Neen… het zijn geen reclamedoeken, jassen of uitstekende nadarpootjes die Sagan en Van Avermaet de overwinning hebben gekost in de Ronde van Vlaanderen. Wel een acute aanval van nalatigheid op de Muur van Geraardsbergen op 95 kilometer van de meet. Dit is wat WielerVerhaal al in december 2016 over de Muur schreef toen duidelijk werd dat de legende van Geraardsbergen terug op het parcours lag.
Alhoewel. De Muur is anders. Het is geen ‘fluthellinkje’ waar je eventjes fluitend omhoog peddelt. De Vesten hakken er al in, de kasseien hobbelen tragisch tegendraads, er is amper ruimte voor 2 zwalpende fietsers naast elkaar. Er doemen glorierijke beelden op van gevallen helden, wandelende renners en krakende lijven die trap na trap de volgende kassei aanvallen, leunend tegen de opstaande graskant. Het is zaak voor de kopmannen en hun luitenanten om vooraan te zitten, want sukkelen in de achtergrond is daar al dodelijk. Het doet denken aan het Bos van Wallers in Parijs-Roubaix op meer dan 100 kilometer voor de piste. Kilometers strijd om het Bos in te duiken en daarna is de eerste schifting al foetsie. Terugkomen kan, maar dat heeft al enkele jasjes gekost die je koud gaan vallen in de diepe finale. (WielerVerhaal, 1 december 2016)
De Muur is niet zomaar een tussendoortje. Het is een sloophamer die het peloton als vanzelf decimeert en voor fikse afscheiding zorgt. Dat is exact wat er gebeurde… Terwijl een super-Gilbert zijn ploeg koerspaarden vooraan mende, zaten Sagan en Van Avermaet blijkbaar te pitten in het midden van het peloton. Oliver Naesen verwoordde het ook als dusdanig in de Sporza-studio. “Wie gaat verwachten dat de Muur zou beslissen? Er was nog tijd genoeg”… Foute redenering als je weet dat Gilbert ook de voorbije weken al zeer snel zijn 1e mokerslagen uitdeelde. Onbegrijpelijke, tactische blunder. Punt, andere lijn.
De koers was uiteraard nog niet gedaan, maar vanaf dat moment veegde een ijzersterke Quick-Step Floors formatie de vloer aan met de tegenstand. Ze zaten overal: vooraan met Gilbert, achteraan met Boonen. Toen Boonen materiaalpech had, kwam Trentin storen en uiteindelijk hield Terpstra Van Avermaet en Van Baarle nog netjes aan de lijn in hun bloedstollende finale toenaderingspoging tot Gilbert.
Gilbert was fan-tas-tisch! Hij maakte er een ongeziene solo van, een beetje geholpen door een nadar op de Oude Kwaremont en zeker veel geholpen door zijn team. We moeten diep in het geheugen graven om een dergelijke solo in de Ronde voor de geest te halen, maar voorlopig zonder resultaat. Ook de overwinningen van Cancellara, Boonen, Museeuw of Vanderaerden komen niet in de buurt. Het zal waarschijnlijk van de onvermijdelijke Merckx moeten komen om deze prestatie te evenaren.
Maar terug naar de Muur. Vasthouden, Wim Van Herreweghe! En inderdaad ver van de aankomst, zodat de Ronde – net zoals Roubaix – ieder jaar een vast ijkpunt krijgt waar de maskers af moeten. “Niet mee op de Muur, dat betaal je duur”, was al het credo toen de helling op 15 kilometer van de aankomst lag. En daar is niets aan veranderd….
Fotomateriaal: Davy De Blieck.