Willem Wauters droeg ooit de bergtrui in de Giro tijdens zijn enige, volledige jaar in het profpeloton. Die Giro van 2013 was zijn hoogtepunt maar brak uiteindelijk mee zijn carrière. Na dat jaar verloor zijn ploeg Vacansoleil zijn status als WorldTeam en moest ook Wauters vertrekken. Een jaar gerommel bij het veel kleinere Veranda’s Willems vormde de opmaat naar het einde van zijn té korte profcarrière als wegrenner. Nu keert Wauters in de kleuren van Shifting Gears terug in competitie. Als MTB’er wel te verstaan. “Als ik een rugnummer ophang, dan is het koers. En als ik koers, dan rij ik om te winnen.”
Comeback
Hoewel hij zelf gniffelt bij het woord ‘comeback’ mag dat etiket best worden geplakt op de opmerkelijke entree van Wauters bij Shifting Gears. Na zich een ettelijke jaren te storten op het werk in de fietsenwinkel van zijn vader, Bike Store Wauters in Merelbeke, begon de competitiedrang vlak voor de coronapandemie te kriebelen bij de inmiddels 32-jarige Oost-Vlaming. Inmiddels is de zaak van hem en durft hij weer hardop te dromen van presteren op de fiets.
“Zeker de 1e jaren nadat ik gestopt was als beroepsrenner heb ik veel tijd en energie gestoken in de winkel”, vertelt hij. “Nu ik de winkel heb overgenomen van mijn vader en alles loopt, komt er weer wat meer tijd vrij. In 2020 ben ik begonnen met wat kleinere wedstrijden en heb ik me verdiept in de wereld van het marathon mountainbiken. De zin om te koersen kwam daarmee terug, al gooide de coronapandemie wat wedstrijden betreft roet in het eten. Toch ben ik steeds doelgerichter gaan trainen.”
Shifting Gears
“Ik zag dat ik de laatste maanden weer een deftig niveau haal”, zegt Wauters. “Toen ben ik me gaan afvragen hoe ik nóg beter kon worden. Koersen werd zo weer een serieuze optie, waarna ik contact heb opgenomen met Alexander Alonso van Shifting Gears. Voordat ik het wist was ik lid van zijn ploeg”, lacht hij. “Ik concentreer me vooral op de BAMS en wellicht op een paar marathonwedstrijden in het buitenland, maar ik zal ook kermiskoersen rijden in de kleuren van Shifting Gears. Mijn hart klopt echter voor het mountainbiken.”
Toch is het geen sinecure dat Wauters direct resultaten boekt op de MTB. Daarin is hij zelf ook realistisch maar niet minder ambitieus. “In de wedstrijden hier rijden Wout Alleman en Hans Becking mee. Dan is het echt niet vanzelfsprekend om een goed resultaat te rijden, al zal ik altijd een plaats bij de top 10 ambiëren. Het zal moeten blijken of dat realistisch is.”
Pijn aan de longen
De omgeving van een team als Shifting Gears bevalt Wauters goed, zo blijkt: “Shifting Gears is écht een groep vrienden”, legt hij uit. “Een groep vrienden die samen fietst, traint en bijgevolg ook wedstrijden rijdt. Maar de verplichting van het moeten ontbreekt, en dat is zeer prettig. Het is allemaal heel vrijblijvend. Plezier hebben gaat boven resultaat, maar als ik een rugnummer ophang, dan is het koers. En als ik koers, dan rij ik om te winnen”, stopt hij zijn grinta niet onder stoelen of banken.
Of hij dan nog droomt over zijn bergtrui in de Giro? “Nee, nee, al hangt die hier nog altijd”, lacht hij. “Die Giro was naast mijn hoogtepunt ook mee verantwoordelijk voor het einde van mijn carrière”, is hij al een stuk serieuzer. “Heel weinig mensen weten dat. Ik ben die weken zo diep gegaan, dat ik de rest van het seizoen eigenlijk was opgebrand. Zelfs nu merk ik bij flinke inspanningen nog af en toe de pijn aan mijn longen.”
Wurgclausule
“Ik werd echt pas op het aller-allerlaatste moment opgeroepen voor de Ronde van Italië”, vertelt Wauters. “Op het moment dat de ploegleiding belde, zat ik samen met Thomas de Gendt op de Stelvio, als voorbereiding op het Belgisch Kampioenschap. Halsoverkop ben ik toen naar Napels gevlogen en heb ik de 1e week op adrenaline gereden.”
Met resultaat. “Ik reed een dijk van een ploegentijdrit (de enige ooit waarin Vacansoleil de top 10 haalde, red) en veroverde de dag nadien de bergtrui”, vertelt hij enigszins trots. “De weken nadien waren echter een pure hel.” Nadat hij al enkele dagen diep was gegaan om zijn bergtrui niet zomaar uit handen te geven, zat hij in de 2e week eigenlijk al op zijn tandvlees. Ten slotte werd hij ziek. “Ik ga geen namen noemen, maar ik moest de Giro uitfietsen. Achteraf gezien volkomen belachelijk. Ik ben die fysieke uitputtingsslag nooit meer volledig te boven gekomen.”
Het stoppen van Vacansoleil aan het eind van datzelfde jaar, hield vrijwel automatisch het einde van Wauters’ carrière in. “Ik zat pas in het 1e jaar van mijn contract voor 2 seizoenen, en in dat contract stond dat we geen overeenkomsten mochten tekenen met andere ploegen voor het einde van het jaar. Dat maakte onderhandelingen heel erg moeilijk, al heb ik nog even contact gehad met Kurt Van de Wouwer van Lotto Soudal. Zij kozen echter voor Jelle Wallays. Het was gewoon niet de tijd voor een jonge prof om op straat te komen staan.”
Gravelprof
Wauters heeft het inmiddels een plekje kunnen geven en kijkt met veel plezier vooruit. “Ik heb alles een plaats kunnen geven, maar het blijft altijd een verhaal dat niet af is. Een boek dat niet gesloten is.”
Dat laatste klinkt bijzonder uit de mond van iemand die al 8 jaar geen prof meer is. Toch is Wauters bloedserieus. “Gravelprof worden lijkt me wel wat. Het idee is al eens geopperd door Thomas”, licht hij een tipje van de sluier op. “Die is al aan het bedenken wat hij na zijn carrière wil gaan doen. We voelen allebei dat het gravelsegment in opkomst is en zijn beide avontuurlijk ingesteld, al is er nog niks concreet. Maar mocht er ergens plaats zijn, dan zal ik daar serieus over nadenken”, sluit hij af.
