In 2016 zegevierde Alejandro Valverde voor de 4e keer boven op de Muur van Hoei en ik dacht bij mezelf ‘daar wil ik naartoe’ en deed aan enkele fietsmaten mijn plan uit de doeken. ‘We parkeren de auto voorbij Brussel en fietsen naar Huy’, of ‘we rijden een toertocht met de Mûr de Huy in het parcours’, antwoordden ze. Maar dat bedoelde ik helemaal niet.
Ik wilde van thuis naar Huy fietsen, de Muur op, en terug naar huis fietsen. Meewarige blikken of wijsvingers die op de slaap van hun hoofd tikten, kreeg ik als wedergebaar. Maar na enige tijd begon het bij sommigen toch te dagen. Tot het D-day was en ik alleen klaar stond voor vertrek. Ene moest hoogdringend thuis iets afwerken, een ander had een acute aanval van keelpijn. Zakken gevuld met eten en een Michelinkaart, 2 volle bidons mee en dan alleen, de fiets op. Ik raakte, na een paar wegvergissingen, in Huy, ik beklom de Muur en reed via een andere weg terug naar huis, goed voor 287 km in iets meer dan 10u.
Geen GPS
2 jaar later, zelfde plan, waren we met 2 man. Vorig jaar, zelfde opzet, waren we met 5 man. Dus dit jaar, waarom niet, met nog enkele fietsers meer? Behalve een paar late afzeggers vertrokken we om half 7 ‘s ochtends met 6 fietsers vanuit Sint-Pauwels richting Scheldebrug in Temse, waar nog 2 moedige krijgers aanpikten. Aan gps’en doe ik niet mee en alleen ik ken de route, dus nu hopen dat ik geen black-out zou krijgen.
Via Klein-Willebroek zetten we door richting het Zennegat, waar de Zenne samenkomt met de Leuvense Vaart en de Dijle. We passeerden Mechelen en zetten koers richting Leuven. Eens Leuven voorbij begon de weg te golven en werd de ‘kleine plateau’ aangesproken. Via Bierbeek was het in Beauvechain, na goed 85 km, tijd voor een 1e pitstop. Bidons vullen, iets om achter de kiezen te steken en hop met de geit.
Richting pretpark
Aan het landschap en de huizen zie je duidelijk dat we door ‘La Wallonie’ fietsen. Iedereen is goed mee en via Jodoigne en Hannut tellen de kilometers goed bij. Ik zie een richtingaanwijzer ‘Huy 18’ en na een 3-tal km ‘Huy 17’. Tiens, is een kilometer hier 3.000 meter misschien? Eens de E42 gekruist en na een snelle afdaling naderen we Huy met rasse schreden. Na een goed 140 km fietsen we over de brug over de Maas en iedereen weet dan dat de Muur niet ver meer kan zijn. Er wordt geprutst aan schoenen, truien worden toegeritst, brillen worden rechtgezet. Gewoon de pijlen ‘Mont Mosan’ volgen en je komt er vanzelf. Mont Mosan is een pretpark boven op de Mûr de Huy, ietwat gedateerd en deels vergane glorie.
Virage Claudy Criquielion
We beginnen met goede moed aan de puist van Huy. Een serieuze puist, wie verzint in godsnaam om op zo’n steile berg een weg aan te leggen? Ik zit al gauw op mijn kleinste verzet en zie de koploper van onze groep al snel achter de ‘Virage Claudy Criquielion’ verdwijnen. Neem niet de binnenbocht, want dan val je steil achterover, de hellingsgraad bereikt daar bijna 30%! Kijk even naar links en zie het monument staan ter ere van de te vroeg gestorven wereldkampioen en winnaar van de Waalse Pijl in 1989.
Dit is voor mij amper nog fietsen en hopen niet omver te vallen. Prijzen worden hier niet uitgedeeld, dus is iedereen blij dat hij boven is geraakt. Tijd voor de terugweg. Normaal zouden we stoppen in wielercafé ‘Mur – Coffee & Cycling’ in het centrum van Huy, maar door de gekende redenen is dit nu niet mogelijk. Da’s dan voor volgend jaar. We gaan voor bevoorrading de plaatselijke supermarkt binnen.
Duvel
Via ‘Pont Père Pire’, als eerbetoon genoemd naar pater Dominique Pire, Nobelprijswinnaar voor de vrede in 1958, bereiken we mooie dorpjes zoals Oteppe en Wasseiges en rijden we, op en af, richting de N91 die we volgen tot in Hamme-Mille. Via Neerijse en Leefdaal blijven we de kilometers afhaspelen en de hoogtemeters blijven gestadig oplopen. Eens Kortenberg voorbij is het klimverzet niet meer nodig. Met de wind halvelings in de rug gooien we de ketting op de grote plateau. Wat kan er nu nog mis gaan ?
Regen….. Die hadden we niet zien aankomen, maar we voelen ons ijzersterk en onoverwinnelijk. Regen is ook maar gewoon water, de malse regenbui doet ons niks en we buffelen goed door. We jagen langs het Zeekanaal Brussel-Schelde het tempo de hoogte in en voor we het weten, staan we aan bouwerij Duvel Moortgat. Hier moeten we stil zijn want ‘Ssst… Hier rijpt den Duvel’.
Geniepigerds
Niemand van ons kreeg het moeilijk, elk van ons deed zijn deel van het kopwerk. En bovenal, we dronken en aten goed onderweg, want zonder brandstof valt de motor stil. Aan Temsebrug nemen we afscheid van 2 fietsers, zij en wij waren blij dat ze hun wagonnetje vandaag konden aanpikken. Ondertussen heeft de batterij van mijn Garminhorloge zich te slapen gelegd. Al een geluk dat ik nog mijn, volgens sommigen ouderwets, fietscomputertje met kabel op mijn stuur heb staan.
Ik bekijk het en bedenk dat ik thuis zal komen na goed 280 km. Kan ik net zo goed nog een drie kwartier verder doen, 300 km staat toch mooier, ik ben nu toch bezig. Samen met 2 anderen draai ik nog wat cirkels in de buurt van ons erf. Ik draai de oprit op na 305 km in 10 uur en 3 minuten. Achteraf hoor ik dat ook anderen de 300 km hebben volgemaakt, de geniepigerds. Wedden dat we de volgende keer met meer dan 10 zijn?
1 comment
Ik heb, als auteur van dit artikel, heb nooit de toestemming gegeven aan Yves Brokken om de foto van mij hierboven (in blauw-oranje tenue) hier te publiceren. Deze foto heeft niks met deze rit te maken. Hij heeft deze foto hier gepubliceerd om iemand anders (gvdv) in een slecht daglicht te stellen.