Gauthier Vandevyvere (19) en Stan Dewulf wonen in hetzelfde dorpje Stavele (ergens diep in de Westhoek), zijn al jaren beste vrienden, zitten samen op kot in Gent én kunnen beiden verdomd hard met een fiets rijden. Dewulf maakte vorig jaar indruk tijdens zijn 1e jaar bij de beloften. Maar terwijl zijn beste maat schitterde in de grote koersen, beleefde Gauthier Vandevyvere een rotjaar. Door ziekte en een slepende knieblessure ging een groot deel van zijn seizoen verloren. 2017 moet het jaar van de wederopstanding
Mogen we 2015, je 2e jaar bij de junioren, beschouwen als je grote doorbraak?
Gauthier Vandevyvere: “Dat mag je wel zeggen, ja. Ik won meteen mijn eerste twee koersen van het seizoen. Ook voor mij een grote verrassing. Ik koerste toen al vier jaar, maar je kon me moeilijk een topper noemen. En om dan op zo’n manier het jaar beginnen, dat had ik nooit verwacht.
Een 3e zege zat er niet meer in.
Gauthier Vandevyvere: “Nee, maar ik stond er wel telkens. Ook in de grote koersen kleurde ik mee de finale én ik mocht mee met de nationale ploeg naar het Europees Kampioenschap in Estland. Allemaal mooie herinneringen waar ik met veel plezier aan terugdenk. Ondanks dat ik in de zomer niet meer zo sterk was, ben ik toch meer dan tevreden met mijn seizoen.”
Maar beleefde je op het Belgisch kampioenschap niet je beste dag van het jaar?
Gauthier Vandevyvere: “Moeilijk te zeggen. Ik heb me daar wel in de kijker kunnen rijden. Ik was ook heel ontspannen de dag van de wedstrijd, alsof niets me kon overkomen. Zelfs de regen kon me niet deren. Het leek zo’n dag waarop alles in zijn plooi zou vallen… Helaas gebeurde dat net niet.”
Je werd uiteindelijk 5e, maar had je ook kunnen winnen?
Gauthier Vandevyvere: “Dat denk ik wel, ja. Op 2 ronden van het einde reed ik weg samen met Harm Vanhoucke (een oud-ploegmaat van me) en Julian Mertens. Mertens kende ik niet, maar ik had er wel vertrouwen in dat ik het zou kunnen afwerken in de sprint. Ik dacht echt dat ik kon winnen, maar er kwamen nog renners aansluiten en ik werd uiteindelijk 5e. Ergens wel jammer, want met die trui val je pas echt op.”
Bij EFC-Etixx hadden ze je prestaties wel opgemerkt, want je mocht naar 1 van de beste belofteploegen van België.
Gauthier Vandevyvere: “Een groot verschil met het kleine Wielerteam Ieper. Ik heb me daar altijd goed gevoeld, maar als EFC aanbelt, kan je dat niet weigeren. Alles ging er meteen veel professioneler aan toe. Een mooi programma, alles van kledij, een hele omkadering,… Ik werkte toen ook voor het eerst samen met een trainer. De trainingen verliepen aanvankelijk goed en ik voelde me klaar om aan het nieuwe seizoen te beginnen.”
En toch liep het mis?
Gauthier Vandevyvere: “Ik vertrok al wat ziekjes op ploegstage en kwam ook ziek terug. Tussendoor had ik wel de trainingen kunnen afwerken, maar misschien waren die iets te zwaar voor mij op dat moment. Ik had ook niet heel veel kunnen trainen in de examens.”
Maar het grootste probleem moest toen nog komen?
