Iedereen kent haar als de nestor van de vrouwencross. De kudde die zich weekend na weekend door de modder wurmt in Vlaamse velden of die zich per uitzondering gedurende 1 of andere buitenlandse veldrit langs zandbakken, balkjes en, al dan niet kunstmatig aangelegde, bruggen verder beweegt. Ellen Van Loy ploetert gaarne mee, mét resultaten!
De koningin van de regelmaat. Vaak de top 5, regelmatig op het podium en af en toe die grote uitschieter. Van een uitschieter gesproken, november 2017, de veldritklassieker in Gavere. Ellen duelleert een razend spannende 2-strijd met de Britse Nikki Brammeier om in de slotmeters van deze cross de beslissende kloof te slaan en zo haar mooiste wedstrijd uit haar carrière op haar palmares te schrijven. Bij monde van Ellen zelf hét hoogtepunt van haar prachtige carrière.
1980, het geboortejaar van Ellen. Weinigen, beter nog, niet 1 vrouw in het veld doet momenteel straffer wat betreft leeftijd: 38 lentes! Het feit dat Ellen niet opgebrand is voor haar leeftijd vinden we terug in het verloop van haar wielerleven. Ellen ontdekte de koersfiets pas op haar 22e, een leeftijd waarop de meeste vrouwen dezer dagen al aankloppen bij de groten in het veldritpeloton. Niet zo voor Ellen dus, die gedurende haar sportieve jeugd vooral terug te vinden was in 1 of andere sporthal. Volleybal, daar draaide het rond voor de jeugdige Ellen. De jeugdreeksen bij Olvoc Olen om dan verder rond te zwerven via volleybalteams uit Herentals, Tielen, Rijkevorsel, Geel en Tongerlo. Je leest het al, Van Loy is een echte Kempense. Ze woont ook al jaar en dag in Herenthout, waar ze meermaals de titel van ‘Sportvrouw van het Jaar’ toegewezen kreeg. Terecht, overigens!
Niet gedubbeld
In de 1e jaren nadat ze de fiets had ontdekt, reed Van Loy gewoon op zondag recreatief toertjes met toeristengroepen, ‘s winters enkele mountainbiketoertochten en meermaals een fietsvakantie in de Alpen. Nooit met rugnummer, puur fietsplezier, zonder competitiegevoel. Tot op haar 28e de 1e echte wedstrijd op haar programma kwam. De bossen van Lichtaart, een manche in het alom bekende regelmatigheidscriterium van De Moedige Veldrijder. Exacte datum van deze manche moet zelfs Ellen ons schuldig blijven. Het benadrukt hoe ze haar carrière begon, puur voor het plezier. Van Loy startte haar 1e fietstocht met rugnummer tussen de mannen, bij de Masters. Van minuut 1 in haar competitieve loopbaan moest ze dus leren haar mannetje te staan. En of dat lukte! In haar 1e officiële wedstrijd haalde de Herenthoutse de finish zonder gedubbeld te worden. Een prestatie waar ze in de streek rond Bobbejaanland nog over praten.
De 1e koersploeg waar Ellen zich destijds bij aansloot, was Emversport uit Wechelderzande. Volgens Van Loy waren haar 1e resultaten hier niet meteen duizelingwekkend, maar wel goed genoeg om zelf tevreden over te zijn. Hoe kon het ook anders met de weinige ervaring in echte crossen. Niet iedereen wordt geboren als een Marianne Vos. In onze zoektocht richting 1e zege kan Van Loy ons enkel bevestigen dat het hier ook om een wedstrijd van De Moedige Veldrijder ging, maar wanneer en waar is voor haar een even groot vraagteken als voor ons. Na passages bij teams als De Kriekel en DNCS kwam Ellen dan uiteindelijk terecht bij Telenet Fidea.
Wegcijferen
Hier zag ze haar entourage meer en meer omvang aannemen. In haar beginjaren bij de kleinere teams was Ellen aangewezen op zeldzame en eerder toevallige hulp, manlief Tom uitgezonderd. Hij is haar toeverlaat die zich in het weekend wegcijfert ten dienste van zijn renster. Bij Telenet Fidea gingen er voor Ellen deuren open waarvan ze voordien enkel kon dromen. Zo kreeg ze voor het eerst te maken met de luxe die een camper gedurende het crossweekend met zich meebrengt.
Verder staat er voor Ellen sindsdien een extra mecanicien te wachten om haar fietsen onder handen te nemen. Ellen Van Loy kan rekenen op de luxe die een toprenster verdient. Naast die extra troeven zijn voor Ellen ook de talrijke goede vrienden en een schare fans die haar door weer en wind, en doorheen het ganse crossseizoen volgen, van een onschatbare waarde.
Ellen Van Loy, de moeder van de vrouwencross. Een voorbeeld voor de jeugd!