Het Europees kampioenschap van 2015 in het Nederlandse Huijbergen draaide voor thuisrijdster Maud Kaptheijns (22) uit op een sisser. De talentvolle crossster uit Westerhoven werd 2e, maar kreeg na de diskwalificatie van winnares Femke Van Den Driessche (lees hier nog eens over die hele saga) toch gehuldigd als kampioene van Europa. Dat gebeurde eind oktober 2016(!), bijna een jaar na de feiten en aan de vooravond van een nieuw EK. Kaptheijns is er echter niet minder gelukkig om en heeft nu ook een vervelende periode afgesloten.
Maud Kaptheijns: “Ik stond vorig jaar met enorm veel zelfvertrouwen aan de start in Huijbergen. Uiteraard. Ik reed voor eigen publiek, was in bloedvorm en heel zelfzeker om het er waar te maken. Uiteindelijk werd ik 2e, in 1e instantie uiteraard een ontgoocheling. Maar ik kon mezelf niks verwijten. Beresterke race en geen fouten gemaakt. Dan moet je er vrede mee nemen dat je geklopt wordt. Toch gaf die zilveren medaille gemengde gevoelens, want ik was natuurlijk wat gekrenkt in mijn ego. Ik was zelf zo goed en toch kon ik niet winnen, ook al domineerde ik dat seizoen heel veel wedstrijden bij de beloften.”
“Maar er waren ook mooie kanten aan. De mooie woorden van Marianne Vos na afloop deden bijvoorbeeld wel goed. Vos is de koningin van het wielrennen, zeker in Nederland. Dan is het speciaal als net zij jou een grote toekomst voorspelt. Daarnaast kon ik heel veel progressie zien in mijn prestaties ten opzichte van het jaar voordien. Als je het even niet makkelijk hebt, is dat een mooie waardemeter om dingen te relativeren.”
Maud Kaptheijns: “Ik ben eigenlijk heel weinig bezig geweest met al die speculaties en de bewijzen nadien. Vorige winter niet en ook begin van afgelopen zomer niet. Tot ik er persoonlijk mee geconfronteerd werd. Al die officiële gebeurtenissen maakten wat los. Er zijn weinig Europese kampioenen die zoveel huldigingen hebben gekregen als ikzelf de voorbije weken. Luc Van den Bergh van kledingsponsor Kalas schonk me in Neerpelt een Europese trui. Nadien heb ik in de camper een uur lang zitten janken. We waren bijna een jaar later en toen drong plots door dat ik Europees kampioene was.
“Ik kan wel stellen dat de bekroning in Utrecht – waar ik de officiële kampioenstrui en een gouden medaille in ontvangst mocht nemen – voor mezelf het einde betekenden van een wel erg bizarre periode. Ik heb er nu een punt achter gezet. De medaille hangt in de woonkamer bij ons thuis; het shirt wordt ingelijst en zal ik op mijn slaapkamer hangen. Nu kan ik in alle rust en met het nodige vertrouwen toeleven naar het EK van volgende zaterdag (29 oktober 2016, red) in het Franse Pontchâteau. Ik verwacht er een snelle tactische koers die op power beslist zal worden. Voor mezelf zou top 10 al mooi zijn, want het wordt toch mijn eerste EK bij de elite. We zijn met 3 Nederlandse dames en 3 ervan doen mee voor de zege. Top 5 is voor mij het hoogst haalbare, denk ik.”
Fotomateriaal: Davy De Blieck.
