Precies 22 jaar geleden moesten we afscheid nemen van ‘De vergeten wereldkampioen’

Vandaag maandag is het dag op dag 22 jaar geleden dat Rudy Dhaenens overleed. De dag ervoor, 5 april 1998, was Rudy in Aalst aan de oprit van de E40 op het natte wegdek met zijn wagen uit de bocht gevlogen en tegen een verlichtingspaal geknald. Op 6 april overleed hij aan zijn verwondingen.

Tijdens die laatste fatale autorit was hij op weg naar Meerbeke, voor de aankomst van de Ronde van Vlaanderen. Daar zou hij co-commentator zijn voor Eurosport. Johan Museeuw won die Ronde, zijn laatste van 3 zeges in Vlaanderens Mooiste. Maar zonder commentaar van Rudy.

Rudy Dhaenens was het prototype van de stille werker. Hij kon hard gaan op de fiets, maar grootse uitspraken moest je van hem niet verwachten. Hij was geen winnaarstype maar werd wel mooi wereldkampioen in 1990. In het Japanse Utsunomiya gingen Rudy en Dirk De Wolf de laatste ronde in samen met nog 2 andere renners, de Fransman Gayant en de Spanjaard met de onuitspreekbare naam, Leanizbarrutia. Die finaleronde demarreerde Dhaenens en enkel Dirk De Wolf kon nog zijn wagonnetje aanpikken. Ze gingen vol door en spraken af om het aan de eindmeet in de sprint uit te vechten. De Wolf was al meer dan 200 km in de aanval en diende Dhaenens voor te laten gaan. Rudy Dhaenens werd wereldkampioen! Als je die dag in september je geld op hem had ingezet, had iedereen je gek verklaard.

Faalangst

Die dag zelf was Rudy natuurlijk superblij met deze knalzege, maar of hij dat de maanden en jaren erna ook was, valt te betwijfelen. Op het einde van het seizoen verliet hij de PDM-ploeg voor een lucratieve transfer naar het Panasonic van ploegleider Peter Post. Die regeerde over zijn renners zoals een generaal over zijn troepen. Niets was ooit genoeg, alles kon altijd beter. Rudy voelde zich ongemakkelijk als renner met de regenboogtrui in een ploeg vol kampioenen. Waren daar Maurizio Fondriest, Olaf Ludwig en Eddy Planckaert.

Hij kreeg last van faalangst, sukkelde met blessures en hoe langer hij achter bleef zonder spraakmakend resultaat, hoe meer hij achteruit reed dan vooruit. De constante druk en de altijd wederkerende, moeilijke, vragen waarom hij als wereldkampioen geen resultaten haalde, hingen als een molensteen rond zijn nek. In 1992 werden er bij Rudy Dhaenens hartklachten geconstateerd, wat hem deed besluiten om te stoppen met koersen. Werd de stress hem te veel? Wie zal het zeggen…

Ontgoocheling in Roubaix

Rudy was nochtans een renner met capaciteiten. In 1986 won hij de Touretappe met aankomst in Bordeaux. Hij behaalde top 10-plaatsen in wielermonumenten Milaan-Sanremo, Ronde van Vlaanderen én Parijs-Roubaix. In die laatste wedstrijd werd hij in 1987 ook al 3e. Op minder dan 5 km van de meet lagen ze daar nog voorop met 3: Rudy, zijn ploegmaat ‘Flup’ Vandenbrande en Patrick Versluys. Dit mocht hem niet meer ontsnappen, hij kon de zege bijna aanraken met zijn vingertoppen. Op 4 km van het einde echter kwam Eric Vanderaerden, na een machtige achtervolging, alsnog aansluiten. Ook al had Eric veel krachten verspeeld door op 15 km tijd een gat toe te ritsen van 1’40, de andere 3 waren een vogel voor de kat. Eric liet het trio met zijn sprintwapen geen schijn van kans. Dit heeft Dhaenens altijd dé grootste ontgoocheling van zijn carrière genoemd.

2 jaar later was het weer van dat. In de Tour de France van 1989 demarreerde Mauro Gianetti in de slotfase van de etappe met aankomst in Blagnac. Dhaenens reageerde en ging erop en erover. In het peloton bleef een reactie uit en de zege kon onmogelijk voor iemand anders zijn dan voor Rudy. Deze zege was voor hem, dat was duidelijk. De laatste bocht echter was veel scherper dan beschreven in het roadbook en Dhaenens sneed die snel, veel te snel aan. Zijn achterwiel slipte vanonder hem weg en tot overmaat van ramp was de tube van het wiel gevlogen. Weg zege, wééral. Nederlander en sprinter in Spaanse loondienst, Mathieu Hermans sloot die Tour dan wel af als rode lantaarn, maar greep wel de dagzege in Blagnac. Rudy Dhaenens bleef echter met lege handen achter. Koers kan hard zijn.

Rudy Dhaenens was geen veelwinnaar, geen grootprater, geen man van blitse zonnebrillen of de laatste snufjes. Maar wereldkampioen, dat werd hij wel. Laten we dat niet vergeten!