In augustus vorig jaar kruiste ik in het Zeeuwse Zoutelande een, voor mij, bekend gezicht en dramde direct in mijn gedachten af: 2x Parijs-Tours, groene trui Tour, ritten in alle grote rondes. Ik sprak de man in kwestie aan. Hij, Henri Kamiel Van Linden en beter bekend als Rik Van Linden, werd RIK III genoemd, in de schaduw van Rik I, Van Steenbergen, en Rik II, Van Looy.
Amper 2 dagen na het tragische overlijden van zijn ex-ploegmaat en vooral vriend Felice Gimondi vertelde hij me dat hij naar de uitvaartplechtigheid in Bergamo zou willen gaan. Het was echter te kort dag om alles te regelen en Rik bleef thuis. Daar heeft hij nu nog spijt van. Felice en Rik wonnen in 1977 samen de zesdaagse van Milaan.
Juniorenkampioen
Rik was de zoon van Jozef Van Linden, zelf een niet onaardig profwielrenner. ‘Jef’ begon na zijn koerscarrière een fietsenzaak aan de Lageweg in Hoboken. In het Antwerpse Sportpaleis had hij een vaste plaats als fietsenmaker waar hij mannen zoals Peter Post en Jan Janssen kon helpen als er iets aan hun stalen ros mankeerde. Kleine Rik liep ertussen en kreeg koers met de paplepel mee. Toen Rik begon te koersen, richtte vader Jef prompt een wielerclub op: de ‘Lageweg vrienden – Van Linden Sport’, zodat hij zijn zoon van kortbij kon opvolgen.
In de jeugdcategorieën was Rik absolute top. In 1968 werd hij Belgisch juniorenkampioen en won hij 74 koersen, nog steeds een record! Bij de amateurs won hij de Ronde van Vlaanderen en Gent-Wevelgem. In juli 1971, midden in het seizoen, maakte hij de overstap naar de profs bij de ploeg van Hertekamp. Amper enkele maanden beroepsrenner won hij als 22-jarige Parijs-Tours door in de sprint de vlugge Italiaan Marino Basso van de Molteniploeg achter zich te laten. Van een entree gesproken! In 1973, bij de ploeg Rokado met Lomme Driessens als ploegleider, deed hij dit kunstje nogmaals over door Roger De Vlaeminck naar plaats 2 te verwijzen.
3x Milano-Vignola
Na een passage in 1974 bij de IJsboerkeploeg van Rik Van Looy en met winst in onder meer 2 ritten in de Spaanse Vuelta en een zege in Parijs-Nice, trok Rik in 1975 naar de Bianchiploeg, waar hij ploegmaat werd van Felice Gimondi. Ook Alex, Rik zijn broer, kon mee als ploegmaat. Dat 1e jaar kon hij al 3 ritzeges én de groene puntentrui uit de Ronde van Frankrijk schenken aan zijn nieuwe ploeg. De jaren erna won hij koersen aan de lopende band met onder meer ritzeges in Tirreno-Adriatico, Parijs-Nice en 3 keer het toen hoog aangeschreven Milano-Vignola.
In 1978 stond hij aan de start van de Giro en toonde meteen aan iedereen zijn achterwiel. Als extra beloning kreeg hij er nog 2 dagen de roze leiderstrui bovenop. Ook de 5e en de 6e rit kon hij winnen, katterap als hij was, stijl Robbie McEwen. Ondertussen stond ploegmaat en kamergenoot Johan Demuynck aan de leiding van het algemene klassement. Johan zou die Ronde van Italië als overwinnaar afsluiten.
Nooit meer de oude
Op 18 mei stonden 2 ritten gepland en sloeg het noodlot toe. In de laatste kilometer van de korte voormiddagrit met aankomst in Assisi hoorde Rik achter zich gevloek en gekraak van een valpartij. In een flits keek hij achterom, verloor het evenwicht en kwam hard ten val, met zijn hoofd op de stoeprand. Het verdict was een schedelbarst en zijn Giro was afgelopen. Minstens 6 weken platte rust, daarna revalidatie en waarschijnlijk de eerste maanden geen koersen.
Tijdens die weken van herstel echter viel het ene contract na het andere voor criteriums in de bus. Rik ging overstag en besliste, tegen beter weten in, om zijn Girozeges in deze koersen zonder prestige te verzilveren. Nu moet hij bekennen dat hij dat beter niet had gedaan, want de Rik van voor die val kwam nooit meer terug.
Vuur gedoofd
In 1981 wist hij nog een rit te winnen in Parijs-Nice, maar in 1982 ging het van kwaad naar erger. Hij had nog een contract kunnen bedingen bij de Italiaanse ploeg Hoonved-Bottechia en hij werd geselecteerd voor de Tour. In de proloog kon hij de schijn nog iet of wat ophouden, maar in de 1e rit in lijn werd hij als 1e gelost. De verbaasde en priemende blikken van ploegleiders en andere inzittenden van de volgwagens deden hun vernietigende werk en Rik moest, met het hoofd tussen de schouders, afstappen.
Hij probeerde zijn actieve wielerperiode nog wat te rekken tijdens wedstrijden achter zware motoren, maar toen was het heilige koersvuur al lang gedoofd, wat na dik 590 zeges over alle categorieën en disciplines heen niet abnormaal is.
Kristof Goddaert
Daarna zette hij het werk in de winkel van zijn vader verder, wat hij nu op bijna 71-jarige leeftijd nog steeds doet. Hij blijft zijn vaste klanten bedienen, zolang hij kan. Ook nog steeds met echtgenote Yvette naast hem in steun, net zoals tijdens bijna heel zijn wielercarrière. Ze leerden elkaar kennen in 1968 en op een Vlaamse kermis in Hemiksem sloeg de vonk over. Sindsdien lieten ze elkaar niet meer los.
Wie ze wel dienden los te laten, was Kristof Goddaert. Sinds zijn juniorenperiode ontfermden Rik en Yvette zich over hem en namen hem in huis. Uren reed Kristof achter Rik op de derny en die leerde hem alle knepen van het wielervak. In 2012 werd Kristof in Geel, achter Tom Boonen, 2e op het BK. Amper 2 jaar later, op 18 februari 2014, stond voor Rik en Yvette de klok even stil. Maar in hun hart blijft Kristof verder leven.
2 comments
Rik van linden een karaktercoureur met ongelooflijke spurtkwaliteit en met talloze overwinningen, te veel miskend en niet begrepen, zeker op het einde van zijn glansrijke loopbaan…
Knappe renner met wereldkampioenkwaliteit, met veel tegenslag er bovenopgekomen door wilskracht…