Vraag wielerfans welke landgenoten Luik-Bastenaken-Luik konden winnen en je krijgt namen als Philippe Gilbert of Frank Vandenbroucke te horen. Oudere wielerfans zullen eerder de 5 zeges van Eddy Merckx vernoemen en anderen herinneren zich dan weer de beelden van Dirk De Wolf na zijn zege in 1992, zijn helmriempje gespannen rond zijn bolle kaken, luid roepend ‘wor is min vraa’. Slechts een enkeling denkt aan de mooie zege van Eric Van Lancker in La Doyenne van 1990. Eigenaardig, want die zege kwam niet zomaar uit de lucht vallen.
West-Vlaming Eric Van Lancker, op 30 april wordt hij 59, bracht zijn jeugd door in Anzegem. Na zijn huwelijk verkaste hij naar de flanken van de Tiegemberg, hartje Vlaamse Ardennen. Je zou denken dat hij als coureur een voorkeur had voor de Vlaamse klassiekers of andere kasseikoersen. Van bij de jeugd echter liet hij zien dat hij beter uit de verf kwam in wedstrijden met hellingen van de langere adem. Bij de amateurs bleef hij koersen en zijn job als telefonist bij de spoorwegen combineren en tijdens zijn laatste liefhebbersjaar in 1983 werd hij 2e in de Ardense Pijl. In 1984 kon Eric zijn job opzij schuiven om prof te worden bij de ploeg Fangio-Marc-Euroturbo met Wilfried Reybrouk als ploegleider. Tijdens dat 1e seizoen als beroepsrenner werd hij knap 7e in de eindklassering van de Ronde van de Toekomst.
Met die adelbrieven kon hij in 1986 terecht bij het Panasonic van Peter Post. Het is geweten dat Post een strenge maar rechtvaardige leermeester was. In dat klimaat kon Eric goed gedijen en hij won al snel een rit in Parijs-Nice met aankomst aan Chalet Reynard op de steile Mont Ventoux. Ook won hij dat jaar een rit in de Ronde van Zwitserland. Velen zagen in hem daarom al een toekomstige podiumkandidaat in de grote rondes, maar waar hebben we dat nog gehoord ? In 1987 werd hij knap 2e in de Ronde van Lombardije. Hij reed solo aan de leiding maar op amper 1 km van de aankomst kwam een duo nog op zijn nek vallen en het was Moreno Argentin die Van Lancker er op legde in de sprint, Marc Madiot werd 3e. Die prestatie gaf hem vertrouwen en het gevoel dat hij het geweer van schouder moest veranderen en beter kon focussen op de grote eendagskoersen, genre Ardense klassiekers, en minder op rittenkoersen.
Sneeuw
In 1989 was de 1e grote dagzege binnen. Van Lancker kwam in de Amstel Gold Race als primus over de meet. Daar bleef het niet bij, want in 1990 kon hij Luik-Bastenaken-Luik aan zijn palmares toevoegen. Met wind, regen en zelfs enkele sneeuwbuien namen die dag de coureurs de start in de Vurige Stede aan de Maas. Op een gegeven moment zag het er voor Van Lancker niet goed uit, want hij reed lek net voor La Redoute maar kon toch snel terug aansluiten. Op dik 25 km van de aankomst vond hij zijn moment gekomen door op de Côte du Hornay richting Sprimont verschroeiend uit te halen.
De rest, waaronder Luc Roosen, moest passen. Een duo met Jean-Claude Leclercq, in 1987 nog winnaar van de Waalse Pijl, en Steven Rooks kon zich nog losmaken uit de achtervolgende groep. Dat duo kon de kloof niet meer dichten, mede doordat Steven Rooks, Panasonic-ploegmaat van Van Lancker, niet anders kon dan zich in het achterwiel van de Fransman naar de aankomst te laten meedrijven. Steven Rooks stond als 3e met een pruillip op het podium naast een glunderende Eric Van Lancker. Dat het écht wel een grote zege was, kan je afleiden uit de andere renners in de uitslag. Er staan met Rudy Dhaenens, Moreno Argentin en Gianni Bugno maar liefst 3 ex-wereldkampioenen in de top 10. Miguel Indurain, vanaf 1991 5 keer primus in de Tour, werd 12e.
Eigen jeugploeg
Hiermee was de zegehonger van Van Lancker echter nog niet gestild. In 1991 won hij met zeges in de, ondertussen opgedoekte, Wincanton Classic en de GP van Amerika in Montreal nog 2 grote eendagskoersen, waardoor hij maar liefst 4 wereldbekerkoersen won. Na het wielerseizoen van 1996 hing hij zijn fiets aan de haak en verdween een beetje geruisloos in de koerscoulissen. Een welverdiende en grotere erkenning bleef enigszins uit en zelf is hij niet de man om zich in de etalage van de wielergeschiedenis een plaatsje toe te eigenen. Hij bleef echter wel aan de slag in het wielerwereldje en startte, met ‘Beveren 2000’ een satellietploeg voor het grote Quick-Step, zijn eigen jongerenwielerploeg.
Van Lancker was daarnaast ook enige tijd lesgever aan de wielerschool van Ronse en na omzwervingen als ploegleider bij Lotto, Navigators en Cannondale-Drapac is hij momenteel aan de slag bij Israel Cycling Academy. Uitpakken met zijn palmares heeft Van Lancker nooit gedaan, dus het is maar de vraag of de renners van zijn huidige ploeg, waaronder Ben Hermans, op de hoogte zijn van zijn grote zeges. Veel van zijn renners zouden een vinger afgeven om nog maar een fractie van zijn overwinningen te behalen. Dus, beste Eric, misschien toch maar af en toe iets vertellen over ‘in mijnen tijd’!
1 comment
Met de winst in de koersen dat Eric won ben je nu een wereldvedette …