De Erondegemse Pijl kende vorige week een verrassende winnares in die zin dat haar eigenlijke team niet eens aan de start stond van deze manche in de Lotto Cycling Cup. Monique van de Ree liet het niet aan haar hart komen en schudde in als gastrenster bij het S-Bikes Bodhi CT iedereen uit het wiel.
Hoe kwam het dat je als gastrenster reed bij S-Bikes Bodhi?
Monique van de Ree: “Ik wilde graag deelnemen aan de Erondegemse Pijl, een mooie wedstrijd waar ik vorig jaar nog 3e werd. Helaas stond mijn BTC City Ljubljana-team niet aan de start en dus ging ik zelf op zoek of ik met een andere ploeg kon deelnemen. Na contact met de Lotto Cycling Cup-organisatie hoorde ik dat er nog plek vrij was bij Tara Gins haar ploeg S-Bikes Bodhi. Dit vonden we beide natuurlijk hartstikke leuk en dus mocht ik een dag meerijden met haar ploeg. Ik ken Tara goed, vanaf 2016 fietsten we samen in de ploeg van Lares. Daarna zijn we altijd contact blijven houden.”
Hoe is de overwinning in Erondegem tot stand gekomen?
Monique van de Ree: “Het was een mooie ronde, heel bochtig en wat hellingen erin. Er waren ontsnappingen en op de meet waren er elke keer sprints voor het rush- en bergklassement. De finish lag bovenop een helling en daar was bijna elke ronde een sprint voor beide klassementen. Ik wilde daar dan elke keer bij de 1’en naar boven omdat het daarna dan ook een mooie kans was voor een ontsnapping. Ik hoorde achteraf dat het door het wedstrijdverloop, de hellingen en sprints in het parcours een pittige koers was. De koers liep uit op een massasprint, 100m voor de finish zat een licht lopende bocht. Daar wilde ik als 1e of 2e doorheen.”
“Uitendelijk werd het als 3e, maar ik zat mooi aan de binnenkant van de bocht dus ik kon na de bocht snel optrekken en naast Thi-that Nguyen van Lotto Soudal komen. Zij kwam als 1e uit de bocht. Het was nek aan nek. Ik maakte nog een jump naar voren in de hoop op tijd te zijn. Ik kwam over de finish en wist niet zeker of ik gewonnen had. Ik dacht van wel maar het zou close zijn. Een finishfoto, dacht ik. Maar als snel riep de speaker dat ik gewonnen had. Ik was super blij. De emoties liepen op, ook bij Tara, de meiden, de staf en mijn vader. Iedereen was heel blij voor mij. Echt superleuk.”
Kwam de winst als een verrassing?
Monique van de Ree: “Ik voelde de laatste weken wel dat ik steeds beter ging rijden. Ik heb veel criteriums gereden en daar ging het eerst met ups en downs, maar bij de laatste wedstrijden had ik een goed gevoel. Ik moest van ver komen, een vervelend voorjaar met 4 dagen 39,5 graden koorts. Dat gebeurde na ons trainingskamp en gooide roet in het eten. Er werd 1 renster ziek en daarna nog 3, ik dacht het overleefd te hebben. 2 dagen later werd ik thuis op de fiets na 2 uur niet lekker en met nog een uur te gaan naar huis werd ik steeds slechter. Onder de douche zette ik de kraan steeds warmer, want ik bleef met kippenvel staan. Toen wist ik dat het niet goed was.”
“Mijn herstel duurde lang, ik ben eigenlijk nooit ziek – even afkloppen. Koorts is al jaren geleden en dit was echt pittig. Gelukkig was de koorts de dag erna weg. Maar er gingen weken overheen eer ik weer normaal kon trainen. Mijn 1e wedstrijd was De Panne, een waaierkoers. Het was zwaar, het waaide hard en alles ging op de kant. 4 waaiers reden mij voorbij. Het ging de laatste tijd weer beter, ik snapte er niks van. Gelukkig kon ik terug komen met een groepje. Normaal sprint ik in zulke koersen van voor mee en nu werd ik tijdens de sprint achteraan gelost. Ik snapte er niks van, heb opnieuw bloed laten prikken. Uitslag: een infectie…. Opnieuw een terugslag. En ik kon weer helemaal opnieuw beginnen.”
