Fietsen werd voor deze dame op latere leeftijd een middel op alle frustraties van zich af te schudden. Bleek ze daar nog niet zo slecht in te zijn. Hilde Quintens (°1964) werd 2 keer Belgisch kampioene veldrijden – bij haar laatste titel was ze al 42! – en pakte ook 3 bronzen medailles, waarvan de laatste op haar 47e!
Hilde Quintens: “De fietsmicrobe sloeg toe met een fietsvakantie in eigen land. Het was ergens in 1987. Ik had al een zoontje – Niki – van anderhalf en was zwanger van de 2e – Jo. Door een foute fietsmontage van een vriend kreeg ik al gauw mijn eerste mountainbike. Datzelfde jaar nog ging ik in Kluisbergen een wedstrijdje meedoen. Afgezien als de beesten heb ik ginder, maar ik was wel verkocht. Mijn toenmalige echtgenoot reed destijds wedstrijden in de pionierstijd en ik deed zo jaren de bevoorrading bovenop de berg, met mijn stadsfiets vol kids – ook Pieter-Jan was er dan al. Begin jaren ’90 werd meneer verliefd op een ander en zo nam ik gretig de kans om zelf actief te gaan biken. Al was het maar om mijn zelfvertrouwen weer wat op te krikken.”
“Anno 1991 had ik mijn eerste Limburgse titel vast, in de kuil van Zonhoven – toen mijn thuishaven. Op zondag ging ik toertochten rijden, terwijl mijn ex op de kinderen kwam babysitten. (lacht fijntjes) Al gauw merkte een vriend met een fietsenhandel – Gaethofs – in Donk dat ik er soms als een wilde van doorging. Het waren de momenten wanneer ik met onrecht werd geconfronteerd.”
1e WK op 38 jaar
Hilde Quintens: “De vraag of ik gesponsord wedstrijden wou rijden, beantwoordde ik jarenlang met vele provinciale, nationale en internationale titels. Tot 2002 was mountainbiken de rode draad om alle moeilijkheden in het leven van me af te fietsen. Het WK cyclocross van 2002 vond plaats in Zolder, mijn geboortedorp. In november 2001 nam ik snel een vergunning om die droom waar te maken. Jawel, ik was ondertussen 38 en beefde van de spanning. Wat een genot! Yes, een alleenstaande met kids…. ‘Zie me hier aan de start staan tussen hagen van mensen, zelfs dorpsgenoten’. Die kapel op mogen fietsen, terwijl ik er als kind alleen maar mocht gaan bidden. Heerlijk!”
“9e werd ik, mijn beste WK ooit. De erkenning die ik kreeg, deed me besluiten om door te gaan met de cross. Een paar keer ging ik met de Belgische tricoloretrui naar huis, anno 2003 in Wielsbeke en anno 2006 in Tervuren. 3 keer pakte ik ook brons: in Koksijde 2002, Hamme-Zogge 2007 en Hooglede-Gits 2012.
Leukemie
Hilde Quintens: “In 2007 werd chronische leukemie vastgesteld. Einde verhaal, dacht ik. Maar na enkele jaren zonder fiets verloor ik mezelf volledig. Nog 1 keer wou ik een WK rijden. Koksijde in eigen land, de cirkel rond maken. Vooraf werd ik 3e op het BK in Hooglede. De selectie was binnen, een comeback die geslaagd was. De kers op de taart kreeg ik echter nooit door een val in Hoogerheide, waar ik meegesleurd werd. Mijn focus was weg door de streken van de ploeg. Jammer, maar helaas. De veer brak en de rest van mijn carrière werd elke wedstrijd een gevecht tegen mijn eigen lichaam, waar ik nimmer op rekenen kon. De frustratie kon ik niet meer omzetten in positieve energie. Einde verhaal, terwijl de dames na zoveel jaren eindelijk behandeld werden als échte rensters. Blij dat ik aan het wiegje stond, de evolutie heb meegemaakt. Door mijn ziekte, leeftijd en voltijds werken ben ik nu een rustige sporter en levensgenieter geworden.”
Fotomateriaal: Hilde Quintens.