Gauthier Vandevyvere: “In mijn 2e koers kreeg ik plots last van mijn knie. Ik kon zelfs niet meer verder koersen. En ik bleef daar maar mee sukkelen. We hebben ook van alles gedaan om het op te lossen. Mijn fietspositie aangepast, mijn schoenplaatjes verhoogt, nog meer naar de kinesist geweest,… Het duurde ook heel lang voor ik wist wat er nu precies scheelde. Ik probeerde eerst nog verder te trainen, maar telkens kreeg ik last van mijn knie en moest ik terugkeren. Ik kon niet deftig trainen en besloot dan maar om een periode volledig te rusten, noodgedwongen. Maar de pijn ging niet weg en ook mentaal kreeg ik het zwaar. Mijn hele voorbereiding in de winter was voor niets geweest! Ik dacht zelfs even aan stoppen, want zo verder doen had echt geen zin meer.”
Zover is het gelukkig niet hoeven te komen.
Gauthier Vandevyvere: “Neen, gelukkig niet. Pas in juni vonden we het probleem: het kraakbeen van mijn rechterknie was ontstoken. Ik moest daarvoor een paar keer behandeld worden en in juli mocht ik dan eindelijk terug beginnen trainen. Eerst voelde ik me nog een wielertoerist, maar ik voelde me wel terug sterker worden en de vorm kwam langzaam terug.”
In augustus mocht je ook terug koersen, hoe verliep je comeback in competitie.
Gauthier Vandevyvere: “Het was vooral afzien. De benen van mijn beste periode bij de junioren had ik ook nog lang niet: ik voelde dat ik kracht tekort kwam en ook mijn uithouding was nog niet in orde. Echt top kon ik ook niet zijn na zo’n lange periode van sukkelen en stilliggen. Ik reed mijn koersen wel uit, maar dan vooral op karakter. Het ging ook telkens beter, mijn beste benen had ik op het einde van het seizoen. Op die manier kon ik toch nog met een redelijk gevoel de winter ingaan en was er iets om op te bouwen. Eindelijk kon ik een echt pechjaar afsluiten en vooruit kijken.”
Vond je het niet jammer dat je niet bij EFC-Etixx kon blijven?
Gauthier Vandevyvere: “Natuurlijk wel, maar ergens kan ik het ook wel begrijpen. EFC is een topploeg en dan moet je ook presteren. Ik vind het vooral jammer dat ik nooit een kans heb gekregen om te bewijzen wat ik kan. Ik kon een half jaar niet koerse, hé! En toen ik terug in vorm kwam, was het seizoen al voorbij. Volgend jaar zal ik me dan maar tonen bij mijn nieuwe ploeg, Atom 6 – Alno Keukens Wakken CT.”
Waarom precies die ploeg?
Gauthier Vandevyvere: “In de 1e plaats omdat ik veel vertrouwen krijg van de ploegleiding. Bij hen krijg ik een nieuwe kans en kan ik ook mooie koersen rijden. Ze geloven nog in mij, ondanks dat ik meer dan een jaar bijna niks gepresteerd heb.”
Wat verwacht je van dit seizoen?
Gauthier Vandevyvere: “Weet je, 2 jaar geleden maakte ik mee de koers en reed ik in de aanval met jongens als Harm Vanhoucke, Stan Dewulf, Bram Welten, Robbe Ghys en Bjorg Lambrech. En als ik zie wat die jongens vorig jaar presteerden… Het deed pijn om geblesseerd langs de kant te staan en te zien hoe zij indruk maakten. Ik hoop dan ook stiekem om terug dat niveau te kunnen halen. Ik ben natuurlijk lang geblesseerd geweest en werd ook nog eens regelmatig ziek, waardoor ik telkens weer belangrijke trainingen moest missen Maar ik doe er wel alles voor om terug de oude Gauthier te worden. Aanvallen in de finale, beuken tegen de wind, terug koers maken, het gevoel hebben dat je kan winnen, plezier maken op training,…. Ik werk er hard voor en probeer me zo goed mogelijk te verzorgen: kine, rusten, trainen,… Niet altijd even gemakkelijk in combinatie met mijn studies, maar ik ga ervoor. Een seizoen zonder blessures, pech of ziekte is heel welkom na zo’n rotjaar. En misschien kan ik me dan over 2 jaar terug meten met de toppers. Ik geloof er in ieder geval nog steeds in.”
Veel succes!
Fotomateriaal: Vandevyvere.