“Tom wie?”
Ik kwam thuis van mijn allereerste live ervaring met een veldrit óóit. Trots toonde ik de supporterssjaal die ik daar had gekocht aan mijn ouders. Maar de naam die er in grote letters op stond gedrukt deed geen enkel belletje rinkelen bij hen.
“Tom Meeusen!”, herhaalde ik vol trots. Koers was bij ons thuis iets dat nog niet echt hét gespreksonderwerp was. Laat staan dat je onze kennis kon vergelijken met die van de heren Wuyts en De Cauwer. “Hij won vandaag de beloftewedstrijd in Vorselaar”, legde ik verder uit. “Én vooral: hij droeg een superleuk klakske!”
Symbool
Laat dat klakske 6 jaar later nog steeds het symbool zijn van de sympathieke Essenaar. Het klakske dat al prachtige overwinningen kon mee vieren maar ook onschuld bewees in moeilijkere tijden. Maar nog veel meer dan dat petje: de renner en gewone mens Tom Meeusen zelf.
We zijn klaar voor het nieuwe seizoen, Tom. Klaar voor een nieuwe periode vol uitdagingen en ervaringen. Klaar voor nieuwe hoogtepunten en teleurstellingen. Want dat is precies wat deze sport inhoudt: vallen en opstaan maar vooral gewoon blijven doorgaan. We zijn gewoonweg helemaal klaar om je weer luidkeels aan te moedigen.
Want je hoeft geen veelwinnaar te zijn om een pak trouwe supporters achter je te hebben staan. Als Meeusen wint, wint hij in stijl. Een thriller is er niets tegen. Hartslag de hoogte in. Spannend tot het allerlaatste moment. En dan, het gevoel hebben alsof je zelf hebt gewonnen. De opluchting. De fierheid.
We zijn klaar voor het nieuwe seizoen, Tom. Klaar om je weer dingen te zien doen met een fiets wat we voordien voor onmogelijk hielden. Klaar voor spektakel en magie. Want dat kleine veldritwereldje is één magisch wonder. 60 minuten à bloc in een luide mensenzee. Elk supporterend voor zijn of haar held.
Eerste held
En zo was jij mijn allereerste ‘held’ Tom, 6 jaar geleden daar in Vorselaar. Ik was meteen in de ban van jouw kunnen en kreeg kriebels om er zelf in te vliegen. Dat heb ik dan ook gedaan. Ondertussen al drie jaar en met evenveel goesting en passie. Met even veel doorzetten en nooit opgeven. Én met een klakske. Uiteraard.
Ik hoop dat je ook dit seizoen jonge rennertjes kan aanzetten tot die passie. Ze kan veroveren met je kunnen en kunstjes. Ze hun kleine dromen kan laten doen uitkomen door je persoonlijk te ontmoeten. Samen met hen op de foto te gaan en hen een simpele glimlach te schenken. Ze trots te laten voelen wanneer je op het hoogste schavotje staat. Én ze een voorbeeld te schenken waar ze terecht mogen naar opkijken.
Geniet van je seizoen, Tom!
En zet soms dat klakske nog eens op, hé.