Oersterk, het Team Sky van Dave Brailsford. Een ploeg met zoveel potentieel voor rittenwedstrijden dat ze voor iedere kleine en grote ronde een nieuwe vis uit hun fuik halen om vooraan te zwemmen. Chris Froome is het vaste speerpunt voor de Tour, maar als Froome even geen zin of tijd heeft wordt hij in andere wedstrijden vlotjes vervangen door Geraint Thomas, Sergio Henao, Wout Poels, Michael Landa of Michal Kwiatkowski. Straf: hoewel zowat elk van hen al het palmares en/of de benen heeft om een rittenwedstrijd naar hun hand te zetten, schuiven ze altruïstisch hun kansen aan de kant voor de gele man.
Maar is het wel altruïsme? Of, met een jaarbudget van 35 miljoen euro, gewoon het logische resultaat van wielerkapitalisme? Met zekerheid een flinke geut van beide, maar er is nog een 3e factor: verregaand professionalisme. Een hoog budget verklaart namelijk niet alles. Katusha draait op een jaarbudget van 32 miljoen euro, amper 3 miljoen minder, maar is niet eens half zo succesvol als Team Sky. Hoe komt dat dan?
Sky laat niets over aan het toeval en plukt de vruchten van gedegen onderzoek, wetenschappelijke testen, talent management, strakke selectienormen en people management, bekostigd door – inderdaad – een jaarlijkse financiële injectie zonder weerga. De Sky-renners doen niet zomaar wat. Ze lijken, zowel in kledij, stijl, profilering als prestaties, steeds meer op computermannetjes die van op afstand worden gedreven met een WII-console. Vroeger was het een grap: “Ik val aan op die strook, rijd het hele peloton aan flarden, win de wedstrijd en dan leg ik de joystick weg”.
Nu wordt die fictie stilaan achterhaald door de feiten. Doorgedreven en wetenschappelijk onderbouwde trainingsprogramma’s filteren de renners op kwaliteit en capaciteit. Haast olympische selectienormen leggen een lat waarover een renner moet springen om een plaatsje in de ploeg af te dwingen. People managers slagen er al jaren in om al die toprenners op 1 lijn te krijgen en voor elkaar te werken, terwijl ze kwalitatief net zo goed elkaars concurrenten zouden kunnen zijn. Dat lukte ook in het jaar van Wiggins – zij het moeilijk, waarna de heren netjes gescheiden werden. Met exuberante lonen krijgen de knechten van Froome gelijkaardige of hogere bedragen dan de kopmannen van andere ploegen. Dit is geen toeval. Neen, dit een plan op basis van een meerjarenvisie. Een businessmodel.
Zoals in het voetbal
“Financiële doping” noemde Jan Bakelants het, doelend op de oneerlijke budgettaire strijd tussen de ploegen. Een mening, maar op zich te kort door de bocht. Uiteindelijk is het gewoon de moderne versie van ‘survival of the fittest’. De sterkste – lees: de meest kapitaalkrachtige – is proportioneel de meest succesvolle in dit economische tijdperk. In het voetbal is die ijzeren wet al een 20-tal jaren van kracht. Op Europees niveau regeren altijd dezelfde ploegen: Barça, Real, Bayern, ManU, Juve, Chelsea,… noem maar op. Anderlecht, Brugge en samen met hen nog 95% andere Europese clubs reiken financieel en daardoor ook kwalitatief niet eens tot aan de voetzolen van deze reuzen.
De Tour is daardoor al enkele jaren niet meer erg aantrekkelijk, wat betreft de eindzege dan toch. Sky rijdt in bergritten een verschroeiend tempo tot 3 kilometer voor de meet en Froome ranselt de boel daarna uit elkaar. Klaar. Hij hoeft dit jaar zelfs niet eens op topniveau te zijn om toch met overmacht te winnen.
Saai, inderdaad, maar het kan voor andere ploegen met een gelijkaardig budget toch niet zo moeilijk zijn om de Sky-methode te kopiëren? Het systeem is ondertussen bekend, de krijtlijnen ook, de knowhow loopt overal ter wereld en wielertalent is er voldoende. Wat houdt de concurrentie dan tegen?
Voorlopig is Sky nog the limit… Afwachten welke ploeg hen zal evenaren of overtreffen.
Fotomateriaal: Team Sky.
