“Dat het nu eindelijk mag stoppen”, hoopte de wielerwereld massaal na het drama van Michael Goolaerts. We zijn de afgelopen jaren namelijk niet gespaard van prille twintigers die nog voor half koers gedwongen werden tot een opgave. Maar nauwelijks enkele meters verder staat Jeroen Goeleven aan de kant van de weg. We waren nog maar net weer in onze klikpedalen en moeten alweer remmen.
Jeroen Goeleven zou nooit de prestaties van Niki Terpstra evenaren, maar ze deelden allebei ‘de liefde voor de koers’. Jeroen deed niet alleen aan koers, hij leefde de koers. Het was een eeuwige aanvaller die door vechtlust, doorzettingsvermogen en karakter mooie uitslagen bij elkaar reed. In zijn jonge jaren, bij de aspiranten en nieuwelingen, hield hij de website ‘mijnwielersite’ bij. En dat deed hij vol passie, want van elke wedstrijd stond er kort na de finish al een verslag. Wij waren blij als we vermeld werden en nog blijer als we ook op 1 van de foto’s van zijn vader stonden.
Harttesten
Later verliet Jeroen Sport en Steun Leopoldsburg en trok hij naar een resem andere ploegen. Vooral bij Hand in Hand Baal leek hij in zijn sas te zijn, met het gekende aanvalswerk en de gedrevenheid van iemand die gewoon heel graag koerst. Op een bepaald moment bij de beloften begon Jeroen zelfs wedstrijden te winnen, hetgeen hem vroeger nooit lukte. Later las ik dat Jeroen de focus meer zou leggen op zijn studies en bij de amateurs ging rijden. Amper enkele dagen geleden hadden we het aan de keukentafel nog over hem, want hij stond ergens tussen de krantenuitslagen als Limburgse kampioen in het tijdrijden. Op Facebook zag ik een gelukkige Goeleven in de kampioenentrui en een week later verscheen opnieuw een berichtje van hem over een lekke band. Het zou het laatste berichtje zijn van de man die tegen wielrenners over heel Vlaanderen jarenlang gepassioneerd over de koers had gepraat.
Nog niet genoeg
Jeroen heeft ook alle harttesten afgelegd die een wielrenner hoort te doen. Ik heb nooit weet gehad van hartproblemen of gezondheidsproblemen bij Jeroen. Ze hebben hem nooit onwel aan de kant gezien… En plots, zonder enige waarschuwing, moet de wielerwereld afscheid van hem nemen. Wat doet dat met een peloton? Als ik zelf ga fietsen, denk ik bij het minste steekje in de borststreek aan wat er ons de afgelopen weken is overkomen. Ik staar op de hometrainer voortdurend naar de hartslag in de hoop toch maar niets verdachts te zien. De wielerwereld dacht haar deel nu wel gehad te hebben, blijkbaar was het nog niet genoeg.
De zweetdruppels van het voorjaar zijn al lang vergeten, de tranen nog niet. Er is boven weer een renner bij om rond te draaien. En hij kan meteen ook verslagjes schrijven over hun wedstrijden daar. Schrijf er dan bij dat ze hier nog niemand vergeten zijn, Jeroen.