6 dagen per jaar verandert het Gentse Kuipke in een wielertempel vol spektakel en ambiance. Dan denkt niemand aan Isaac Galvez of Dimitri De Fauw en die dramatische zaterdagnacht in 2006.
Zaterdagavond 25 november 2006. De 66e editie van de wielerzesdaagse van Gent is aan zijn vijfde en voorlaatste avond toe. ‘t Kuipke zit afgeladen vol. Op de tribunes zitten ouders met hun kinderen, die voor het eerst kennismaken met deze eigenaardige, maar o zo charmante tak van de wielersport. Op het middenplein laat de enthousiaste menigte het bier rijkelijk vloeien. De sfeer zit er goed in. Niemand die dan beseft binnen enkele uren getuige te zullen zijn van het grootste drama in de geschiedenis van het Gentse wielerspektakel.
Klaar voor uren rondjes draaien op de honderdzestig meter lange piste stappen de renners om kwart voor acht het hout op. Bij de gebruikelijke voorstelling van de koppels probeert de speaker met zijn luide stem evenveel reactie op te wekken uit het publiek voor de mindere goden als voor de absolute vedetten. Slechts ijdele hoop, want veruit de meeste decibels gaan naar het leidersduo Keisse-Bartko.
Die immense populariteit veroverde Iljo Keisse, geboren en getogen in de Arteveldestad, na zijn glansrijke overwinning in ’t Kuipke een jaar eerder, toen met Matthew Gilmore. De Gentenaar moest dan nog 23 worden. In 2006 staat er geen maat op het jeugdige geweld van de Gentse chouchou. Aan de zijde van de Duitser Robert Bartko vlamt hij over de houten planken en lijkt een nieuwe triomf slechts een kwestie van tijd. Zeker wanneer hun dichtste belagers, Bruno Risi en Leif Lampater, door ziekte uit de koers verdwijnen.
De grootste bedreiging moet dan vanuit Spaanse hoek komen. Isaac Galvez is pas drie weken getrouwd, maar besluit zijn wittebroodsweken te spenderen aan enkele zesdaagsen met goede vriend en vaste compagnon Juan Llaneras. Enkelen maanden eerder heeft het onafscheidelijke Spaanse duo zich tot wereldkampioen ploegkoers gekroond in het Zuid-Franse Bordeaux. Op de wielerpiste in Gent blijkt het minder van een leien dakje te gaan voor de zuiderlingen in de regenboogtrui. Met een baanronde en meer dan honderd punten achterstand hebben ze zelfs moeite om spankracht in de wedstrijd te brengen. Daardoor dreigt de zesdaagse te vervallen in een eentonig gedoe, maar door de uitzinnige kermissfeer op en rond de Gentse velodroom amuseert het publiek zich zelfs zonder een spannend wedstrijdverloop.
Geperforeerd hart
Om vijf voor twaalf ’s nachts weerklinkt het startschot van de koppelkoers. Veertig minuten en tien extra ronden later zou het negende nummer van de avond afgelopen moeten zijn. De bel voor de laatste ronde wordt die avond echter niet meer gebruikt.
Halfweg steekt Iljo Keisse het vuur aan de lont. Met een immense versnelling wil hij de tegenstand volledig monddood maken. De nog altijd talrijk aanwezige supporters bereiken stilaan een delirium. Het duo Galvez-Llaneras moet in de tegenaanval, maar ter hoogte van Dimitri De Fauw loopt het mis.
Rond half één zijn de duizenden toeschouwers muisstil en staren ze allemaal angstvallig naar de bocht. Daar ligt Isaac Galvez in zijn regenboogtrui. Bewegingsloos. Enkele momenten daarvoor heeft de Spanjaard zijn koppelgenoot Llaneras met een krachtige aflossing in de baan gegooid, wanneer hij ongelukkig in contact komt met Dimitri De Fauw. Beide renners worden aan topsnelheid richting de balustrade gekatapulteerd. Galvez smakt met zijn borst tegen de stalen reling. De impact breekt verschillende ribben. Eentje perforeert zijn hart. De 31-jarige Isaac Galvez vecht een kansloze strijd tegen de dood.
Juan Llanares snelt zich naar zijn gsm om Isaacs vrouw op de hoogte te brengen van wat er met haar kersverse echtgenoot is gebeurd. Onthutsend nieuws. Hij ziet hoe de hulpdiensten via hartmassage weer leven probeerde te pompen in het levenloze lichaam van zijn beste vriend. Via de telefoon probeert hij echter de moed erin te houden, maar ook hij beseft dat de situatie met de minuut uitzichtlozer wordt. Wanneer Galvez met spoed wordt afgevoerd naar het ziekenhuis, beginnen de bomvolle tribunes spontaan te applaudisseren. Het laatste applaus voor Galvez is welgemeend.
Shock
Een uur na het tragische ongeval bereikt het nieuws van Galvez’ dood de Gentse wielerpiste. De verslagenheid is groot en de zesdaagse wordt meteen stilgelegd. Dimitri De Fauw heeft enkel schaafwonden overgehouden aan het zware ongeval, maar wanneer hij verneemt dat zijn Spaanse collega is overleden, raakt hij volledig overstuur. Tarzan, zoals De Fauw wordt genoemd vanwege zijn gespierd postuur, huilt uren zonder op te houden. In een moment van totale zinsverbijstering moet zijn kleedcabine er zelfs aan geloven. Dimitri De Fauw raakt in shock. “Het is mijn schuld”, is het enige dat hij die avond over zijn lippen krijgt.
Sinds die zaterdagnacht is het leven van Dimitri De Fauw in een hel veranderd. Beelden van het fatale ongeluk blijven als een vicieuze cirkel door zijn hoofd spoken, maar na verloop van tijd begint het voorval een bron van motivatie te worden. De Fauw kruipt snel weer op zijn fiets, stampt op training alle nare gedachten uit zijn lijf en pakt een maand na Galvez’ dood de driekleur op het BK Scratch. De gedachte aan Galvez heeft hem boven zichzelf doen stijgen.
Wanhoopsdaad
Toch neemt Dimi’s leven nooit een nieuwe start. Drie maanden na de dramatische zesdaagse verschijnt in Het Laatste Nieuws een ophefmakend interview met een anonieme bron over mogelijk doping- en drugsgebruik binnen de Quick-Stepploeg. De Fauw, ex-renner van de laminaatploeg, krijgt al snel de zwarte piet doorgespeeld. De Gentenaar komt in een mediastorm terecht, maar hij beweert dat hem woorden in de mond zijn gelegd.
De hele heisa heeft verregaande gevolgen. De wielerwereld is genadeloos voor iemand die het imago schade heeft toegebracht. De Fauw verliest het plezier van het fietsen en richt zich volledig op een nieuw leven. Politieagent wil hij worden, maar wanneer de uitslag van zijn toelatingsproef negatief blijkt, stort hij in. Een diepe depressie ontneemt hem de laatste restjes levenslust. Op 6 november 2009 pleegt De Fauw zelfmoord. Hij is nog maar 28 jaar.
De 75e editie van de zesdaagse van Gent zal niet stilstaan bij Isaac Galvez en Dimitri De Fauw. Ook al hangt de herinnering aan die fatale val nog altijd als een zwarte sluier over ’t Kuipke, niemand zal zaterdagnacht tijdens de laatste ploegkoers terugdenken aan wat er zich negen jaar eerder heeft afgespeeld. Nochtans blijft de tragedie een diepe wonde in de ziel van de zesdaagse, maar die blijft ver verborgen achter het feestgedruis en het spektakel.
Fotomateriaal: Davy De Blieck
