7u. Stilaan breekt de dag aan. Het rumoer van de kinderen in huis wekt hun papa, of zijn het de wielerkriebels die hem uit zijn slaap halen? Een combinatie van beide waarschijnlijk. Bed uit, douche onder, gezamenlijk ontbijt. Een doorsnee ochtend voor het Vlaamse gezin. 8.30u. De school roept, papa zet de kindjes af, vrouwlief vertrekt naar haar werk. Dankbaar voor de leuke koersdag in het vooruitzicht zwaait papa wielerfan zijn kroost uit.
9u. Vertrekkensklaar: rugzak vol lekkernijen en literatuur om de ‘wachtmomenten’ in de koers te overleven. GPS aan, bestemming Quaregnon, startplaats van de GP Samyn. Nog niet vertrokken en de 1e vloek is reeds daar. Verwachte aankomsttijd: 12.45u. Leve ons fileverkeer. Maar file of niet, we zijn ermee weg. De koers roept, het avontuur tegemoet!
Al snel blijkt dat de GPS lekker in de fout ging, 11.15u zou de bestemming bereikt zijn.
Handen op elkaar voor Phil
Druk in Quaregnong? Ja, op zijn Waals: enkele gepensioneerde wielerliefhebbers, een aantal Franstalige jongeren – vooral Gilbertfans aan hun jassen te zien – en hier en daar is er wel 1’tje te vinden die van over de taalgrens in Vlaanderen komt. Toch is het verkeer richting Quaregnon 1 lange file. Merkwaardig genoeg, vindt papa wielerfan een parkeerplaats op slechts 2 minuutjes wandelen van het startpodium. Ideaal!
11u30. Presentatie van de renners, de start komt dichterbij. Alle renners verschijnen mondjesmaat op het podium, de kleinere teams in groep, de vedetten van de grotere teams komen als enkelingen hun handtekening op het startblad plaatsen. Als laatste in de rij verwelkomt de presentator enthousiast Philippe Gilbert, de 1e coureur voor wie het stilaan bevroren publiek de handen op elkaar krijgt.
Dekselse wafel
12u25. Start! De renners zijn vertrokken voor hun helletocht, -3 graden op de thermometer. Koud? Nee, hoor. Berekoud! De renners zijn amper herkenbaar, hun gezicht zit verscholen achter een warme buf. Na 5 minuten koers passeert het peloton een 2e maal door het centrum van Quaregnon. Na deze passage loopt de startplaats leeg, de mensen kruipen terug lekker binnen. De ene keert huiswaarts, de andere gaat op zoek naar een warme koffie in café Big Ben op het marktplein. En de volgers van de koers, die stappen richting hun wagen. Op zoek naar een volgende plek om hun helden aan te moedigen langs het parcours.
Maar eerst, motor aan, en koffie uit de rugzak, lekkere warme koffie. Heerlijk, met een lekker wafeltje erbij! Die kruimels in de auto? Die nemen we er met plezier bij. Want het is koersdag, en op koersdag is de wagen voor de meesten een leefplaats, waar gelezen, gegeten, gedronken en vooral gewacht wordt. Die koffie met wafel, die zal onze wielerfan zich nog beklagen. 5 minuten te laat op de volgende plaats van afspraak, de Côte des Papins. De weg is reeds afgesloten door de seingevers. Vloek 2 van de dag. Auto vlug aan de kant en lopen naar de voet van de helling, nog net op tijd om de renners te begroeten. Oef!
Kinderkopjes in Dour
Minder risico dan maar bij de volgende kijkpost, richting plaatselijke ronde, naar de Rue de Belle Vue, op aanraden van Nick Nuyens, organisator van de Napoleon Games Cup en ploegmanager van Willems Veranda’s-Crelan-Charles. Het is de laatste kasseistrook van de koers, op 3 km van de aankomst in Dour. 4 keer zullen ze over deze strook dokkeren. Een strook om duimen en vingers af te likken. 700m lang en niet 1 kassei die de renners vriendelijk toelacht. Een uurtje wachten in de wagen, tijd om de krant te lezen, de sportkrant!
En dan, na dat leesuurtje passeert de 1e politiemotor, het sein om jas, muts, sjaal en handschoenen aan te doen en de auto te verlaten. Ze zijn daar! Het wordt drukker op de Rue de Belle Vue, de echte wielerfan weet dat hij daar moet zijn. Meer en meer vangt onze wielerfan de Nederlandse taal op. Ze zijn paraat, de Vlamingen die gek zijn van de koers. De kopgroep in aantocht, met in hun zog een aantal volgwagens en motards, de bijhorende stofwolk is indrukwekkend. Enkel de lichten van de wagens zien de fans nog aankomen bij het opdraaien van de kasseistrook. Kopgroep gepasseerd, achtervolgende groep gepasseerd en peloton raast ook voorbij.
Stil in de Borinage
Als laatste auto, na de bezemwagen, passeert de groene vlag. Dan wordt het alweer stil in de Borinage, iedereen terug zijn warme wagen in. 40 minuutjes wachten, en dan hetzelfde verhaal: renners, motards, volgwagens, bezemwagen en stof, vooral veel stof. Parijs-Roubaix toestanden, wordt onderling tussen de toeschouwers wel eens gefluisterd.
2 passages geweest, nog 2 wachten er op de kijkers. Dan zet papa wielerfan zijn auto aan en vertrekt richting aankomst, 3 km verderop. Richting centrum Dour. Op 1 km van de meet mag niet 1 wagen verder. Er zit dus niets anders op dan de wagen in een zijstraat te parkeren en te voet richting meet te stappen. In sneltempo. Hoe dichter bij de meet, hoe meer hij de presentator bezig hoort. Nog 100m, aha, hier staat een groot scherm. Geen beter plekje om de laatste 2 ronden te volgen. Niet veel later passeren de renners aan de meet, de laatste ronde in. De spanning gaat de hoogte in, publiekslieveling Gilbert maakt deel uit van de kopgroep. Menig gerstenat gaat door de kelen van het talrijk opgekomen publiek aan de finish.
Genieten
De aankomst is in zicht, de kopgroep van 3 uiteen gespleten. Niki Terpstra verschijnt als 1e in de laatste rechte lijn, een mooie winnaar. Op enkele seconden komen eerst Gilbert en nog een dikke halve minuut later Gaudin de meet overgereden. Een mooi podium voor een al even mooie koers!
Koers gedaan, papa wielerfan voldaan. Terug naar de auto, GPS aan, huiswaarts. Vloek 3 van de dag is daar, de GPS voorspelt alweer file. Terecht deze keer, bij thuiskomst, omstreeks de klok van half 9, liggen de kinderen al lekker warm in hun nest en zit vrouwlief voor tv. En papa wielerfan? Die kijkt nog vlug op internet naar de verslagen van de koers. 1 ding is zeker: de sfeer van de koers beleef je enkel ter plaatse, langs het parcours. Op armlengte van de passerende wielergoden. Da’s genieten, daar doen we het voor. Op naar meer!