Blindelings zijn ze op elkaar ingespeeld, mijn kompanen. Mijn ploegmakkers. Michel Wuyts en José De Cauwer heten ze. 2 heren met ervaring in een vak dat bijzonder apart is. In hun zog fladderde ik ook dit jaar weer door de klassiekers. Met een glimlach. Met plezier. Opnieuw had ik de tijd van m’n leven. Heel even kreeg ik het gevoel in de koers te zitten. Hoewel ik zelf nooit coureur was en amper fietste de voorbije maanden.
In het voorjaar is er geen plaats voor norsheid. Humeur. Of ook maar het kleinste prulletje dat voor een negatieve sfeer zorgt. Een voorjaar, dat is 1 groot en langgerekt feest. Met onderweg een paar extreme hoogtepunten. In onze cabine heerst een sfeer die alleen maar liefde voor de koers uitschreeuwt. Een brok adrenaline die klaar zit voor een finale om van te smullen.
Dat gebeurt. Maar dat valt af en toe ook tegen.
De verwachtingen aan de streep zijn altijd groot. De mogelijke scenario’s passeren anderhalf uur voor onze live-uitzending allemaal de revue. De 1 zit in z’n technische gids te knippen. Terwijl de ander z’n voorbereiding met kleuren structuur geeft. Momenten van concentratie. De uitzonderlijke momenten van stilte. Wie dacht dat een live wieleruitzending er zomaar wat op los babbelen is, heeft het grondig mis.
En vergis u niet. Ons scherm is heus niet zo groot als de flatscreen in de doornsee Vlaamse huiskamer. De koptelefoon op de oren begint na een uur of 3 toch wel wat te duwen en ambetant te worden. Tegen elkaar praten doen we niet na ons live startschot. Alles wat binnen onze 4 muren gezegd wordt, gaat op antenne. Ruimte voor grapjes is er dan niet meer. Informeren, dat is de leidraad voor de rest van de namiddag.
Handgebaren. Briefjes. Het lijkt allemaal primitief, maar het werkt nog steeds het best. Je kan ook zitten heen en weer sms’en, maar dat is zo onpersoonlijk als wat. Soms hoor ik de communicatie tussen mijn vrienden. Soms totaal niet. Dan heeft RadioTour me volledig in z’n greep. RadioTour heeft hier in België trouwens ook een naam. De stem is van Marc Bollen. Als Marc spreekt, dan luister ik. Dat is de essentie.
Een valpartij. Een waaier. Een lekke band. Een overweg.
We hebben het allemaal gehad dit jaar. Het vloeide in inkt op een stukje blanco papier. Ging de lucht in, trok de aandacht van onze commentatoren en de info weerklonk in uw huiskamer. Als is het allemaal zo eenvoudig niet. De kijker ziet een peloton en hoort een stem. Dat alles werkt door de televisie aan te zetten en de juiste zender te kiezen. Zo vanzelfsprekend.
Maar dat is het niet. Er is een heel team dat zorgt dat u thuis in de zetel van de koers kan genieten. U hebt er geen idee van hoeveel mensen meewerken aan die ene wedstrijd. En nee, dan heb ik het niet over die 180 renners op de fiets. Achter de schermen draait een ander gigantisch peloton op volle kracht. Dat allemaal om het commentaar vanuit onze cabine op de koersbeelden te plakken en in uw huiskamer te brengen.
Live.