Wonderboy bij de junioren in 2008 gooide op zijn 25e al de handdoek: “Heb te weinig naar mezelf geluisterd”

In 2008 was Arthur Vanoverberghe de allereerste die ooit de dubbel op het BK bij de junioren wist te verwezenlijken. Hij veroverde de tricolore op de weg en in het tijdrijden, iets wat Sébastien Grignard en Remco Evenepoel hem later zouden nadoen. Uiteindelijk werd de man van Menen prof bij Topsport Vlaanderen, tot hij eind 2015 de fiets aan de haak hing. “Het was een mooie tijd, maar er zijn nog andere dingen in het leven”, filosofeert hij tijdens een open gesprek met WielerVerhaal.

Vanoverberghe was zonder twijfel nationale top bij de junioren. Hij was 1 van de vaandeldragers van de generatie met onder meer Sean De Bie, Guillaume Van Keirsbulck en Roy Jans. “Ik had vervolgens ook een goed 1e jaar en een heel sterk 2e jaar bij de beloften”, vertelt de West-Vlaming. “Dat leverde me onder meer een ticket op voor het WK in Australië. In de daaropvolgende winter maakte ik een grote fout: ik heb me toen zwaar overtraind. Brandend van ambitie vloog ik al in februari op stage. In de koers miste ik vervolgens de frisheid en kon ik nooit een vuist maken. De koers moest ik toen simpelweg ondergaan.”

Desondanks mocht Vanoverberghe die zomer toch als stagiair aan de slag bij de Topsport Vlaanderen-ploeg, nu Sport Vlaanderen-Baloise. Hij werd er een jaar later ook prof. “Ik was al gecontacteerd geweest na mijn 2e jaar belofte en toen hadden we die afspraak al gemaakt. Misschien was het niet mijn beste keuze om die stap te zetten. Ik had niet mijn beste jaar achter de rug en maakte met twijfels de overstap. Achteraf gezien had ik beter mijn periode bij de beloften uitgedaan. Ik miste immers de maturiteit die nodig is in het profmilieu. Maar dat zijn nu natuurlijk vijgen na Pasen.”

Te vroeg prof

Vanoverberghe heeft zeker een mooie carrière beleefd. Hij reed 4 keer de Waalse Pijl en Luik-Bastenaken-Luik, werd een keer 6e in een etappe van de Ronde van Slovenië, 5e in De Kustpijl en was ploegmaat van latere toppers als Victor Campenaerts, Tim Declercq, Yves Lampaert, Edward Theuns en Oliver Naesen. In zijn laatste seizoen mocht hij met zijn ploeg naar het WK ploegentijdrijden, waar Sport Vlaanderen-Baloise de 1e continentale ploeg werd op een 16e plaats. Toen wist hij echter al dat het einde van zijn carrière nabij was. “Ik had voor mezelf al de klik gemaakt”, klinkt het. “Je voelt tijdens het jaar dat de resultaten die je ambieert, uitblijven. Ik zat al 4 en een half jaar bij de ploeg, wat voor Sport Vlaanderen-Baloise redelijk lang is.”

Moeilijk had de inmiddels 31-jarige hardrijder het niet met die beslissing. “Ik had niet meer echt de motivatie om een nieuwe ploeg te zoeken. In de 5 jaren ervoor had ik veel gevraagd van mezelf en ik kon het niet langer opbrengen om alles op te geven voor het wielrennen. Dat is het verhaal van veel renners. Uiteindelijk heb ik met opgeheven hoofd mijn fiets aan de haak gehangen.”

Verloren gelopen

Nu Vanoverberghe terugkijkt, ziet hij ook wat er anders had gekund. “Bij de beloften liep alles goed, maar ik ben bij de profs volledig verloren gelopen. Ik had mijn studies altijd met de koers gecombineerd en toen ik prof werd, wist ik niet wat er op me af kwam. De voorbereiding, het niveau, het toewerken naar wedstrijden… Dat was allemaal nieuw voor mij. Ik wil niet met een stok werpen, maar persoonlijk had ik op dat moment en in de gegeven omstandigheden te weinig steun van de ploeg.”

“Het was handig geweest moest iemand me in de 1e jaren hebben begeleid. Anderzijds heb je altijd maar een contract van 1 jaar en je weet ook dat wanneer je dan het risico neemt om alles om te draaien, het een jaar later gedaan kan zijn. Ik vind ook dat ik te veel geluisterd heb naar anderen en te weinig naar mezelf. De ene zei dit, de andere zei dat. Dat werd in mijn hoofd een warboel van jewelste. Had ik gewoon mijn lichaam gevolgd, was het misschien wel goed gekomen.”

9 maanden Australië

Dus nee, spijt heeft Arthur Vanoverberghe vandaag niet van zijn keuze om op 25-jarige leeftijd te stoppen. “Als ik op tv naar de koers kijk, dan mis ik het wel. Daar zie je natuurlijk enkel de renners in de voorste gelederen. Wanneer ik dan denk aan alle opofferingen, dan weet ik niet of ik het écht mis. Na de koers ben ik meteen begonnen met werken. Vervolgens had ik nood aan iets anders en ben ik 9 maanden naar Australië geweest om mijn hoofd leeg te maken en mijn verleden als wielerprof af te sluiten. Dat heeft mij heel veel deugd gedaan. Inmiddels heb ik me verder geschoold en nu ben ik accountant bij een KMO in Wielsbeke. Met mijn vriendin ben ik ook aan het verbouwen, maar ik fiets ook nog steeds graag en zit nog wekelijks op mijn 2-wieler.”