Verviers. De meerderheid van de renners vraagt zich zonder twijfel af waarom de koninginnenrit in de Baloise Belgium Tour daar in godsnaam is gestart. Weinig volk. Amper een mens te bespeuren. Renners zijn zelden zo freewheelend aan de start van een koers verschenen. Zonder half van hun fiets te worden geduwd voor een handtekening. Laat staan een selfie die gevolgd wordt door 10 andere.
Niets van dat alles. Gewoon de zon op armen en benen voelen, de fiets pakken, het wedstrijdblad tekenen en vertrekken. Voor een lange rit. Met veel klimmetjes. Zo alledaags. Net zoals die militairen die er gewapend heen en weer paradeerden. Een beeld dat we ondertussen jammer genoeg al te gewoon zijn. Of ik met Topsport Vlaanderen-Baloise wilde meerijden naar de bevoorrading. Ach, waarom niet. Het is weekend. Een mens kan maar beter doen wat hij graag doet. In mijn geval is dat koers. Volgen, kijken, zien, lezen.
Niet gedacht dat ik amper 65 kilometer verder nog meer van dat laatste overtuigd zou geraken.
Met twee Topsport Vlaanderen-Baloise-verzorgers trok ik op pad. Enthousiast. Zij ook. Intrigerend. Dat wachten. Meer doen ze de eerste uren niet. Wachten en de schapen tellen in die trieste weide aan de overkant van die brede weg. De auto’s van andere ploegen zetten zich in een kolonne achter hen. De ene komt een babbeltje slaan. De ander toetert in het voorbijrijden. Er wordt wat gelachen. Er wordt veel gezeverd. Het leven lijkt zo gigantisch onschuldig op dat moment.
Plots. Een flits van Radio Tour. Heel kort. Haast onduidelijk, want nog te ver weg. Neutralisatie. Dat ene woord. Gefilterd uit een gigantische hoeveelheid ruis op de lijn. Een woord dat meestal niet veel goeds betekent. En aangezien de stakingen in Wallonië nog steeds hun lekkere gangetje gaan, kan het niet zijn dat een trein zich onverstoord met het rennersschema kwam moeien.
“Het is gek hoe je de duistere kant van het wielrennen voelt opdoemen. Als een duivel uit een doosje”
Het is gek hoe je de duistere kant van het wielrennen voelt opdoemen. Als een duivel uit een doosje. Heen en weer scrollen op Twitter heeft weinig zin. Ploegleider Hans De Clercq wordt gebeld. Een valpartij. Een zware. De stem van de man klinkt aangeslagen. Emotioneel. Wallays, zegt hij. Met een brok in de keel gevolgd door: en dat zag er echt niet goed uit. De telefoon wordt ingehaakt. Gevloek.
Berichten blijven uit. Niemand weet wat er eigenlijk gaande is. Niemand weet wie er eigenlijk gevallen is. En vooral: niemand weet hoe ernstig de situatie eigenlijk is. Dat een Lotto-renner haast bewegingloos naast de weg lag, is ondertussen bevestigd. De verzorger van de rode brigade weet zelf niets. Tot een tweet van de ploeg. Niet Wallays. Wel Broeckx en Frison zijn betrokken. Als een foto van Frison, staand in beeld, opdoemt, is de rekensom makkelijk gemaakt. Broeckx. Weer van de weg gereden.
We wachten nog wat langer. De koers ligt stil en de bevoorrading is plots zo overbodig geworden. Ze is dat uiteindelijk helemaal als blijkt dat de koers niet alleen geneutraliseerd, maar ook geannuleerd is. Geen winnaar. Geen wedstrijd. Samen naar de streep rijden en nadenken over al die motorisatie in koers. En over wat er nu weer fout gegaan is. Zo verschrikkelijk fout. Broeckx wordt ondertussen met een helikopter afgevoerd, en ligt in coma. In Aken, vlak over de grens.
We pakken in en rijden naar de finish. Onderweg meermaals gebeld. De sfeer is omgeslagen. Plezier maakt plaats voor een koele sfeer. Waarin iedereen in zichzelf keert en gaat nadenken. Denken aan al die jongens die het wielrennen al verloor. Frederiek Nolf komt ter sprake. De pijn is nog steeds te voelen. Nu, 8 jaar later. Ieder huisje draagt zijn kruisje. Ook bij Topsport Vlaanderen-Baloise. Maar hopelijk niet weer al te veel ellende bij Lotto Soudal. Boeckmans zal een kaars branden voor Stig. Net als wij.
Koers is zo verdomd mooi. Maar is de laatste tijd te regelmatig verdomd hard. Ik wil in mijn leven doen wat ik graag doe. Omdat een leven altijd te kort zal zijn. Maar datgene waar ik van hou, draagt momenteel te veel onveiligheid in zich. Er moet iets gebeuren. Dringend. Renners hebben te veel littekens. Fysiek en mentaal.
Los dit op. Alsjeblieft.
[Heeft u dit artikel al gelezen? Dan was het op de persoonlijke blog van onze columniste: Vélodromen]
Fotomateriaal: Davy De Blieck – Lotto Soudal Media.