemel. Als ik wegdommel in wielerdromen waaruit ik ’s morgens voor een keer zonder ochtendhumeur ontwaak.
Ik weiger mijn ogen open te doen. En dank de persoon die het snoozen uitvond. Peter Sagan en zijn ietwat aparte interviewvaardigheden houden me nog even in de droom. Ergens tussen de Mont Saint-Michel en Parijs. Stiekem hoop ik dat hij die groene trui in 2016 minder snel om de schouders hangt dan de voorbije jaren. Graag pas in Parijs. De regenboog is te mooi rond je sterke lichaam, Peter. Samen met je wilde haren die je ondertussen helemaal de looks van een rockster geven.
De Tour neemt me vanavond op sleeptouw. En doet ook de jongens van Topsport Vlaanderen – Baloise dromen. Wie weet staat Edward Theuns nu nog het onschuldige voetballertje uit te hangen, maar zit hij in juli 2016 te puffen op de flanken van de Ventoux en de Mont Blanc. Dromen mag. Ik droom ook. Over hoe ik ooit zal zitten instagrammen over en met coureurs. Live. In La Grande Boucle.
