Nog overwinningen behalen tegen het jonge Nederlandse geweld wordt moeilijk, maar Ellen Van Loy ziet nog geen reden om te stoppen met veldrijden. “Ik kan me zeker nog opladen voor elke wedstrijd en ik voel me uitstekend binnen de Telenet Baloise Lions-familie”, bekent de 39-jarige Kempische. De liefde voor de cross blijkt gewoon te groot.
“Ik ben verdeeld positief over mijn seizoen tot dusver”, begint Van Loy. “Er waren enkele mooie uitslagen, maar ook enkele die wat tegenvielen. Ik weet dat ik er niet slechter op ben geworden tegenover vorig jaar, de wattages die ik kan trappen zijn nog steeds goed en ik zit goed op gewicht. De tegenstand is gewoon nog wat sterker geworden, waardoor mijn plaats in de uitslag wat minder lijkt. Sowieso stel ik mijn ambitie cross per cross af. Als werkelijk alle toppers aanwezig zijn, weet ik dat ik geen podium of top 5 meer moet ambiëren. In bijvoorbeeld de Ambiancecross van Wachtebeke was het deelnemersveld minder goed gestoffeerd, dus daar kon ik dan wel nog mooi 5e worden.”
Van Loy kan er zeker mee leven dat jongere renster haar plaatsje in de uitslag innemen. “Ik kan alleen maar tevreden zijn met hoe de vrouwencross zich ontwikkelt”, klinkt het. “Het is mooi om te zien hoe de jonge toppers er week na week een spannende en hoogstaande wedstrijd van maken en elkaar zo naar een hoger niveau tillen.”
Zwakke enkels
Van Loy is ondertussen 39 en behoort daarmee tot de oudere garde in het veldrijden bij de vrouwen. Toch lijken de jaren weinig invloed te hebben. “Ik heb nog altijd een heel goede start, maar waar ik vroeger de toppers kon volgen na mijn snelle start, moet ik ze nu toch laten rijden. Dat is een logische evolutie. Ik zal er niet meer sterker op worden en de jongere meisjes worden wél week na week sterker. Ik kies er ook bewust voor om veel wedstrijden te rijden.”
Dé zwakke plek van Van Loy zijn haar enkels, een restant van haar volleybalcarrière. “Dat klopt. In Koksijde heb ik alweer mijn enkel verzwikt op een loopstrook in het mulle zand. De keer daarvoor was tijdens de Wereldbekermanche in Tábor en ook op het EK in Italië was het prijs. Als volleybalster heb ik vrij veel mijn enkels verzwikt, waardoor de ligamenten en gewrichten daar zodanig zwak zijn dat het nu gemakkelijk gebeurt. Er is ook nooit genoeg tijd om de blessure te laten genezen, dus helemaal goed komt het nooit meer met mijn enkels”, lacht ze.
Vele renners en rensters hebben de fiets op hun 39e al aan de haak gehangen, maar voor de Kempische is het einde van haar carrière voorlopig nog een ver-van-haar-bedshow. “Daar ben ik nog niet mee bezig. Het is ook niet zo dat ik deze zomer bijvoorbeeld getwijfeld heb om nog door te gaan. Voorlopig heb ik nu een contract tot februari 2020 en daarna zien we wel. Ik heb er vertrouwen in dat er wel iets zal komen. Stoppen of niet is ook een beslissing die ik niet alleen kan nemen. Mijn man steekt als verzorger en mecanicien ook veel tijd in mijn carrière.”
Motivatie
Ellen Van Loy is niet alleen een topveldrijdster, ze werkt daarnaast ook nog in de zorg: in de zomer voltijds en in de winter halftijds. Een ideale voorbereiding op de cross is zo’n job niet, maar toch zou ze het niet kunnen missen. “Ik merk wel dat het steeds zwaarder wordt”, geeft ze toe. “De patiënten waar ik mee werk, worden zelf ook ouder. Ze hebben dus een minder actief leven, maar de zorgvraag wordt steeds groter. Er is meer ondersteuning nodig in het algemeen.”
Na vele jaren weet Van Loy de combinatie veldrijden-werken perfect te maken. “Dat is een kwestie van gewoonte. Het is ook zo dat ik op werkdagen een rustigere training inlas of gewoon rust neem. Ik zou mijn werk niet kunnen missen. Werken in de zorg geeft me gemoedsrust en motivatie. Ook na mijn carrière wil ik er gewoon blijven werken.”
Gemotiveerd is Van Loy op haar 39e dus zeker nog. De liefde voor de cross is gewoonweg te groot om het achter haar te laten. Het sociaal contact en de vele supporters geven haar kracht. “Ik heb het gevoel dat ik nog niet alles heb kunnen tonen wat er in me zit”, vindt ze zelf. “Ik ben pas op latere leeftijd begonnen en ben daardoor nog niet uitgeblust en vind zeker nog motivatie. Het fysieke gedeelte wordt wel lastiger en ik recupereer minder snel dan vroeger, ook tijdens de cross zelf, maar ik ben nuchter genoeg om dat te kaderen. Het geeft me nog steeds veel voldoening om een cross met een goed gevoel te kunnen beëindigen. Er kruipt veel tijd en energie in, maar ik heb dat er zeker nog voor over.”
Telenet Baloise Lions
De Kempische rijdt intussen al enkele jaren bij de Telenet-ploeg van Sven Nys, sinds afgelopen zomer in partnership met verzekeringsmaatschappij Baloise. Telenet Baloise Lions is een warme familie, zegt ze zelf, waar ze zich thuis voelt. “Vanaf minuut 1 voelde ik me er op mijn gemak. Ik kon mezelf zijn en kreeg alle kansen. Het wederzijds respect tussen mij en de ploeg is heel groot en ik heb altijd een goed contact gehad. Toen Sven Nys erbij kwam, is er voor de renners in feite maar weinig veranderd. Het was een nieuwe uitdaging voor hem, maar ik denk dat het hem zeker bevalt. Ondanks zijn indrukwekkende palmares is het ook maar een gewone mens die het beste wil voor zijn renners.”
Ze wil er voorlopig nog niet te veel aan denken, maar ooit komt het er toch van: het einde van haar carrière. Hoe ziet Van Loy dat moment? “Ik denk er heel soms eens aan en veel mensen geven me raad over hoe en wanneer ik het het best zou doen. Uiteindelijk is het toch iets wat je zelf moet aanvoelen. Ik denk dat ik het misschien eerder à la Kevin Pauwels zou doen, door het maar een 2-tal weken op voorhand aan te kondigen.”
En wat na haar carrière? Ambieert ze een functie in de cross? Als ploegleider bij haar huidige team bijvoorbeeld? “Dromen mag altijd. Het zou wel leuk zijn om nog iets te kunnen betekenen in de cross. Als er concrete voorstellen komen, zal ik daar zeker over nadenken, maar mijn werk in de zorg wil ik geenszins opgeven.”