Wow, wat was dat allemaal de voorbije week. Plots stond Laura Verdonschot weer tussen de mensen, nadat ze maandenlang sukkelde met een darmschimmelinfectie en zich moest beperken tot trainen. “Ik ben in de voorbije periode heel vaak heel erg gefrustreerd geweest”, zegt ze. “Maar eindelijk kan ik weer slapen.” En nu het WK, want daar heeft ze nog een rekening openstaan.
7e in Heusden-Zolder, 7e in Loenhout, 4e in Diegem en 6e in Baal. In haar nagenoeg 1e wedstrijden van het crossseizoen toont Laura Verdonschot dat ze wellicht snel weer de oude zal zijn. “Ik had zeker niet verwacht dat ik nu al dit niveau zou halen”, zegt ze. “Ik voelde dat het de voorbije weken wel beter ging op training, maar je moet het nog wel doen in wedstrijden. Dat is toch nog een ander gegeven. In Zolder reed ik naar de finish met Vos en Brand en dat zit je toch tussen de mensen. Ik hoop dat ik de lijn de komende weken kan doortrekken en dat ik vertrokken ben voor de rest van het seizoen. Dat zal het belangrijkste zijn.”
Tijd verloren
“Het waren niet de makkelijkste maanden”, kan Verdonschot er nu om lachen. “Iedereen zei me wel dat ik talent heb en gewoon moest doorbijten, maar dat is natuurlijk makkelijk gezegd? Je moet het mentaal toch maar zien vol te houden. Ik wilde mijn prestaties van vorig jaar bevestigen en dat ging niet. Het was erg frustrerend om achter de feiten aan te lopen. Sinds 2 weken lijkt alles, of toch het meeste, opgelost. Ik kan al redelijk diep gaan ook. De 1e 2 toeren komt het er vaak nog niet uit, waardoor ik al snel moet achtervolgen, maar daarna gaat het beter. Als ik nu mijn start nog wat kan verbeteren, dan komt het wel goed. Maar ik panikeer niet, want dit zijn voorlopig niet de omlopen die me goed liggen.”
Verdonschot verloor in het najaar bijzonder veel tijd omdat een stoelgangtest niet in het labo bleek te zijn toegekomen. “We kregen plots een factuur maar hadden nog geen resultaten gekregen en dan zijn we beginnen rondbellen”, duidt de Limburgse. “Dat is vervelend, maar je kan de klok niet terugdraaien. Ik ben blij dat het nu van de baan is, of toch bijna. Ik heb alle mogelijke testen gedaan die ik kon doen, dus het moest wel komen. Beter laat dan nooit natuurlijk, maar ik heb wel veel tijd verloren. Ik hoop dat ik op de kampioenschappen mijn seizoen kan redden. Als je goeie kampioenschappen rijdt, vergeten de mensen toch al de rest.”
Revanche!
Mentaal was het voor Verdonschot ook niet altijd makkelijk om enkel te kunnen trainen en geen wedstrijden te kunnen crossen. Dan zou ze immers te diep gegaan zijn, waardoor haar herstel zou gehinderd worden. “Het liep voor geen meter en dan word je gek. Je kan jezelf dan wel inpeperen dat het allemaal wel goed zal komen, maar ik had dat gevoel gewoon niet. Ik stelde mezelf teleur, al had dat misschien niet gehoeven. Maar toch, ik wilde ook voor de ploeg mooie dingen laten zien omdat ze mij de kans hebben gegeven om prof te worden. Geloof me, ik heb heel veel slapeloze nachten gehad. Het is niet plezant om met een gevoel van frustratie in je bed te moeten kruipen. Maar nu slaap ik weer heel goed.”
En nu BK en WK. “Ik hoop dat ik elke week wat beter wordt. Als ik er sta tegen het BK, zal ik dat wel zien. Maar het WK wordt belangrijker. Daar rijd ik bij de beloften en heb ik nog een rekening openstaan van vorig jaar in Luxemburg. Revanche wordt dat sowieso. Ik ga niet zeggen dat ik wereldkampioene ga worden, maar ik zal aan de start staan en dan maak je altijd kans om te winnen. Net als vorig jaar zal het weer 1 tegen allen worden, want ik rijd er als enige Belgische. En met deze uitslagen zal dat er niet op verbeteren. De Nederlanders hebben een sterk blok en op een WK rijden ze mekaar gewoon kapot. Al kan dat misschien nog in mijn voordeel gaan spelen….”
Fotomateriaal: Kristel Van Gilst.