Iljo Keisse maakte tijdens de Mallorca Challenge zijn debuut als ploegleider van Soudal-Quick.Step. De 40-jarige ex-prof staat sinds januari aan de andere kant. Hij blikt terug op zijn 1e week in de koers in die andere rol.
“Hoe was mijn eerste ervaring in de ploegleiderswagen tijdens een wedstrijd?”, vraagt Iljo Keisse zich af. “Nou, er was een beetje stress, maar ik had met Tom Steels en Klaas Lodewyck 2 goede begeleiders aan mijn zijde. Ik heb veel geleerd en een paar fouten gemaakt, maar ik denk dat dat normaal is in het begin. Ik heb zowel achter het stuur van de ploegleiderswagen in koers gezeten als de renners begeleidt en het overleg in de auto meegemaakt. Op dit moment denk ik dat zelf rijden me meer stress geeft, al heeft dat zeker ook te maken met het slechte weer en de zelden rechte wegen op Mallorca. Opvallend voor mij is wel dat je je machteloos voelt in de auto. Soms heb je iets in gedachten, maar nu heb ik ervaren dat het niet altijd even gemakkelijk is om dat ook effectief uit te voeren.”
“De eerste dagen op het trainingskamp had ik de omschakeling in mijn hoofd al gemaakt. Op Mallorca voelde ik me echt een sportdirecteur, want voorheen dacht ik nog wel eens als renner. Mijn band met de renners is nu anders. Ik voel dat er iets veranderd is, wat uiteindelijk normaal is. Als renner keek ik ook anders naar sportdirecteurs dan nu. Dat was 1 van de moeilijkste onderdelen toen ik aankwam op het trainingskamp, het is vreemd dat zoiets in 1 dag kan veranderen. Het is normaal, ik heb er geen problemen mee, maar het kost gewoon wat tijd om me aan te passen. Ik voel ook dat het niet goed zou zijn als ik nog steeds zelf de sfeer zou maken in het team. Dat kan je niet maken als sportdirecteur. Daarom probeer ik daar een goede balans in te vinden.”
Vroege ochtenden, late nachten
“Tom en Klaas hebben me vorige week echt geholpen, daar ben ik dankbaar voor. Niet alleen in de race, maar ook daarbuiten. Er zijn veel dingen die je als renner niet weet. Ik was ook verrast over hoe lang de dagen zijn. Vroege ochtenden, veel te doen overdag, en je bent nog bezig tot laat in de nacht. Je bent constant bezig, na uren in de koersauto voel je je echt uitgeput. Je doet fysiek niets, maar toch ben je erg moe na een hele dag in de wedstrijd.
Het is totaal anders in de auto dan op de fiets. Maar de manier waarop je de koers voelt, is een beetje hetzelfde, denk ik. Vorige week hadden we soms wagen nummer 19 of 20, wat betekent dat je niets ziet van de hele dag. Je ziet de renners niet of je hebt geen aansluiting, en dan weet je als sportdirecteur in de auto veel minder dan de mensen op tv zien.
De lat ligt hier altijd hoog. Het maakt niet uit welke wedstrijd of wanneer, we willen altijd winnen. Het team was echt sterk in Mallorca, misschien waren we zelfs het beste team in koers. We hebben maar 1 keer gewonnen, maar in alle andere wedstrijden zaten we er dichtbij. Ik denk dat iedereen op een goed niveau zit, met een beetje meer geluk hadden we misschien wat meer zeges mee naar huis kunnen nemen. Ik mis het rennersleven nog niet, want op een gegeven moment geniet je er gewoon niet meer van zoals vroeger. Vorig jaar was dat voor mij het geval, omdat ik niet goed reed. Ik geniet weer van wat ik nu doe, ik voel de stress en heb dat gevoel van een neoprof. Dat is belangrijk. Ik mis het fietsen wel een beetje, maar het koersen zelf niet.”
Winnend gevoel
Keisses volgende wedstrijden zijn in Portugal, de Figueira Classic en de Volta ao Algarve. “Daarna ga ik naar België voor de klassiekers, als 3e ploegleider. Daar kijk ik echt naar uit. Gewoon om er te zijn en te leren, want de eendagskoersen zijn nog steeds iets anders, als je het mij vraagt. Het plan is om aan het eind van het jaar de Vuelta te doen. Ik denk dat ik dit seizoen zoveel mogelijk moet leren en ervaring moet opdoen.”
“De rol van ploegleider is zeker wat ik verwachtte. Vorige week voelde je de spanning opbouwen toen we nog niet gewonnen hadden, toen veranderde zondag alles, want we pakten de overwinning en dat gaf weer dat speciale gevoel. Dat gevoel als de ploeg wint, is nog steeds hetzelfde, ook al zit ik niet meer op de fiets.”
Deze reportage verscheen ook in het Engels op de blog van Soudal-Quick.Step.
