“Here comes the sun, here comes the sun
And I say it’s allright”
Hoe druk je ultiem geluk op een prachtige Col d’Aubisque uit? Op een uitzichtpunt bij de laatste bocht staan, Robert Gesink met 2 anderen voorop zien rijden, en dan tijdens het teruglopen naar de finish door de luidsprekers vaag iets horen roepen over de Ronde van Californië…? Wanneer de eerste zonnestralen ‘s ochtends door het dakraam naar binnen piepen, dringt het langzaam door. We hadden geen direct zicht op de eindstreep, en de uitspraak door de luidsprekers in het Frans van de naam ‘Geeeeesienque’ was krakerig. Toch hadden we het goed gehoord! We begonnen te rennen door het hobbelige gras, op blote voeten de koeienmest ontwijkend. Verblind door de zon, roekeloos en dolenthousiast als kleine kinderen. “The smiles returning to the faces!”
Interview waar we al jaren op wachtten
Gesink had zojuist de Koninginnenrit in de Vuelta gewonnen. De huldiging duurde maar even. De correcte maar strenge Guardia Civil zorgde voor een vlotte doorstroming en we konden slechts een vluchtige blik op het podium met Gesink met champagnefles werpen. Ducrot en Dijkstra waren inmiddels uit hun commentaarhok gekomen! Hier moesten ze bij zijn, helemaal klaar voor het interview dat ze al jarenlang wilden houden. Ze oogden relaxed en vingen Robert op vlak achter de tent, alsof het de normaalste zaak van de wereld was. Hadden ze dit niet immers al heel lang verwacht? “It seems like years since it’s been here.”
Een klein clubje mensen popelde achter het hek naast de interviewlocatie, met vol zicht op de Spaanse TVE-reporter die Gesink en Quintana als 1e mocht bevragen. Een bleu Frans jochie, met de handtekening van de rodetruidrager al in de pocket, keek met ons mee door de spijlen van het hek maar kwam nauwelijks boven de rest uit. Ik bood hem in het Frans aan een handtekening te vragen – ‘Nous sommes néerlandais’ – en dankbaar gaf het ventje zijn schriftje aan mijn lange vriend die het boekje alvast in de aanslag hield totdat het interview gedaan zou zijn. De eer was aan verslaggever Herbert Dijkstra, een mooie namiddagzon gloorde op zijn gezicht. Robert zei aan zijn overleden vader te hebben gedacht toen hij over de finish kwam. Eindelijk, eindelijk, eindelijk, na al die jaren! En dat na dit seizoen na de val en de hersenschudding in de Ronde van Zwitserland waardoor de Tour naar de filistijnen was! “It’s been a long cold lonely winter”, maar Robert Gesink is terug!
2e, 3e en andere statistieken
Het succesverhaal is, zoals bekend, nog breder dan de overwinning op 3 september! Woensdag werd Robert 3e in de rit naar Llucena op de Camins del Penyagolosa, daarbij prima bijgestaan door Bram Tankink. Met zijn goedlachse verschijning altijd het zonnetje in het peloton! Toen hij enkele dagen voor de Col d’Aubisque op de klim naar Lagos de Covadonga nipt door Quintana werd verslagen, voelde Gesink zich al bijzonder goed.
Een gevoel als dat van 3 september is met geen mogelijkheid in getallen uit te drukken. De stralende lach de volgende dag bij de start in Sabiñánigo was goud waard. Toen Gesink uit de bus kwam stonden we er slechts met een handvol fans, maar we begonnen te klappen. De meeste mensen verdrongen zich ondertussen voor de hekken van de Movistar-bus voor volksheld Valverde. ‘Alejaaaaaandrooo!’, klonk het volop. Ook de dappere Koen Bouwman liet echter van zich horen bij LottoNL-Jumbo. Demonstratief liep hij nog eens langs toen we juichten voor Robert, dat we dat ook even voor hem deden! We werkten natuurlijk lachend mee terwijl Koen aan een paar aanwezige vrienden verklaarde ‘best naar de kloten te zijn na deze zware dagen en benen als beton te hebben’. Daarna praatte hij ook nog even met ons. Grappen en grollen alom!
Ik heb even gezocht naar de beste versie van ‘Here comes the Sun’, om de beste versie van Gesink die we de afgelopen dagen gezien hebben eer aan te doen. Vraag is natuurlijk nu wat er nog komen gaat morgen/zaterdag (10 september 2016)! Blijft de zon voor Gesink schijnen? Hij werd in 2009 al 3e op de Alto de Aitana, waar de etappe nu weer zal eindigen. We gaan voor maximale zonkracht, Robert!
En het Franse jochie? Die zit zaterdag te smullen voor de TV en slaapt voortaan met zijn boekje onder zijn kussen, als ware het zijn grootste schat. Met de handtekening van ‘Gesinque’ uiteraard.
Fotomateriaal: Davy De Blieck.