Op 14 december 2023 wordt voor de rechtbank van Doornik het rechtsgeding ingeleid inzake het zware ongeval in de koers van Dottenijs, dat bijna 5 jaar geleden het leven kostte aan Stef Loos. Omdat een seingever er vroegtijdig de brui aan had gegeven, reed de onfortuinlijke renner samen met een dozijn collega’s onbewust van het parcours. Een bestelwagen ramde de groep. Stef Loos werd vol in de flank gegrepen en werd met tal van breuken afgevoerd naar het ziekenhuis van Doornik, waar hij ’s nachts overleed aan een hersenletsel. De organisator wordt aangeklaagd voor onvrijwillige doodslag.
Nadenken
Kris Loos wil 5 jaar na het dodelijke ongeval van zijn zoon Stef gerechtigheid voor de rechtbank. De vader van de onfortuinlijke renner voert een moedige strijd zonder rancune jegens de verantwoordelijken, maar wel vastberaden omdat zijn zoon geen enkele schuld trof bij het noodlottige ongeval. “Het is me er zeker niet om te doen dat zware straffen worden uitgesproken”, benadrukt hij. “Ik wil wel schuldbekentenissen van de personen die nalatig waren. Ik wil de ogen openen van organisatoren en seingevers over hun verantwoordelijkheid. Zij moeten bewust gemaakt worden van de mogelijke gevolgen van nalatigheden.”
In Dottenijs bleken er onvoldoende seingevers aanwezig, maar de organisator besliste om de koers toch te laten starten. “Dat leidde tot de dramatische gevolgen”, weet Loos. “Stef maakte deel uit van een 2e groep nadat het peloton in 3 brak. Zijn groep maakte jacht op de kopgroep en had die in het vizier. Bij een haakse bocht stond geen seingever en de groep van Stef reed rechtdoor. Zo kwamen ze op een kruispunt terecht met een gewestweg, waar een bestelwagen de groep niet meer kon ontwijken.”
“Jonas Bresseleers reed op kop en werd geraakt aan het achterwiel. Stef zou net overnemen en werd vol in de flank geraakt. Ruben Apers reed als 3e en werd eveneens zwaar geraakt, maar zou herstellen en schopte het zelfs tot het profpeloton. Bij de organisatoren hoorde ik wel schoorvoetend dat ze misschien wel een foute inschatting maakten, maar bij vele betrokkenen hoorde ik de schuld toch ook afschuiven naar andere partijen. Zo werd geopperd dat de politie ook sneller ter plaatse had moeten zijn. Het Comité P werd trouwens ingeschakeld om na te gaan of er fouten werden begaan.”
Helletocht
Kris Loos diende bijna 5 jaar lang te wachten op de procesvoering die het einde moet maken van een lange helletocht, maar toch toont hij begrip voor de trage rechtsgang. “Ik weet dat de onderzoeksrechter deze zaak ernstig nam en een uitgebreid onderzoek voerde met veel ondervragingen. Het duurt uiteraard wel lang vooraleer we enige schadevergoeding kunnen claimen, maar het loopt beter zo dan wanneer snel een onzorgvuldig onderzoek zou gebeuren. Het stuit me wel tegen de borst dat werd geopperd dat de renners de weg dienden te kennen en dat er ook een pijl was aangebracht. Zo leg je de schuld bij de renners en dat is oneerlijk.”
“Ik sprak met 10 renners uit de vluchtgroep en 9 van de 10 renners vertelde me dat ze helemaal niet in de gaten hadden dat ze van het parcours waren afgeweken. Je moet weten dat die renners vol plankgas gaven om de aansluiting te maken met de kopgroep. Dan sla je geen acht op een pijltje. Er bleek trouwens nog een 2e pijl te hangen van een evenement van enkele weken voordien. Een 10e renner vertelde me dat hij wel een auto uit de tegengestelde richting had gezien en zich daarbij vragen stelde.”
“De chauffeur van de bestelwagen neem ik niets kwalijk. Hij had geen alcohol gedronken of drugs genomen en hield zich aan de snelheidslimiet. Ik zocht 1 keer contact met hem op, maar merkte dat hij dat niet op prijs stelde, wat ik ergens begrijp. Na het ongeval keerden de renners zich tegen die man en bewerkten zelfs zijn bestelwagen, die op de flank ingedeukt bleek. De renners waren blind van woede omdat ze ervan uit gingen dat die chauffeur een seingever genegeerd had en dus schuldig was aan het ongeval.”
Mentale schade is groot
Kris Loos moet al 5 jaar leven met het dodelijke ongeval van zijn zoon Stef zonder dat schuldigen werden aangewezen, maar ook voor vele andere betrokkenen is de schade groot. “Ik was samen met mijn vader op de koers. We zagen Stef niet passeren en wisten dus dat hij uitgeschakeld was door materiaalpech of door een ongeval. We trokken naar de wagen van de ploeg en hadden meteen een naar voorgevoel. We kregen te horen dat Stef gevallen was en er erg aan toe was. We trokken naar het ziekenhuis, waar 7 artsen ter plaatse waren om te opereren. We kregen plaats in een kamertje, waar we dan machteloos zaten te wachten. We besloten terug huiswaarts te keren, maar werden teruggeroepen met de melding dat zijn longfunctie het had begeven en dat Stef tot 2 keer toe werd gereanimeerd.”
“Dan voel je dat het de foute kant opgaat. Er bleek nog wel hersenfunctie actief en de artsen stelden dat ze ’s morgens zouden evalueren, want Stef liep ook tal van breuken op. We kregen mee dat we ons op het ergste dienden voor te bereiden en ’s nachts kregen we de melding dat Stef het niet had gehaald. Ook voor de renners in de groep van het fatale ongeval was het een trauma. Meerdere renners stopten omdat ze de mentale klap niet konden verwerken. Jonas Bresseleers kampte met schuldgevoelens omdat hij plaats maakte voor Stef om de kop over te nemen.”
“Renners vertelden me dat ze nog steeds nachtmerries hadden over het verschrikkelijke geluid toen de bestelwagen tegen de renners aan knalde. Ongevallen kan je niet uitsluiten, maar dit ongeval had vermeden kunnen worden. Ik wil via het proces een grotere bewustwording bekomen bij organisatoren en seingevers. Soms start een koers met vertraging wegens een tekort aan seingevers en dat is lastig voor de renners, maar die zoektocht naar seingevers met een vertraging tot gevolg is wel beter dan ongevallen riskeren. Er werden al koersen afgelast wegens een gebrek aan seingevers en ik toon daar alle begrip voor.”
Win een ABUS-racehelm én je eigen reportage op WielerVerhaal!