Aftellen! Bijna weekend. Bijna koers. Afkicken na 3 intenste weken Tour de France is absoluut no fun. Van alles gaat het plots naar niets. Mijn hoofd kan die gedachte voorlopig nog geen plaats geven en zoekt wanhopig naar racefietsers. Maar zaterdag is er de Clásica San Sebastián. Als de Jaizkibel en de Arkale in de verte opdoemen. Dan. Hopen we dat de live beelden ons dit jaar niet in de steek laten. Dat we op de commentaarpositie niet onze kast zitten op te vreten. En vooral dat we er niet weer in komen vallen als Greg Van Avermaet zich terecht boos maakt op die motor die hem zonet van de weg maaide.
Als ik er 5 moet kiezen om mijn zaterdag net voldoende cachet te geven? Doe dan maar 2 Belgen, een Spanjaard, een Italiaan en een Ier. Zoiets. Er ligt nog meer op de loer. Onze Belgische kampioen bijvoorbeeld. Glorieus in zwart, geel en rood. Maar puur op basis van vorig jaar, én op basis van de Tour, is Greg mijn naar voor geschoven BMC-pion.
Revanche voor Van Avermaet?
Je zou het revanche kunnen noemen, maar het is niet bepaald een term die bij Van Avermaet past. Hij is niet de arrogante strijder die koste wat kost het noodlot van vorig jaar een neus wil zetten. Greg gaat doen wat hij altijd doet: zijn stinkende best. En als die benen dan ook een beetje mee willen, weten we ondertussen al wel waartoe dat kan leiden: een nieuwe parel in de kast. Met Greg zit je altijd klaar voor een stukje koers dat proeft als de beste Veuve Clicquot. Of ie nu wint of verliest. En die gedachte alleen maakt zaterdag nu al de moeite waard om de, wees eerlijk, niet meest boeiende wedstrijd op de kalender toch helemaal uit te zitten.
Regen voor Tim Wellens?
Dju toch. De zon schijnt zaterdag in Noord-Spanje. En de neerslagkans is amper 20%. Maar, liefste Tim, dat is al 20% meer dan vandaag. Als dat extra motivatie kan zijn. Hoe dan ook, Tim is dat type renner dat met onze eerder genoemde ‘Briek Schotte bis’ ongetwijfeld weet hoe je vuur aan een lont steekt. En hoe je het hele boeltje dan doet ontplooien in een spetterend vuurwerk met een knal. Want puur op toeval of geluk zal Tim niet snel een grote koers pakken. Het gaat meestal gepaard met een deftige portie rumoer en een fenomenaal ingegeven keuzemoment. Go Tim! Limburg is fier op u! (België ook, maar wij Limburgers nog net iets meer.)
Een eindschot van Dan Martin?
België is koers, maar koers is niet België. En dus hoeft buitenlands geweld toch ook niet te ontbreken. Ik richt mijn aandacht op D. Martin. Van z’n tandenrij krijg ik het niet bepaald warm, maar gelukkig heeft hij die pas op het podium nodig en niet onderweg. Eenmaal zijn krommer getrokken rug hem naar een fantastisch eindschot geleid heeft, heeft dat gelaat van hem de charme van een Ierse jongen die niet lijkt te weten wat hem over komt. Het is zijn fragiele lichaamsbouw in combinatie met de kracht van een oermens die de renner in hem zo boeiend maakt. Alleen, Daniel, als je de streep als eerste kan ruiken, ga dan niet van dichtbij kennismaken met de boulevard van Donostia in de allerlaatste haakse bocht. Daar heb je tegen die tijd dan al te hard voor gewerkt. Alsjeblieft.
Een nieuw begin voor Diego Ulissi?
Dan heb je nog dat type springveren. Dat zo altijd en overal kan komen piepen. Diego heeft kortere beentjes, een kleiner gestalte, maar rijdt niet vaak onzichtbaar mee. Dat Ulissi in het verleden van de foute potjes snoepte, is wel pijnlijk. Maar zijn charme is groot. Een schone lei. Die hij dit jaar al mooi wat glans wist te geven. Komaan Diego, poep achteruit, beentjes rechtop de pedalen en entertainen maar. Je mag winnen. Iedereen mag winnen. Maar met een Belg in je wiel mag je aan de finish ook net zo piepedood zitten, kameraad.
Valverde in duel met Rodriguez?
De finish. Daar moeten we geraken. Liefst met een Belg en liefst zonder de vos met de sluwste haren van het peloton. Valverde. Hij moet onderweg ergens sneuvelen. Eerlijk en sportief, wel te verstaan. 36 jaar, maar nog zo fris als een hoentje. Net als zijn voorganger geen blanco wielerstrafblad. En toch, wat het godenkind aanraakt, verandert nog steeds in goud. Hoed af voor de renner die hij is. Een winnaar als Valverde schittert overal in een retro fotokader uit de jaren stilletjes tegen een valse gyprocwand. Misschien moeten we gewoon hopen dat vriend Rodriguez en hijzelf vooral naar elkaar kijken? Of is dat scenario vergane glorie?
Zaterdag. Dan. Kunnen we de lichtjes achtergebleven Tourkater doorspoelen. De Belgen mogen winnen. Maar het hoeft niet per se. Goud in Rio is ook dik oké, jongens!
Fotomateriaal: Davy De Blieck – TDW/Etixx-QuickStep.