Mauro Schmid is de nieuwste aanwinst van Deceuninck-Quick.Step. De 21-jarige Zwitser toonde dit seizoen zijn potentieel in de beruchte grindetappe naar Montalcino in de Giro d’Italia, waar hij de overwinning pakte na mee te zijn in de beslissende ontsnapping. Schmid reed het voorbije seizoen aan de zijde van Victor Campenaerts en Sander Arùmée bij Team Qhubeka, maar de Zuid-Afrikanen kregen door financiële problemen hun papierwerk niet tijdig rond voor 2022.
Ook Patrick Lefevere, CEO van Deceuninck-Quick.Step, merkte de kwaliteiten van de Zwitserse allrounder op. “Mauro is nog erg jong, maar hij heeft al een etappe in een Grote Ronde achter zijn naam staan. Dat die er kwam in de etappe naar Montalcino bewijst alleen maar waartoe hij in staat is. Hij heeft nog zoveel marge om te groeien, want nog niet zo lang geleden combineerde hij nog verschillende disciplines. Nu zal hij zich de komende 2 jaar op de weg concentreren. Wij zijn meer dan blij om hem te begeleiden en te helpen om beter te worden.”
Schmid heeft een lange weg afgelegd om tot bij zijn droomploeg te geraken. “Eerst ben ik begonnen met mountainbiken. Ik deed het min of meer voor de lol. Na 1 of 2 jaar begon ik ook wat aan wegwedstrijden te doen en toen ik nog geen 17 was, ging ik ook veldrijden. Bijna 4 jaar lang combineerde ik het allemaal, meestal deed ik op zaterdag een MTB-wedstrijd, op zondag een wegwedstrijd, en dan de hele winter cyclocros. Omdat ik pas 14 jaar oud was, was het toen nogal een groot programma. Toen ik junior werd, ben ik gestopt met mountainbiken, omdat ik besefte dat ik meer potentieel had op de weg. Als junior combineerde ik weg en veld tijdens de winter. Iets later, als 2e jaar, begon ik ook pop de piste. Daarna kwam ik in de nationale eliteploeg op de baan en besloot ik daarvoor te gaan in combinatie met de weg.”
Olympische Spelen
“Die combinatie werkte best goed, maar meestal had ik niet echt de mogelijkheid om een pauze in te lassen”, beseft Schmid. “Ik moest heel voorzichtig zijn met de hele planning. Ik besefte dat ik de Olympische Spelen kon halen, maar ik moest vechten voor mijn plek. Daarom heb ik geprobeerd om me een tijdje wat meer op de baan te concentreren, maar toen werd dat door corona uitgesteld. Dat was moeilijk. Ik moest mijn aandacht verleggen naar de weg, want mijn doelen waren in 2020 weggerelateerd. Uiteindelijk kreeg ik mijn 1e profcontract. In 2021 kwam alles samen: mijn 1e jaar als prof op de weg en de Olympische Spelen. Het was een grote stap voor mij. Nu is het mijn doel om de baan een beetje achter me te laten. Ik zal niet stoppen met baanwielrennen, ik denk dat ik het voor de winter nog wel even volhoud, maar mijn hoofdfocus zal de komende twee jaar op de weg liggen.”
“Ik heb van elke discipline iets geleerd. De crosstrainingen en -wedstrijden hebben me zeker geholpen om te leren hoe ik met mijn fiets moet omgaan en hoe ik valpartijen kan vermijden. Prof worden was nog best een grote stap, want daarvoor werkte ik fulltime. Ik werkte 40 uur per week als automonteur en dan trainde ik ‘s avonds. In Zwitserland is het heel gewoon om werk en school te combineren. Dan haal je je diploma en kun je een ander vak kiezen als je wilt. Maar mijn ouders hebben een autohandel, dus voor mij was het een logische stap. Ik rolde erin en ik was geïnteresseerd in auto’s.”
