De 39-jarige renster Griet Hoet uit Destelbergen heeft door de aandoening retinitis pigmentosa steeds minder zicht. Daarom kan ze in het para-cycling als ‘stoker’ een beroep doen op een pilote. In 2015 ontmoette ze in dat kader Anneleen Monsieur uit Melle. Een succesteam was geboren.
“Ik fietste met een vrouw die nog een stukje ouder was dan mij”, vertelt Anneleen Monsieur over haar intrede in de sport, nu 4 jaar geleden. “Samen kregen we de kans om deel te nemen aan het WK piste in Apeldoorn. Ik kreeg toen het gevoel dat ik betere resultaten zou kunnen behalen als ik met een slechtziend iemand van eigen leeftijd of jonger zou kunnen fietsen. Ik had het gevoel dat er meer in me zat. Ik had de smaak te pakken, en wilde op een WK een beter resultaat neerzetten. Dat was mijn grootste ambitie. De paralympische spelen in Rio stonden ook voor de deur, en stiekem hoopte ik daar ook heen te geraken. Ik durfde daarvan dromen, maar niet op hopen. En eigenlijk was ik ook gewoon nieuwsgierig naar welke plaats ik op de wereldranking zou kunnen behalen.”
De Melse zette zelfs haar job on hold om met Griet Hoet te kunnen werken. “Ik werkte bij de Vlaamse Landmaatschappij (VLM), maar doordat ons trainingsvolume steeg en we ook beter werden, werd voltijds werken in combinatie met topsport heel moeilijk. In 2017 heb ik daarom een half jaar loopbaanonderbreking genomen bij de VLM. En nu in 2018 een jaar onbetaald verlof. Ik werk nu deeltijds voor onze sportfederatie Parantee-Psylos. Zij stellen zich heel soepel op naar trainingen en wedstrijden toe, dat is handig.”
Hindernissen
De samenwerking op de fiets is niet evident. “Er moet heel veel samen getraind worden”, zegt Hoet. “Door samen te trainen voel je elkaar aan. Anneleen geeft als pilote tijdens trainingen op de weg aan welke richting we uitgaan, en ze geeft een sein wanneer er hindernissen op ons pad liggen. Tijdens wedstrijden wordt er zo weinig mogelijk gepraat. We verkennen uitvoerig het parcours, waardoor ik alle bochten in mijn hoofd kan visualiseren. Op de piste is dat natuurlijk makkelijker. Daar zijn er geen hindernissen en de bochten zijn steeds in dezelfde richting. Op de piste zijn de start en het moment waarop we gaan zitten bijvoorbeeld heel belangrijk. Maar door veel te trainen wordt dat ene automatisme.”
Hoet lijdt aan retinitis pigmentosa. “Dat is een oogaandoening waarbij het gezichtsveld langzaamaan vernauwt”, legt ze zelf uit. “Het leidt tot kokerzicht. Dat is erfelijk en heb ik al heel mijn leven. Daar het heel geleidelijk evolueert, heb ik het pas rond mijn 30e ontdekt. Het voordeel is dat je niet van de ene dag op de andere hulpeloos wordt. Het nadeel is dat je stap voor stap ervaart dat je dingen niet meer op zelfstandige basis kan en dus telkens opnieuw dingen moet afgeven. Maar ik ben nog niet blind, en blijf zoveel mogelijk zaken op zelfstandige basis uitvoeren of oplossingen te zoeken voor problemen en beperkingen die zich voordoen.”
Griet Hoet was voordien ook a sportief. “Ik heb altijd goed kunnen fietsen, en ben tamelijk sterk van nature. In de middelbare school heb ik sport gevolgd, maar door een polsblessure heb ik die opleiding stop moeten zetten. Ik was erna actief binnen de scouting, en heb daar heel veel tijd in gestoken. De sport werd daardoor helemaal aan de kant geschoven. Toen ik de diagnose retinitis pigmentosa kreeg en mijn leeftijd ervoor zorgde dat mijn scoutsengagementen sterk afnamen, was sport wel het 1e dat in mij opkwam. Ik wou op een recreatieve manier op zoek gaan naar een sport die haalbaar was met mijn handicap.”
Prestaties
In de verstreken tijd werden al een paar mooie prestaties uit de benen geschud. “Dankzij het WK in Montichiari zijn we toch aan een wildcard geraakt om alsnog deel te nemen aan de paralympische spelen van Rio 2016”, zegt Hoet. “De deelname en ervaring daar, is 1 van de prachtigste momenten in onze carrière. De resultaten op de piste waren ook goed naar ons gevoel. De tijdrit en de wegrit was nog iets te hoog gegrepen en zorgden toch eerder voor een ontgoochelend gevoel. Het leerde ons vooral dat er daar best op een hoog niveau gestreden wordt. Maar alles smaakte vooral naar meer.”
“De deelname aan de 6-daagse in Gent is ook onvergetelijk. We konden daar voor een uitverkocht Kuipke strijden tegen de Britten. Het publiek heeft ons daar naar de overwinning geschreeuwd. Op andere wedstrijden zijn er vaak heel weinig toeschouwers, vandaar dat de 6-daagse een plaatsje krijgt bij onze topmomenten. Het mooiste resultaat echter is zonder enige twijfel het WK piste in Rio van dit voorjaar. We slaagden erin om op ieder onderdeel – zijnde 1km, 3km en sprint – een medaille te halen: brons, zilver en nog eens brons.”
Toekomst
“En we dromen verder”, zeggen ze in koor. “We hebben de voorbije 2 jaar grote stappen in de goede richting gezet. We mogen er, zeker op de piste, van uitgaan dat we bij de toppers horen. We dromen zeker en vast nog van de regenboogtrui, het gevoel om wereldkampioen te zijn is toch extra speciaal. Verder staan de paralympische spelen op het programma. In 2020 naar Tokio gaan om ons land te verdedigen staat zeker op ons wenslijstje. We hopen daar echt top te zijn en met een medaille huiswaarts te kunnen keren. We weten dat dit niet makkelijk zal zijn, maar we moeten durven dromen.”
“4 jaar geleden startte ik zonder ambities, maar het leek me wel een hele leuke uitdaging om tandempilote te worden”, blikt Anneleen Monsieur nog eens terug op hoe het allemaal begonnen is. “Eerst reed ik met Anita De Coster en daarna met Greet Meskens, voor ik Griet Hoet leerde kennen. Sinds het najaar van 2015 fietsen Griet en ik samen. We kregen via een wildcard de mogelijkheid om naar de paralympische spelen in Rio te gaan. Ons grote doel is nu om zelf genoeg punten te verzamelen voor een ticket voor de paralympische spelen van 2020 in Tokio. Momenteel zijn we op zoek naar een betere pistetandem, dus als er bedrijven zich geroepen voelen om ons hiermee te helpen, dan mogen ze ons zeker contacteren!”