Op 10 november 2017 werd Irena Ossola zwaar aangereden door een personenvoertuig in Santa Fé, tussen Colorado en New Mexico. Net zo goed was de Amerikaanse morsdood geweest. Het bilan was immers ongezien, met onder meer 6 dagen coma. Het volledige lijstje vindt u wat verderop in deze tekst. Een emotionele en indrukwekkende monoloog.
Irena Ossola: “Een trainingsrit van 4 uur werd bijna mijn dood, werd me achteraf verteld. Zelf kan ik me het ongeluk uiteraard niet herinneren, ik weet zelfs niks meer tot ongeveer half december – dus tot anderhalve maand na het ongeluk. Ik reed in de buurt van West Alameda boven de rotonde en kwam een heuvel naar beneden die eindigde op een rotonde. Ik was dus wel verplicht om te vertragen, zeker omdat ik in de VS altijd bang ben van rotondes. Mijn ervaring leert dat niet iedereen in Amerika ze gebruikt zoals het zou moeten.”
Zwaar bilan
“Dat was ook nu het geval. Een bestuurder deed een zeer vreemde beweging en kwam plots mijn richting uit, waardoor ik op zijn wagen knalde. Ik weet hier zelf niks meer van, maar alles is me nadien haarfijn uitgelegd. Volgens de bestuurder die op me in reed, was hij verblind door de zon. Het vreemde is wel: de bestuurster van de wagen achter hem had me wel zien aankomen en zag de aanrijding zo gebeuren, vertelde ze me.”
Irena Ossola: “Ik werd overgebracht naar het St. Vincent’s Hospital in Santa Fe, en vervolgens met een helikopter naar het UNM-ziekenhuis in Albuquerque gevlogen. De dokters hebben mijn vader die dag verschillende keren opgebeld om te vragen hoe snel hij naar het ziekenhuis kon komen, gezien ze niet wisten hoelang ik nog zou leven. Ik heb dus veel geluk dat ik hier nog ben.”
“Desalniettemin was het lijstje van mijn verwondingen erg zwaar: traumatisch hersenletsel, ontlede halsslagaders in mijn nek, gebroken oogkas, gebroken neus, 4 gebroken voortanden, gebroken scafoïde (pols), gebroken hand, gebroken opperarmbeen, gebroken sleutelbeen en een dubbele klaplong. Om de oogkas in orde te krijgen, was een transplantatie nodig. Op mijn voortanden staan nu kronen – dat was ook een heel gedoe met de wortelkanalen. Aan mijn pols ben ik geopereerd om en schroef te plaatsen. Idem dito aan mijn hand om pinnen te plaatsen. Mijn arm is eveneens operatief aangepakt. Mijn schouder is helemaal ontwricht door de breuk van het sleutelbeen. En in mijn longen zitten nu 2 thoraxdraden.”
Dankbaar
Irena Ossola: “Ik ben naar mijn moeder gegaan om te revalideren, en heb aan heel veel mensen iets gehad. Het was niet alleen fysiek maar ook mentaal een lang en zwaar proces om opnieuw te leren praten, opnieuw mijn handen te leren bewegen, opnieuw mijn lichaam te laten functioneren, opnieuw…. Maar ik heb het gehaald.”
“Ik ben zo dankbaar voor alles wat ik heb en heb meegemaakt. Dat dit een motivatie mag zijn voor iedereen die door een zware revalidatie moet en het niet ziet zitten. Je moet er gewoon voor gaan. Ik ben teruggekomen uit een bijna-doodcrash waar ik zelf helemaal niks aan kon doen. Ik leef mijn leven nu maximaal en zie in alles de positieve dingen. Elke dag is een geschenk en daar ben ik dankbaar voor.”
Back on track
Door haar situatie is Irena Ossola echter gedwongen om individueel te rijden, want een ploeg heeft ze niet meer. Toch reed ze in juni al 3 koersen uit, waaronder de Amerikaanse kampioenschappen, waarin ze 59e werd. Afgelopen zondag werd ze nog 41e in de White Spot Delta Road Race in Canada.
KOM OP 19 JULI NAAR ONS 1E KOERSGESPREK
IN CENTRUM RONDE VAN VLAANDEREN!