Sleurend aan de kop van het peloton, in zijn ietwat robuuste stijl, maar wel bijzonder hard. Zo zal ik Daan Myngheer onthouden. Het was een naam die ik niet graag door de luidsprekers hoorde galmen, want als hij op kop reed, wist ik dat het pijn zou doen en pijn zou blijven doen. Daan was een renner die de koers wou maken, maar hem regelmatig ook nog won. De eeuwige aanvaller is nu voor altijd aan ons ontsnapt. Rust zacht, Daan. Ik hoop dat je daarboven verder zweeft over de kasseien. Met Igor Decraene, Wouter Weylandt en Antoine Demoitié, maar ongetwijfeld op kop.
De wielerwereld is opnieuw in diepe rouw. Met Daan Myngheer verliest het peloton een bijzonder getalenteerde renner. ‘Ongeloof’ is een gevoel dat overheerst. Daan Myngheer was voor mijn generatie, die van 1993, de renner die symbool stond voor onverzettelijkheid, kracht, karakter en vechtlust. De flandrien van onze leeftijdscategorie. Een trofee die hij trouwens ook won in 2011, nadat hij dat jaar naar de Belgische titel fietste en elfendertig keer ten aanval trok. Of het nu een wereldkampioenschap, een Ardennenkoers of een waaierrit was, Daan reed vooraan. Hij was een begrip in de koers. Dat juist hij degene is van wie we vandaag afscheid moeten nemen, kunnen we nauwelijks vatten.
Mokerslagen
Ik weet nog dat ik in augustus 2014 uren wezenloos voor mij uit staarde toen Igor Decraene om het leven was gekomen. Nauwelijks een jaar eerder was ik immers ontzettend blij toen zo’n ‘gewone’ jongen naar de wereldtitel tijdrijden reed. “Houdt het dan nooit eens op?”, vroeg ik me af, toen ik het vreselijke nieuws vernam. Blijkbaar niet. Het Hooglede van Daan ligt amper enkele kilometers verder. En in dezelfde buurt verloren we zondagnacht al Antoine Demoitié. Het zijn stuk voor stuk mokerslagen. Als renners naar de hemel wijzen, weten we zelfs niet meer wie ze willen eren. Maar de koers gaat altijd door, zo zou Daan het ook gewild hebben.
Mijn gedachten gaan uit naar de naasten van Daan. Naar zijn talrijke supporters, naar zijn vrienden en naar zijn familie. Zijn vader die veel betekende voor het wielerteam uit Roeselare, zijn zus die altijd wel ergens langs de Vlaamse wielerwegen stond, zijn ‘schoonbroer’ die ooit zelf nog met Daan streed voor de overwinning, en alle anderen. Woorden schieten tekort. Niemand die begrijpt waarom zo’n jonge renner nu al in de bezemwagen moet stappen. Van mij krijg je de eeuwige prijs voor de strijdlust. Die heb je wel verdiend. ‘Daantje forever’.
Birger
De redactie van WielerVerhaal wenst alle familie, vrienden en zijn Franse team Roubaix Lille Métropole heel veel sterkte in deze onwezenlijk zware periode. Ons oprechte medeleven.
Fotomateriaal: Sporza.
2 comments