“Toen ik 16 werd, moest ik kiezen of ik door wilde studeren, maar ik was niet echt gemotiveerd om dat te doen. Maar het heeft ook geholpen, want ik had het moeilijk met werken en trainen, en heb toch goed meegekoerst ondanks het gebrek aan trainingsuren. Ik deed net de helft van de trainingsuren van andere jongens van mijn leeftijd. Eind 2019 stopte ik met werken en toen ging ik 4 maanden naar het leger, maar de meeste tijd waren we daar aan het trainen en hadden we wat andere verantwoordelijkheden.”
“Ik vond het leuk om prof te worden, het gaat allemaal zo snel”, zet Schmid zijn betoog voor. “Deze levensstijl is geweldig. Ik heb de andere kant al gezien, een 9 to 5 baan is echt iets totaal anders en ook iets moeilijk. Sommige jongens weten niet wat het is, maar daardoor ben ik nog meer gemotiveerd om deze kans te grijpen om fulltime wielrenner te zijn. Het mooiste vind ik dat je min of meer je eigen baas bent. Je hebt natuurlijk veel mensen om je heen, maar het komt altijd terug op je eigen verantwoordelijkheid: goed eten, vroeg naar bed gaan en hard trainen. Je moet je concentreren en je doelen voor ogen houden. En hoe uniek is het om over de hele wereld te koersen? Ik heb ook het geluk dat mijn hele familie me steunt, mijn vader koerste ook en kent de wielerwereld.”
“Dit jaar heb ik mijn eerste grote profzege behaald, in de graveletappe van de Giro. Het was de 1e keer dat ik van in het begin meedeed in een ontsnapping en dat was iets totaal nieuw. Ook de Giro kwam voor mij onverwacht, want ik had me er niet echt op voorbereid. Ik hoorde 3 weken van tevoren dat ik geselecteerd was, omdat ik in goede vorm was en de ploeg in me geloofde. De 1e dagen na dit nieuws was ik een beetje in shock, maar daarna voelde ik de steun van iedereen en wist ik dat ik vertrouwen moest hebben. Ik ging er ook niet heen met verwachtingen, alleen om de andere jongens te steunen.”
Constanter worden
“De hele Giro ging het op en neer. Ik had supergoede dagen, maar ook slechte dagen. Voor de rustdag had ik een echt slechte dag, dan deed ik een kort rondje op de rustdag zelf en de volgende dag was de Strade-rit. Ik had deze etappe in het rood gemarkeerd en wilde heel graag mee in de ontsnapping. Ik had het gevoel dat deze etappe de vluchters de kans kon geven om het te halen omdat de klassementsmannen naar elkaar zouden kijken. Ik voelde me supergoed, en ik probeerde mijn krachten te sparen. Niemand kende me, dus daar kon ik van profiteren. Je weet nooit of het je laatste kans is om een rit in een Grote Ronde te winnen. Ik hou er echt van om op gravel te rijden, met dank aan mijn veldritverleden, dus ik voelde me thuis op die witte wegen. Na mijn zege kreeg ik zoveel berichtjes, dat ik ‘s avonds mijn telefoon uit moest zetten.”
Een transfer naar Deceuninck-Quick.step is een droom die uitkomt. “Ik heb als kind veel herinneringen aan de klassiekers en de prestaties van dit team”, duidt Schmid. “Het gaat om die mentaliteit om altijd proberen te winnen en die ploeg die zo sterk bij elkaar blijft. Hier is het echt alles of niets, veel jongens krijgen ook de kans om voor de winst te gaan. Ik wil mezelf echt goed integreren in de ploeg en een nieuwe stap zetten om constanter te worden in mijn prestaties. Nog een koers winnen zou natuurlijk geweldig zijn. Goede resultaten behalen met je teamgenoten doet me ook veel plezier. Het is net zo mooi als zelf winnen. Dit is echt iets waar ik naar uitkijk.”
WIN TICKETS VOOR LUMBERJACK, DE MEEST FORMIDABELE GRAVELRIDE VAN HET JAAR!