Onze man verzamelt Belgische én Nederlandse wielergeschiedenis tijdens zijn Stravaloze fietsweekend

Tegenwoordig vliegen allerhande uitdagingen ons rond de oren alsof het niets is. Ook fietsers gaan steeds verder, hoger en langer om exposure te krijgen. Provincie- en gewestgrenzen worden afgefietst, Zwift draait overuren en hellingen worden beklommen tot wel 100 keer toe. Ik reed een rit zonder uitspattingen, maar wel met het risico om de Stravapolitie aan mijn deur te krijgen of te worden overladen onder een gebulder van hoongelach.

Alhoewel, Stravapolitie, hoe zouden ze het weten? Fietsen ‘op GPS’ is voor mij hetzelfde als een helling in de Scheldeprijs, onbestaande. Enkel gewapend met een 15-tal gemeentenamen en fietsknooppunten op mijn stuurpen gekleefd, een Garminhorloge om mijn rit op te slaan en een koerstrui volgeladen met proviand, vertrek ik.

Mijn 1e richtpunt is Temse, Scheldegemeente waar Jan ‘Raket’ Bogaert geboren en getogen is. Jan was maar liefst 16 jaar beroepsrenner en kreeg de naam van ‘Koning van de kermiskoersen’ maar hij deed écht wel meer dan tientallen van die ‘kermesses’ winnen. Hij won onder meer de E3-Prijs Harelbeke, het eindklassement van de 3-daagse van De Panne en de Scheldeprijs. In 1990 werd hij zelfs met 17 zeges gekroond tot internationaal zegekoning.

Nick Nuyens

Eens de brug over in Temse richt ik mijn pijlen op de jaagpaden naast de Rupel en de Nete richting Lier. Eens in Lier aangekomen, kies ik richting Itegem zodat ik Bevel, geboortedorp van de ‘Bom van Bevel’,  letterlijk links laat liggen. Nick Nuyens werd ook ‘de sluipschutter’ genoemd omdat hij onverwachts maar ongenadig kon toeslaan. Op die manier won hij zowel de Omloop Het Volk als de Ronde van Vlaanderen. Met dit in zijn achterhoofd doopte hij zijn wielerbedrijf ‘Sniper Cycling’.

Via Wiekevorst, Olen en Lichtaart maak ik een wijde boog rond de stad van de ‘Keizer van Herentals’. Rik Van Looy, ondertussen 86 jaar, kreeg een standbeeld op de Grote Markt van Herentals. Niet onterecht natuurlijk voor iemand die 2 keer wereldkampioen werd en alle grote wielermonumenten kon winnen. In 1963 won hij de groene puntentrui in de Tour en ondanks dat hij geducht was voor zijn sprintwapen won hij toch het bergklassement in de Giro van 1960.

Via Tielen en Gierle passeer ik in Lille, een andere gemeente waar wereldkampioenen thuis zijn. Niet het Noord-Franse Rijsel maar wel het Kempische epicentrum van het veldrijden. Ligt het aan het drinkwater of de lucht aldaar, dat is niet geweten. Maar wereldkampioenen Paul Herygers, Erwin Vervecken, Sanne Cant én Wout van Aert zijn van Lille. Een hele lading regenboogtruien voor 1 gemeente, ongezien!

Stan Ockers

Via Trappistengemeente Westmalle zet ik door naar het kanaal richting Schoten. Mooi fietsen daar. Op dat lange rechte stuk langs het water kan je de gas eens goed open draaien. Eens Scheldeprijsgemeente Schoten voorbij zie ik het blauwe dak opdoemen van het Sportpaleis. Nou ja, paleis misschien wel, maar sporten wordt er steeds minder en minder gedaan. Tot begin jaren 2000 was er een mooie wielerpiste, maar toen waren de hoogdagen van het baanwielrennen in de koekenstad al lang voorbij. Grote namen als Peter Post, Patrick Sercu en Etienne De Wilde konden de Antwerpse Six op hun palmares bijschrijven, maar in 2012 werd het wielerhout in alle stilte omgetoverd tot stookhout. Jammer.

In die wielertempel gebeurden ook jammerlijke dingen. In 1956 kwam plaatselijke wielerheld Stan Ockers, onder meer winnaar van de Waalse Pijl en enkele etappes in de Tour, vreselijk ten val. Hij overleed aan zijn verwondingen. Ik fiets verder langs het mooi aangelegde fietspad langs de Singel, de ringweg rond Antwerpen, en passeer op een boogscheut van de Stan Ockersstraat.

Theo Middelkamp

De linkeroever van de Schelde bereik ik via de voetgangers- en fietserstunnel. Via het havengebied van de Waaslandhaven kom ik in polderdorp Kieldrecht. Hier hield Theo Middelkamp na zijn wielercarrière een café open dat zijn naam draagt. ‘Fiel’ Middelkamp, geboren in het Nederlandse Nieuw-Namen, amper een kilometer verderop, was een beroepsrenner naar de échte betekenis van het woord. Hij reed puur voor de centen, aan een gevuld palmares had hij lak. Dat belette hem niet om de 1e Nederlander te zijn die een rit won in de Tour, ook was hij de 1e Nederlandse wereldkampioen bij de profs.

Ik fiets verder westwaarts, maar ik moet er niet aan denken om de Zeeuwse polders in te fietsen, de grens werd hermetisch afgesloten. Daarom fiets ik, óp de grens, langs de Koningsdijk verder richting ‘Spaans Kwartier’, wijk in De Klinge. In dit grensdorp werden de gebroeders De Loor geboren. Gustaaf won in 1935 de eerste Ronde van Spanje. Straf, maar dat het nog straffer kon, bewees hij het jaar daarna door opnieuw te winnen. Straf in kwadraat was dat zijn broer Alfons dat jaar 2e werd in het klassement. Een smeedijzeren beeld werd op het ‘Gebroeders De Loor Plein’ geplaatst om hen te eren.

Van hieruit is het hoop en al 10 km fietsen tot thuis. Mooie rit, nergens verloren gereden, er de snelheid kunnen in houden en veilig thuis geraakt. Voor herhaling vatbaar, volgende week ben ik weer weg. Jij ook?