Dus heb je de overwinning toch gevierd?
Monique van de Ree: “Na de wedstrijd ben ik bij de kleedkamers in Erpe Mere gaan douche en kreeg ik na afloop van een vriendelijke meneer van dat gebouw een fles Champagne. Hij had er genoeg over dus kreeg ik er een mee. Mijn vader gaat vanaf mijn 9e jaar al mee naar alle koersen, hij staat altijd voor mij klaar! Bij thuis komst was dit dus een ideaal moment om die fles open te knallen. Letterlijk haha, dat was niet de bedoeling maar de dop knalde tegen het plafond! Toen hebben we allebei een glaasje gedronken! Voor de rest kreeg ik veel berichtjes waar ik iedereen voor wil bedanken! Dat is harstikke leuk!
Zie je dit als jouw grootste overwinning sinds Dwars door Vlaanderen (GP Stad Waregem) in 2012?
Monique van de Ree: “Ik heb nog heel wat overwinningen behaald, maar op UCI 1.2-niveau heb ik er niet veel. Meer kleinere koersen of klassiekers. Zo won ik in 2015 nog De Parel van de Veluwe, een mooie Internationale Klassieker in Nederland. En in mijn Lares-periode (2016 en 2017) moesten wij veel kermiskoersen in België rijden voor de sponsoren. Ik heb toen veel wedstrijden kunnen winnen. En zoals deze Erondegemse Pijl onder de Lotto Cycling Cup valt, heb ik in 2017 dat klassement gewonnen. Helaas was de Erondegemse Pijl dit jaar pas mijn 2e wedstrijd in dit klassement, dus zal ik het dit jaar niet kunnen winnen.”
Ga je in de toekomst nog voor S-Bikes Bodhi rijden? En wat brengt het najaar voor jou?
Monique van de Ree: “Ik rij alleen de laatste wedstrijd van de Lotto Cycling Cup nog, de Flanders Classic GP Sofie de Vuyst. Hier zal ik nog een keer samen met Tara en de S-Bikes Bodhi meiden starten. Superleuke meiden, ik ben heel blij zo met hen nog te kunnen rijden. Ik zal de dag erna nog de Profronde in Etten-Leur rijden en 2 weken later mijn laatste wedstrijd, in Weebosch, een wedstrijd van het Kempenklassement. Ik sta aan de leiding in dat klassement en hoop dit te kunnen winnen. Daarna zit mijn wegseizoen er alweer op, want helaas rijden wij geen Boels Ladies Tour en ben ik niet geselecteerd voor Zweden en het sprintfestijn in Madrid.”
“Persoonlijk vind ik dit heel jammer en bizar, maar de ploegleider zelf heeft deze beslissing vroeg genomen wegens de ploegentijdrit die erbij zit. In Madrid schijnt deze TTT nogal bergop te gaan en dat is niet mijn sterke punt. De dag erna echter wel, dan zijn het lokale omlopen en echt een sprintersetappe. Ik vind het heel jammer, maar ik hoop dat het voor de ploeg goed uitpakt. Ik zit nu zelf met het idee om gelijk te beginnen aan het crossseizoen. Vanuit mijn ploeg krijg ik ook alle vrijheid om in een ander shirt of andere ploeg het crossseizoen te rijden. In Slovenië leeft het crossen niet, dat is op zich heel jammer. Maar ik ben wel heel blij dat hij mij deze opties geeft om toch een privé-sponsor of misschien een ploeg te vinden die mij met materiaal kan voorzien. Bij deze dus een open sollicitatie.” (lacht)